Na een week intensief dansen, weg van de wereld, lik ik mijn wonden, verzorg mijn pijnlijke spieren, en zoek naar de volgende stap, probeer nieuwe schilderijen te maken voor de openingstentoonstelling open ateliers wat niet echt lukt, alweer een moment van bezinning en nadenken of beter aanvoelen welke richting het nu weer uitgaat. In een creatief proces is er duidelijk steeds input nodig, de motor wordt even stilgelegd, en nietsdoen of dagdromen wordt een noodzaak, wat voor mij geen evidentie is. Ik bijt me graag ergens in vast en ga er dan 100% voor, een iets te late beroepstest wees onlangs uit dat ik een geschikt uitvinder zou zijn. Dus nu leg ik er me bij neer, bos en zee, eten met vrienden bij nieuwe facebook-vrienden, denken over mijn danssolo op 11 september, foto's nemen, praten, opladen en terug die vonk vinden die het proces in gang zet...
en een fractie van een seconde denk ik dat een bureaujob iets gemakkelijker zou zijn.
Leuk als verschillende disciplines elkaar gaan overlappen, hier dans en kostuumontwerp van Annelies Blancke, de sieraden uit Scherpenheuvel, Sint-Pietersplein en Lourdes waren toevallige overeenkomsten.
Mijn lerares dans, Lu Marivoet, was samen met Eric Raeves, tot mijn aangename verrassing, 'artist in residence' tijdens de zomeracademie. Na een ganse week uitbundig geweld, werden we hand in hand de pikdonkere zaal binnengeleid en stonden in kleine groep te wachten. Een zwak licht beschijnt een niet nader te bepalen figuur, ingehouden spanning en trage beweging toont een golvende rug, uiteen spreidende armen, of zijn het benen, schijnbaar zwevende lichaamsdelen draaien te traag in balans, geen geluid, enkel donkerte, schijnsel, gewichtloosheid en spieren. Dat dans niet altijd ontploffend acrobatisch hoeft te zijn stemt me gerust, de grens tussen mens en dier, beweging en stilstaan, individu en massa vervaagt... leve Lu en Eric!
100 mensen, 25 dansers, 1 plaats, Dworp, prachtige functionalistische architectuur van Paul Felix die te weinig navolging krijgt, aftasten, kennismaken, starten... 8 uur per dag onderdompeling in krachtig, rakend, intens en interactief dansgeweld, Filip Van Huffel, opperspringkonijn met kroost, de machtige danszaal schuift zijn deuren open versus natuur, verse zuurstof & water stromen binnen, zweet loopt weg, tranen komen, zelfs de bladeren in de wind golven stilaan mee op de muziek en ik besef dat beweging ontroert, vrijheid in beweging is geen evidentie, kijk op straat, we zijn niet vrij tenzij in gesloten en daarvoor bedoelde ruimtes. Greet staat tegen de muur in rood licht, Laurie breekt haar muurtje af, Michiel jongleert al dansend als jonge clown, we leunen op elkaar, hebben elkaar nodig, duwen elkaar terug weg, drinken samen, slapen samen en laten de wereld even voor wat hij is. Symbolisch slechts één telefoon die week, Brahim van telenet, midden in onze Bach-choreografie, de berekende buitenwereld. Het monster van Inge, de lievevrouwen op het kostuum van Annelies, de hoge hakken van Amaryllis, de moscow-discow trein met Isabelle, de ferme kop van Floortje,... even verwerken.
kuisen, rekeningen betalen... en dan bellen met een 'facebookcontact' Jos en Sandro van our house die hun huis in Borgerhout openstellen voor iedereen die wil eten, drinken, praten, genieten, we vlogen de wijn in, wisselden ervaringen uit, ik ging, dronk nog een glas rosé op het terras van Gustav waar ik me in een zuidfranse stad waan onder de platanen, pal voor ons, op de bushalte, stopt lijzig achter de glazen terrasafscheiding, een opzichtige zilvergrijze BMW waarin zeer David Lynch-gewijs een oude man, een zwarte vrouw en haar kinderen achteraan ijs eten, in totale stilte, geen raam open, geen communicatie, de vrouw brengt traag haar lepel naar haar mond, ze voelt dat ze bekeken wordt, de verhoudingen zijn niet duidelijk, de man eet uit een plastiek bak.
ik had honger. Ik ging naar de frituur. Ik bestelde een klein pakske met een gebakken boulet. Ik zei tegen de vrouw achter de koeltoog: ik vertel nog steeds het verhaal aan vrienden, hoe ik 3 jaar geleden hier twee pakken friet bestelde, twee blikken bier, mayonaise en de kerststal. Naast frieten verkoopt de vrouw prularia, ze kan het niet laten vertelt ze me vandaag, net zoals toen die man die friet bestelde en buiten liep met een legerbroek. Naast haar prularia bakt ze de beste frieten van 't stad, beter dan de n° 1. En de kerststal, die staat nog elk jaar onder onze boom.
