Oostende lonkt, we stoppen een deken en kranten de schoudertas in, even later zoeft de paarse Tigra de ring op, Kennedytunnel, Oost-West-Vlaanderen, file... We vinden parkeerplaats voor de kale Kinepolis-parking naast de vervallen renbaangebouwen, en slenteren via de Koninklijke gallerijen richting casino, de dijk vol Vlaamse Hieronymus Bosch-gezichten, plastieken zeesterren en afgekapte handen. Krijsende kinderen zagen de oren des ouder van het hoofd voor een piratenvlag, windvis of chiclettenbak. Het deken wordt uitgespreid, de plakkerig zoute zeewind vult longen en lijmt oksels en flanken. Arno kweelt vanuit de surfclub, een jus d'orange uit blik verfrist, De Morgen en De Standaard informeren over baby-olifanten, de stemtest en het beroepsonderwijs. Het Thermae Palace hotel, duidelijk een vergane glorie die tevergeefs snakt naar een hedendaagse input, probeert te imponeren terwijl we de ogen sluiten en het zand tussen de voeten voelen glijden, de zon droogt onze huid en zalft ons eindeloos gemoed... een glaasje cava op het terras van het hotel du Parc, naast de vriendelijke oude vrouw met haar gehandicapte man, de kusttram dramt verroest voorbij en verschrikt met zijn misthoorn achteloze voetgangers. In frituur Sealink eten we onder TL-licht tomate-crevettes en een steak extreem-veel-groene-peperroomsaus met friet, de dikke vrouwen eten met hun mond open zodat sla half buiten hun smoelwerk steekt. De regen maakt de Oostendse straten nog troostelozer, de mooie Japanse tuin Shin Kai Tei ligt éénzaam als een anachronisme onder de geur van blauwe regen en via de lelijke weg Brugge-Maldegem om de file te omzeilen, bereiken we de konijnepijp die ons terug naar rechteroever brengt. De kust is altijd een beetje reizen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten