Hoe subjectief kan het leven zijn? Zeer, zou ik durven te beweren. Nog net niet uit de donkere krochten van kerstmis en verplichte feesten geslopen, sta ik op uit mijn bed en zaag de kerstboom in stukken, kuis alle ramen aan binnen en buitenzijde, kijk met een kritisch oog naar mijn stek die me dit nieuwe jaar zal moeten herbergen, inspireren en ondersteunen, het huis als geraamte voor m'n vrijheid in denken. Kleur, vorm, materialen, explosie aan indrukken die me levend houden, steeds verder zoekend naar schoonheid, maar ook naar menselijkheid, i belong in your arms... Schoonheid en juistheid zijn onontbeerlijk voor de evolutie naar een nieuwe wereld, en als daar een kat moet voor sneuvelen, tant pis. De aanvaarde evolutie praat tienduizenden menselijke slachtoffers goed zonder probleem. Vanmorgen vond ik een bos witte rozen en fresia's in onze buxus naast de voordeur, verpakt in cellofaan en wit lint.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten