interview met Geert door 'coffeeklatch'

24 jan 2013

Het Huis Happaert



Openbaar · Door Het Huis Happaert

29 december 2012 om 16:00 tot 4 februari om 19:00

Hij schildert, danst, verhuurt een trendy dakappartement en runt een Bed & Breakfast. Reden genoeg om hem als talentvol te beschouwen en hem de vraag te stellen of hij zich in onze POP UP VITRINE wilde nestelen voor een tijdje. Tot 4 februari exposeert hij in onze POP UP VITRINE op de Kleine Markt 10, Antwerpen. Loop er zeker eens langs!

landscape

vuil water op canvas 

Charisma voor schapen

acryl op karton 
Ik zag een zilverreiger, zwaar en elegant tussen de kale stammen van waaibomen vertikaal omhoog vliegen, met een zware vleugelslag, het drong pas enkele seconden later door dat het een witte reiger was, bijna een vanzelfsprekendheid in deze witte vlakte. Achterin mijn auto lag een fles propaan, de winkel in Oosterlo met boerenklanten rond nieuwe kachels, de boerin de lelijkste vrouw die ik ooit zag, met versleten, vleeskleurige laarsjes met een hak, een lap stof als rok, handen in de plastiek anorak gestoken, een bril met dikke glazen en haar als een nest, kon mij niet verder helpen. Aveve langs het betonbaantje had wel een verzameling bommen in voorraad. Het is ijskoud, er zijn geen mensen in dit landschap buiten mij en m'n zus die ik had uitgenodigd als proefkonijn voor een workshop schilderen in de sneeuw, iets waar ik dit jaar graag meer werk van zou willen maken. We hebben gedronken, veel gedronken, gelachen, gehuild en ruzie gemaakt, geroepen, getierd, rustig gelezen over het charisma van Adolf Hitler, het boek leest als een trein en is in deze onrustige politieke tijden waanzinnig interessant, het manipuleren van de massa die kreunt onder een loodzware economische crisis die gebruikt wordt om een pseudo-goddelijke en ondemocratische dictatuur te verwezenlijken gebaseerd op een vals keizerlijk en superieur rasgevoel. Het leven is een moeilijke en uitermate zware opgave, zeker als je het onderste uit de kan wil halen, tegenslagen een onderdeel ervan. In diepe afgronden lijkt een goddelijke redder aantrekkelijk maar onrealistisch. Witloof met krielpatatjes, olijven en pijpajuin blijkt een heerlijk combinatie in het bos. Buiten springt een waterleiding onder luide knal, water spuit de sneeuw in en vormt onmiddellijk een zich uitbreidende plas ijskoud water die zich een weg zoekt tussen verrotte bladeren en zand. Ik sluit de hoofdkraan af in de ondergrondse put met spinnen en vertrek voor een grote wandeling langs de Nete die ouderwets door het landschap kronkelt, geen rechte lijn met zicht vooruit, niet echt duidelijk waarom er kronkels zijn. De weg wordt er alleen maar langer door maar de zichten op de omgeving veranderen voortdurend en houden het boeiend. Het schaap ziet mij en loopt uit angst naar de andere kant van de weide, het bruine lam naast de verroeste ton volgt gedwee. Binnenkort wordt het opgegeten. Hitler was er diep van overtuigd dat we als mens anderen moeten opeten of opgegeten worden, er zou geen andere keuze zijn... ik heb mijn twijfels.
stift op papier

18 jan 2013

17 jan 2013

portret

En dan na al die jaren en het bekijken van David Hockney, riep olieverf me terug op het matje. Ik begin aan een portret, net zoals ik vier jaar geleden begon, de geur van terpentijn, de vette substantie, maar met de ervaring van de voorbije, lange strijd. Ik denk dat ik weer geen tv kijk vanavond...

skull

acryl op papier

15 jan 2013

bekehr dich! Hockney lebt!

Even mijn buik vol van onze nieuwe burgemeester die te pas en te onpas in de pers zijn mening moet ventileren over muziek, kunst, de pers zelf of zaken die hem niet interesseren, vertrek ik naar Keulen. Men raadt het mij af, honderden kilometers files, sneeuw, ijzel, een ochtendspits om U tegen te zeggen. Ik vertrek toch en rij in dik twee uur vlot naar Duitsland, passeer de grote raffinaderij als een reusachtige dampende stoomboot in het landschap, neem de verkeerde afslag maar rij door de stad alsof het de mijne was richting parking Dom, parkeer en kruip uit de grond, koop een ticket voor David Hockney in het museum Ludwig. Oude dames staan naast mij en bewonderen de immense I-Pad tekeningen terwijl ze tegen elkaar uitleggen dat het om een app gaat die je kan installeren, en dat ze het ook wel fijn vinden om te doen, ik geniet ervan, dit is de toekomst, felle kleuren, kinderlijk schilderplezier op zeer grote en kleine schaal, de kracht van lijnen en verbeelding. Het is te veel werk, gigantisch werk, het geeft me zin om te schilderen, de kaleidoscopische filmbeelden van de vertraagde doorgang van de bomenlaan in elk seizoen zijn hallucinant ontroerend. Na drie uur sta ik terug buiten, loop de Dom in voor het door Gerhard Richter ontworpen nieuwe glasraam waarvan de Keulse kardinaal de abstractie als een overbodige vrijblijvendheid omschreef, via de alom tegenwoordige shoppingstraat en bedelaars naar de Rijn, neem foto's van de Hohenzollernbrücke met z'n sloten, "bekehr dich! JESUS LEBT! Lies die Bibel! Und lebe danach!" lees ik erboven, in de verte Frederik III op z'n paard tussen de treinen, ik probeer deze gebroken stad te begrijpen, koop enkele nougatbretzels in één van die fantastische bakkerijen vol feestelijke sprookjeskoeken en bedenk dat wij in België enkel opgeblazen kartonnen koffiekoeken kunnen krijgen. De vrouwen met rood en blauw haar en enkele vitrines doen vermoeden dat carnaval in aantocht is, ik heb er nooit echt van gehouden, maar na deze explosie van Hockney's snoepkleuren, met amandelschilfers overdadig bestrooide achten en berlijnse bollen en de grijze luchten boven deze, haar wonden likkende stad heb ik er zin in. Zet de pruiken maar op en beleef de zotste tijd van je leven, nu het nog kan. In het naar huis rijden wuift een nieuw stuk futurische luxestad me uit, Duitsland heeft z'n les geleerd.

Kranhaus buildings
Architect: BTR (Bothe, Richter, Teherani, Hamburg)

14 jan 2013

Emanuel Gat Dance


Net tickets besteld voor Emanuel Gat Dance - Brilliant Corners in het Stuk te Leuven op 29 maart 2013. Helemaal onder de indruk van zijn Winter Variations in 2009 hoop ik op een tweede wonderlijke ervaring.

het gezin is heilig

... wat vergeten we snel

13 jan 2013

in the mood for love?

Eindelijk... In the mood for love. Na drie dagen dansen waaronder een intensieve workshop met Peter Jasko die de lichamelijke mogelijkheden en daarbij geestelijke expansies vorm geeft, leg ik me uitgeput neer voor het scherm en bekijk Wong Kar-Wai's meesterwerk. Mij treft vooral de extreem esthetische benadering en sfeer, de perfecte combinatie van vertraagde beelden en muziek, de DVD stopte in het midden en vertikte om verder te spelen, maar dat doet me niets, ik werd gebeten, zal het vervolg misschien later bekijken. Of niet... het belangrijkste is dat even een deur op een kier werd gezet en mijn hart iets ruimer kon pompen dan normaal. En dat is levensbelangrijk.

9 jan 2013

into the soul... never to forget



penselen

Ik kreeg van mijn zus penselen, ik vermoed Japanse, en probeerde ze uit in afzondering. Het zou een thema kunnen zijn voor het volgende jaar.


het grote niets

U had het door, ik zat drie dagen alleen in het bos. Er gaat van alles door mijn hoofd, nieuwe ideeën maar ook die stem die zich afvraagt of ik wel geslaagd ben in het leven, om als volwassen man kluizenaar te spelen in een natuurgebied, volledige stilte, een fazant die de open deur passeert en me zelfs niet opmerkt, het geschreeuw van de uil, de mannelijk oehoe of het vrouwelijk gekrijs, de regen door de kale takken. Ik stook de sauna, lig nadien naakt op een bank onder de grijze hemel, het regent zacht. Het is vroeg donker dus kruip ik in m'n slaaphoek en besef hoe belangrijk stilte is, akkoord het wekt vragen op, aangename en minder aangename vooral als het de invulling betreft van aangeleerde verwachtingen of economische vereisten om geslaagd te zijn. Het leven dient zich aan in al zijn absurditeit, niets is wat het lijkt en alles is subjectief, alweer die vraag wat nu eigenlijk de bedoeling is. Tenzij dit de bedoeling is, het zoeken en afvragen. En bijsturen, want uiteindelijk is een ontdekkingstocht misschien nog altijd fijner dan... vult u zelf maar in.

het geheim II

Roerloos frontaal
stokstijf of half voorover gebogen
vertikaal gegroefd met afhangende armen
vol fijne draden
of horizontale lijnen in een neerdruipend gezicht
de voeten op een zachte mat
op zuur en bruin naar vergeelde haren
een hoop oud papier

Achterin kruipt de groep
en houdt z'n vingers stevig dicht
bij de knoestig oude ledematen
verdwijnend in het donker

Dode vlammen springen de lucht in
de mist in vlagen
over m'n hoofd
bewierookt de stilte 
van het geheim


het geheim

Roerloos staan ze voor mij, recht of voorover gebogen, bruinrood en vertikaal gegroefd 
met neerhangende takken vol fijne, grijsgroene naaldgroepen, 
bemoste witte met horizontale lijnen in hun vreemd neerdruipende gezichten in groep bijeen, de basis in een plak mos. 
De bodem verloopt van zuur en bruin naar vergeeld, kort gras, hier en daar een hoop bijeengewaaid verdord eikenblad. 
Achterin kruipt een groep rododendrons en houdt z'n leren blad stevig dicht 
bij de knoestig oude takken, de bosrand verdwijnt in het donker. 
Oude vlammen springen de lucht in, de rook van verbrand hout vliegt in vlagen 
over mijn hoofd het bos in, 
bewierookt de stilte en het geheim.

6 jan 2013

Rios Zertuche

very, very nice...

again... NEO!

http://www.bozar.be/activity.php?id=12711&selectiondate=2013-01-06
Een kunstenaar die ik ontdekte in Brugge, ik was totaal in de war, kreeg een boek over hem, en geniet nog steeds van zijn mysterieuze beeldentaal, een synthese van spiritualiteit, verleden, duitse propaganda, populisme en het een hak zetten in één beeld. Mysterie en herkenbaarheid, ongemak en herinnerde geborgenheid, kinderspel en Van Eyck, het leven. Met andere woorden, een must see!

home

Hoe subjectief kan het leven zijn? Zeer, zou ik durven te beweren. Nog net niet uit de donkere krochten van kerstmis en verplichte feesten geslopen, sta ik op uit mijn bed en zaag de kerstboom in stukken, kuis alle ramen aan binnen en buitenzijde, kijk met een kritisch oog naar mijn stek die me dit nieuwe jaar zal moeten herbergen, inspireren en ondersteunen, het huis als geraamte voor m'n vrijheid in denken. Kleur, vorm, materialen, explosie aan indrukken die me levend houden, steeds verder zoekend naar schoonheid, maar ook naar menselijkheid, i belong in your arms...
Schoonheid en juistheid zijn onontbeerlijk voor de evolutie naar een nieuwe wereld, en als daar een kat moet voor sneuvelen, tant pis. De aanvaarde evolutie praat tienduizenden menselijke slachtoffers goed zonder probleem.
Vanmorgen vond ik een bos witte rozen en fresia's in onze buxus naast de voordeur, verpakt in cellofaan en wit lint. 

5 jan 2013

Rubber

The Black Rubber House, Dungeness, Kent, UK
architect: Simon Conder Associates
photo: Paul McNeil
Derek Jarman's Prospect Cottage, Dungeness

3 jan 2013

India en Westmalle


Durven leven is een kunst. De moed om te zien, te luisteren, leren te begrijpen of gewoon te ondergaan zonder enige vooringenomenheid. Of het nu in India of Westmalle is. Open van geest blijven, daarbij botsend op de verschillen tussen alle mensen, ook buren, vrienden en familie, is aartsmoeilijk en een uitdaging die noodzakelijk is om als ras en als individu verder te evolueren. Forsythe is uitverkocht, yes we can't, het dreigende spook van het falen, imperfectie is een menselijke eigenschap die moet gekoesterd en aanvaard worden. Op het einde komt alles goed, en als het niet goed is, is het het einde nog niet. Het regent aanhoudend, José vertrekt naar Barcelona en toont me zijn foto's, croissants en een kop koffie, de kerstboom vliegt eruit dit weekend, de ruiten worden gekuist, Mélodies andalouses du Moyen-Orient van L'ensemble Aromates van Michèle Claude zweven al enkele dagen door het huis en begeleiden bedwelmend de kringelende Ceder wierook tot het plafond. Mijn fiets is stuk, de flyers voor het nieuwe dansseizoen zijn morgen klaar, de omgewaaide dennen steken grillig af tegen de grijze lucht zonder hoop, verstopt vreugde in de doodskist. De foto van de wachtgevels met roofing en latten vertegenwoordigen meer de architectuur in België dan enkele bonbongebouwen, ze tonen wie we echt zijn, imperfect en afwachtend, met het nodige mos op ziel, kerven in de schil en hart, afgeschermd van de wereld. De toverhazelaar lacht op de hoek van de tuin met het aartslelijke huis er midden in, de betonnen opslagplaats vol bouwmateriaal ligt uitgeregend naast een bosrand. Mijn ramen zijn aangedampt door mijn zweet en de rook van het haardvuur. Het is tijd voor kleur.