Een studiereis drong zich op, dit moment in mijn leven, Parijs, eindelijk het Louvre, canal St-Martin en uiteindelijk toch de metro genomen naar Montmartre... in deze buurt hangt een groot gevoel van joie de vivre, excuseert U mij dit onozele cliché, een zekere moderniteit (jawel!) vermomd in blauwe regen, de laatste wijngaard van Parijs, ateliers en huizen angstloos bewoekerd met sterke wingerd en klimop, kasseistraten met niet afgeknotte bolacacia's (in mijn straat thuis worden deze bomen elk jaar herleid tot een stok) en binnentuinen met bamboe afgeschermd met staal, houten molens 'de la Galette', hoge hemeltergende atelierramen vangen stralend het licht op naar creatieve, inspirerend 'gezellige' ruimtes waar ooit prachtige schilderijen werden gemaakt in een sfeer van artistiek genot en absintwaanzin. Ik ben er van overtuigd dat architektuur niet terug moet grijpen naar een oude vormentaal, schaamteloos en slecht gecopiëerd, om deze vibrerende en hartverwarmende levenskwaliteit te verwezenlijken. De bezieling in deze buurt is niet louter vormelijk maar zweeft ongemerkt over de tuinen, straten, door de open ramen recht het hart binnen van zijn bewoners en bezoekers... net wat architektuur moet doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten