Durven leven is een kunst. De moed om te zien, te luisteren, leren te begrijpen of gewoon te ondergaan zonder enige vooringenomenheid. Of het nu in India of Westmalle is. Open van geest blijven, daarbij botsend op de verschillen tussen alle mensen, ook buren, vrienden en familie, is aartsmoeilijk en een uitdaging die noodzakelijk is om als ras en als individu verder te evolueren. Forsythe is uitverkocht, yes we can't, het dreigende spook van het falen, imperfectie is een menselijke eigenschap die moet gekoesterd en aanvaard worden. Op het einde komt alles goed, en als het niet goed is, is het het einde nog niet. Het regent aanhoudend, José vertrekt naar Barcelona en toont me zijn foto's, croissants en een kop koffie, de kerstboom vliegt eruit dit weekend, de ruiten worden gekuist, Mélodies andalouses du Moyen-Orient van L'ensemble Aromates van Michèle Claude zweven al enkele dagen door het huis en begeleiden bedwelmend de kringelende Ceder wierook tot het plafond. Mijn fiets is stuk, de flyers voor het nieuwe dansseizoen zijn morgen klaar, de omgewaaide dennen steken grillig af tegen de grijze lucht zonder hoop, verstopt vreugde in de doodskist. De foto van de wachtgevels met roofing en latten vertegenwoordigen meer de architectuur in België dan enkele bonbongebouwen, ze tonen wie we echt zijn, imperfect en afwachtend, met het nodige mos op ziel, kerven in de schil en hart, afgeschermd van de wereld. De toverhazelaar lacht op de hoek van de tuin met het aartslelijke huis er midden in, de betonnen opslagplaats vol bouwmateriaal ligt uitgeregend naast een bosrand. Mijn ramen zijn aangedampt door mijn zweet en de rook van het haardvuur. Het is tijd voor kleur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten