portret

'laptop' - olieverf - 28.04.2009

Towa Tei feat. Miho Hatori

ちょっと地味かなと思ったけど、緻密なサウンドはさすがテイさん だよなあ。 素晴らしい。

stop thinking!          

lente in A

Bij de eerste lentezon nam ik mijn camera en wandelde door Antwerpen, toerist in eigen stad, en ontdekte beelden en zichten die ik al lang niet meer had gezien, of die mij verrasten. Momenten dat je voelt dat er ongelooflijk hard wordt gewerkt in deze stad en dit met een visie, maar dat er wel nog steeds plaats is voor hypermoderne en hedendaagse ingrepen in het stadsbeeld, waarbij niet louter wordt gefocust op economische overwegingen, maar net dat ietsje meer, noem het poëzie die alleen een levende stad kan aanbieden en waarin de ziel geprikkeld blijft, zonder al te naïef bepaalde problemen te benaderen... wat ben ik hier aan 't zeveren, hop, af die computer en voorwaarts naar park Noord!

recept 9 (©geert)

supersimpele pittige mosselsoep

° 1 stronk bleekselder

° 500g diepvriesmosselen (zonder schelp en voorgekookt)

° 4 liter groentenbouillon

° 1 gedroogd rood pepertje

° 1 soeplepel tijm

° versgemalen peper

Snij de bleekselder in fijne stukjes en stoof gaar in olijfolie. Doe er dan de groentenbouillon bij, de tijm, peper en het versneden pepertje en laat 15 minuten koken. Voeg de mosselen toe, laat nog 2 minuten zachtjes koken en dien op... da's alles en toch zo heerlijk!

misskittin'sbatbox

zondagnamiddag, de zon schijnt binnen, een glaasje lambrusco rosé, olieverf op canvas, opeens hoor ik dit nummer en vind het perfect voor het moment, even zot geweld en de juiste electronische vibe om mijn schilderij verder af te werken, Miss Kittin is dan toch nog niet afgeschreven!

luister mee en klik http://www.deezer.com/track/2853885

vliegend en kruipend zot

in het Louvre kwam ik dit kleine schilderij tegen uit de 15e eeuw en stond versteld van het beeld, u niet?

Stefano di Giovanni - SASSETTA

de welwillende Ranieri verlost de armen uit een gevangenis te Florence

Sienna 1426-1450

detail

MonModerneMartre

Een studiereis drong zich op, dit moment in mijn leven, Parijs, eindelijk het Louvre, canal St-Martin en uiteindelijk toch de metro genomen naar Montmartre... in deze buurt hangt een groot gevoel van joie de vivre, excuseert U mij dit onozele cliché, een zekere moderniteit (jawel!) vermomd in blauwe regen, de laatste wijngaard van Parijs, ateliers en huizen angstloos bewoekerd met sterke wingerd en klimop, kasseistraten met niet afgeknotte bolacacia's (in mijn straat thuis worden deze bomen elk jaar herleid tot een stok) en binnentuinen met bamboe afgeschermd met staal, houten molens 'de la Galette', hoge hemeltergende atelierramen vangen stralend het licht op naar creatieve, inspirerend 'gezellige' ruimtes waar ooit prachtige schilderijen werden gemaakt in een sfeer van artistiek genot en absintwaanzin. Ik ben er van overtuigd dat architektuur niet terug moet grijpen naar een oude vormentaal, schaamteloos en slecht gecopiëerd, om deze vibrerende en hartverwarmende levenskwaliteit te verwezenlijken. De bezieling in deze buurt is niet louter vormelijk maar zweeft ongemerkt over de tuinen, straten, door de open ramen recht het hart binnen van zijn bewoners en bezoekers... net wat architektuur moet doen.

Andyziekte

20 jaar geleden werd ik door Andy compleet van mijn sokken geblazen, verslond zijn biografie, POPism, zag zijn films, kortom werd naar de keel gegrepen door zijn ruwe levensvisie, eigenzinnige wereld vol kleur, drama en glamour. Zijn schedels, vreselijke accidenten, elektrische stoel, agressieve 'pis-paintings' en drags lieten een heel andere en minder onschuldige kant zien dan de tot dan toe bekende Marilyn's. Die adoratie is nu al lang voorbij...  dacht ik, tot ik vandaag de indrukwekkende tentoonstelling 'portraits' zag in le Grand Palais te Parijs. Plots was er terug dat gevoel, herkenning, kreeg de krop in de keel van zoveel werk bijeen, artistiek geweld en actie, ik ontdekte prachtige zwart-wit fotografie uit zijn laatste tien jaar, ontdekte dat hij een portret van Keith Haring met lief Juan Dubose maakte met in hun midden een assemblage-figuur van hen beiden en herinnerde mij mijn blog van 26 maart (creationistische nonsens), en wist dat soms bepaalde diepe gevoelens door kunst kunnen gedeeld of kenbaar gemaakt worden.

recept 8 (©geert)

bloemkooltaart

° 1 bloemkool in roosjes

° bladerdeeg

° 2 grote uien

° balsamico

° grof gemalen peper en grof zeezout

° versgemalen nootmuskaat

° tijm

° 3 eieren

° 250 ml sojaroom

° 200 g gemalen kaas (mengeling 3 kazen)

° 200 g gerookte zalm

Verwarm de oven voor op 190°. Kook de bloemkool gaar maar nog stevig genoeg in water en giet af, zet opzij. Snij de twee uien in fijne ringen, doe olijfolie in een pan en stoof ze op laag vuur gaar met versgemalen peper, grof zeezout, nootmuskaat en tijm, voeg dan twee eetlepels balsamico toe en laat nog even doorstoven. Beboter een taartvorm en leg het bladerdeeg in de bakvorm, prik met een vork gaatjes in de bodem. Bedek de bodem met de gemalen kaas, dan de bloemkool, bedek met de sneetjes gerookte zalm met erbovenop het uienmengsel. Klop de room samen met de drie eieren op en giet over de taart. Bak ongeveer twintig minuten in de oven en dien lauw op, natuurlijk met een glas rosé erbij om het vakantiegevoel te vervolledigen, mmmm...

happy bamboo panda

onze tuin is gegroeid gedurende de voorbije 7 jaar, planten stierven af, anderen namen de overhand, zoals de ruisende bamboe, vanavond nog te zien in de fantastisch mooie reeks 'planet earth' op BBC 2, waar beelden van besneeuwde, bamboe-etende panda's in China die moederlijk hun mini-panda in de armen wiegden, hun kraalogen vertederend rondkijkend, ons hart deden smelten. Buiten was bij het intreden van de schemering het licht perfect, brandde er licht in de lantaarn en beloonde de Japanse esdoorn vooraan links op de foto ons voor de verplaatsing van de straat naar het terras, met zijn fijngroen besnaarde blaadjes. Even in een flits staat de tijd stil en besef je wat echte schoonheid is, zeker nadat we even later de poging ondernamen om na 4 jaar, na het kopen van een nieuwe coaxkabel, een avond TV te kijken zonder besneeuwd beeld en tot de conclusie komen dat zelfs 'Happy feet' ons niet kan bekoren, ongeacht botox Kidman of dansende pinguins (ok, planet earth zal dan de uitzondering zijn...)

heen & terug

Zwitserland - Vals

De weg heen was een duidelijk zichtbaar pad van aangestampte sneeuw tegen de steile helling, door de zon beschenen en avontuurlijk. Na een uur draaide ik me om... het pad was in de andere richting niet meer zichtbaar, de zon was verdwenen en dus ijzig koud. Op handen en voeten teruggekropen, vloekend op mezelf, uitglijden was geen optie, na anderhalf uur angst terug het leven ingestapt en mijn les geleerd.

portret

portret - olieverf - 8.04.2009

de batterij is op en de kader trekt krom

Niet nadenken is ook een optie, vermeend autistische aanleg geeft aanleiding tot vreemde verhoudingen met de wereld, wat dat ook mag betekenen, een steeds vager begrip waarop we onze greep verliezen naarmate de ouderdom toeslaat. Waarom piept één verdiep hoger de branddetector met versnellend interval en sluit de deur van het boshutje in Sourbrodt niet meer? De wilde narcissen op de oevers van het zompige veengebied, de 70-jarige spar en rokerige brandlucht van het nat sissende dennenhout trekken het zich niet aan. De twee wilde ganzen glijden vredig over het grijze Bergervenn en negeren de kerels die de dijk verstevigen met pletwals en buldozer. Politiek gezwets betrekt onbekwamen in populistische stemmenronselarij, Laura Lynn als koningin, sterven doen we zowiezo... hout, steen, vuur en brandgeur, wijn en aardappelen, alcohol en intelligentie,

' hoe kon je niet blij zijn om dat geweldig houvast, dat alle mankementen van de menselijke geest draaglijk maakt? Waarom werd er zo weinig aandacht besteed aan het verband tussen alcohol en intelligentie, aan hun fundamentele samenhang en de oorzaak daarvan? ' uit 'Een korte pijn' van Françoise Sagan

het krijsen van de uil, duizendmaal sterker dan de godsdienstige veroordelingen van wij en zij, een discrepantie tussen natuur en stedelijke nesten, steeds verder uit elkaar als dood en media. Twee mannen stierven uiteindelijk in het Russische krijgsgevangenenkamp in de Venen voor Troupa door het eten van giftige paddenstoelen en rot wildvlees. De groepsmail die oproept tot de massale aankoop van prularia in de Mortselse Casa voor het bekomen van hoogst uitzonderlijk inpakpapier voor een collagekunstenares, wekt afgrijzen en plaatst me terug waar ik begon. Verwaande venten met lange haren bepalen waar het om gaat, de kikker leidt het smeulende vuur, Deurne vergaat, de als dame verklede apin (Guy de Maupassant) verdedigt zich achter gesloten deuren voor de moord op haar kind... de batterij is op en de kader trekt krom.

glas

En toen was er de zonderlinge constatatie dat ik een probleem heb met glazen wassen, vet gewolkt volgens de gemaakte draaibewegingen of, mede door toedoen van mijn burgerlijke stand, herleid tot zielig gebarsten vitrineglas, behoedzaam tastend naar de vlijmscherpe splinters op de bodem van het lauwe sopwater. Zelfs het aandachtig doorlopen van de vereiste stadia, heet proper water mét detergent, een brandschone keukendoek en het wollig opwrijven van de fragiele kelkjes, wekken de onrustige angst op te verzanden in tijdsverlies en nutteloze scherven, het wazige silicium snel de kast in schuivend, waar het in duister gehuld wacht op een ander die, ze monsterend tegen het bleke keukenlicht, zich bevraagt hoe het zover is kunnen komen. Glas is de koele minnaar die vraagt om eindeloos gewreven te worden, betast en gekoesterd, steeds opnieuw, tot de trouwring er een einde aan maakt, en uiteenvalt in stukken versplinterde herinnering aan perfecte transparantie.