Heet zomerweer en de behoefte om de stad te ontvluchten per fiets naar een groenere omgeving: via het fantastische Rivierenhof waar we vorige week genoten van de excentrieke Melody Gardot in het openluchttheater , de snelweg onderdoor, via Wommelgem, door de velden en tussen hoeves naar Vremde, waar we perfect stoofvlees met frieten aten in de nieuwe zaak 'de pastoor van Vremd' in de oude pastorij, met echte stoffen servietten, jeukende ogen van het zweet en gemaaid gras, lelijke verkavelingen, onbestaande stedenbouw, verloren stukjes natuur, uitgestrekte asfaltwegen naar de horizon tussen serres, dalende vliegtuigen, het Boekenbergpark met zijn verdwenen Japanse toren en romantiek, onze b&b gast thuis neemt mee plaats aan onze tafel, met rijst, linzen, rozijnen,munt en kaas gevulde courgettes en een kleine Griekse sla, een overheerlijk glas dieproze Spaanse rosé Barahonda, cadeau van Luc, en witte watten in de lucht als voorbode voor verkoelende regen, Beethoven's Cello Sonatas 1 & 2 ,gekregen van Piet, sluiten af.
schoonheid moet niet ver gezocht worden, de idiote discussie of iets mooi is of niet vervalt in de natuur, je moet er oog voor hebben en kunnen genieten van mos op een dak uit schist op de watermolen uit 1778, de sedums tussen de rotsen, de wilde venkel tegen Mont Lozère, het korstmos op de stam, de bosaardbei in de scheur in het midden van de weg, de witte vlinders op de wilde distel tegen de blauwe heuvels. En ondertussen hoor ik achter mij in een huis een vrouw idioot theatraal en hees schreeuwen, de longen uit haar lijf, het kind huilt, de man roept in een vreemde taal... oeps en nu een klap, ik vermoed dat het niet goed komt, leve de stad en zijn immigranten.
de laatste keer... voor mij de eerste Ultima Vez workshop met Inaki Azpillaga in de Ultima Vez studio te Brussel.
Iñaki Azpillaga is dance teacher based in Brussels who shares teaching regular classes to dance companies and leading workshops around Europe. Dance studies background in Bask Folk, Classical ballet, Jazz, modern and contemporary dance. Professional dancer with the companies: Ultima Vez/W. Vandekeybus, Mathilde Monnier, Bocanada Danza, National Ballet Co. of Spain, besides other productions.
5 dagen, 20 mensen, dansers, performers, acteurs, de helft Spaanstalig, heet, 35°, tot het uiterste gaan, op elkaar vertrouwen, elkaar redden, opvangen, neerhalen, laag bij de grond bewegen, in een eruptie van energie, kracht, waarbij het er op aankomt om geaccentueerd te handelen, de andere te steunen, liefde en haat door elkaar te verweven. Dit stond me aan, in het dagelijkse leven wordt er te veel vanuit een duidelijk omlijnd standpunt gesproken, terwijl dit eigenlijk niet bestaat, alles is een mengeling van liefde, haat, positief en negatief, waarheid en leugen, aantrekking en repulsie, ja en nee, zwart/wit. Tot het uiterste gaan met een groep mensen is godverdomme super en kan niet tippen aan een dag op een architectenbureau, achter een computer, een muis in de hand, of een stomme vergadering op een ING-kantoor. Akkoord, het brengt financiëel niets op maar het geeft een boost als nooit te voor, alsof niets me nog kan raken, het bereiken van een iets hogere dimensie. Niet toevallig kreeg ik de tranen in de ogen op de snelweg naar Antwerpen en dacht aan Linda, doodgebliksemd in de polders en het oneindige verdriet van al onze vrienden samen toen die dag.
Ik zag over de uit schist opgetrokken rand de onnatuurlijk sikkelvormige groententuin tegen de grashelling, naar het zuiden gericht. Tussen de met kastanjebomen beplante heuvels waartussen bloeiende vlier, net tegenover het huis met de bleekgroene luiken aan de andere kant van de weg als een overduidelijk teken van menselijk leven en ingrijpen, elementair en eerlijk, bijna ontroerend hoe de groenten met een overdosis aan ingehouden liefde op perfecte rijen waren gepoot, het zand ertussen geharkt, de tomaten opgebonden aan groene stokken, geholpen als kleine kinderen in volle groei, de enkele appelboom op het einde als stille en roerloze wachter uitkijkend, zijn kroost bewakend met zijn grillige takken die tegen de herfst vol rode appels hingen, de courgettes eronder kronkelden zich in extase in het rond. Hoger op de helling stond wilde venkel als uit de orde verstoten wildemannen te knisperen in de hitte en keek toe op het geordende theater van éénvoud, seizoenen en notenbalken.
Ik deed weer mee met een project dat de stad in vraag stelt en de diversiteit van Brussel in al zijn facetten, verschillen en clichébeelden van het menselijke gedrag toont. C&H (Kunst/Werk) fotografeert aan de hand van een strikte tijdsindeling zes scènes door 100 mensen op het Flageyplein (en andere delen van Brussel). De postkaarten worden uitnodigingen voor bezoekers die op 24 oktober vanuit zes omliggende appartementen een loop kunnen volgen van deze scènes die zich elke tien minuten opnieuw voordoen en dit gedurende 5 uur, een soort marathon van een virtuele werkelijkheid naast en door die van die dag zelf, vandaar de naam 'postcards from the future'. Het is altijd fijn om aan zo'n organisatie deel te nemen met een perfecte timing, organisatie, toffe mensen, en de verschillende reacties van stadsbewoners te bekijken op een ingreep in het openbaar... maar vooral weeral iets te mogen doen in het openbaar waar je altijd heimelijk al ééns hebt willen doen, namelijk datgene dat niemand doet of durft... zoals gewoon stilstaan bijvoorbeeld. Probeer een kaart te pakken te krijgen en kom kijken op 24 oktober!
