20 jaar geleden werd ik door Andy compleet van mijn sokken geblazen, verslond zijn biografie, POPism, zag zijn films, kortom werd naar de keel gegrepen door zijn ruwe levensvisie, eigenzinnige wereld vol kleur, drama en glamour. Zijn schedels, vreselijke accidenten, elektrische stoel, agressieve 'pis-paintings' en drags lieten een heel andere en minder onschuldige kant zien dan de tot dan toe bekende Marilyn's. Die adoratie is nu al lang voorbij... dacht ik, tot ik vandaag de indrukwekkende tentoonstelling 'portraits' zag in le Grand Palais te Parijs. Plots was er terug dat gevoel, herkenning, kreeg de krop in de keel van zoveel werk bijeen, artistiek geweld en actie, ik ontdekte prachtige zwart-wit fotografie uit zijn laatste tien jaar, ontdekte dat hij een portret van Keith Haring met lief Juan Dubose maakte met in hun midden een assemblage-figuur van hen beiden en herinnerde mij mijn blog van 26 maart (creationistische nonsens), en wist dat soms bepaalde diepe gevoelens door kunst kunnen gedeeld of kenbaar gemaakt worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten