Even mijn buik vol van onze nieuwe burgemeester die te pas en te onpas in de pers zijn mening moet ventileren over muziek, kunst, de pers zelf of zaken die hem niet interesseren, vertrek ik naar Keulen. Men raadt het mij af, honderden kilometers files, sneeuw, ijzel, een ochtendspits om U tegen te zeggen. Ik vertrek toch en rij in dik twee uur vlot naar Duitsland, passeer de grote raffinaderij als een reusachtige dampende stoomboot in het landschap, neem de verkeerde afslag maar rij door de stad alsof het de mijne was richting parking Dom, parkeer en kruip uit de grond, koop een ticket voor David Hockney in het museum Ludwig. Oude dames staan naast mij en bewonderen de immense I-Pad tekeningen terwijl ze tegen elkaar uitleggen dat het om een app gaat die je kan installeren, en dat ze het ook wel fijn vinden om te doen, ik geniet ervan, dit is de toekomst, felle kleuren, kinderlijk schilderplezier op zeer grote en kleine schaal, de kracht van lijnen en verbeelding. Het is te veel werk, gigantisch werk, het geeft me zin om te schilderen, de kaleidoscopische filmbeelden van de vertraagde doorgang van de bomenlaan in elk seizoen zijn hallucinant ontroerend. Na drie uur sta ik terug buiten, loop de Dom in voor het door Gerhard Richter ontworpen nieuwe glasraam waarvan de Keulse kardinaal de abstractie als een overbodige vrijblijvendheid omschreef, via de alom tegenwoordige shoppingstraat en bedelaars naar de Rijn, neem foto's van de Hohenzollernbrücke met z'n sloten, "bekehr dich! JESUS LEBT! Lies die Bibel! Und lebe danach!" lees ik erboven, in de verte Frederik III op z'n paard tussen de treinen, ik probeer deze gebroken stad te begrijpen, koop enkele nougatbretzels in één van die fantastische bakkerijen vol feestelijke sprookjeskoeken en bedenk dat wij in België enkel opgeblazen kartonnen koffiekoeken kunnen krijgen. De vrouwen met rood en blauw haar en enkele vitrines doen vermoeden dat carnaval in aantocht is, ik heb er nooit echt van gehouden, maar na deze explosie van Hockney's snoepkleuren, met amandelschilfers overdadig bestrooide achten en berlijnse bollen en de grijze luchten boven deze, haar wonden likkende stad heb ik er zin in. Zet de pruiken maar op en beleef de zotste tijd van je leven, nu het nog kan. In het naar huis rijden wuift een nieuw stuk futurische luxestad me uit, Duitsland heeft z'n les geleerd.
 |
| Kranhaus buildings Architect: BTR (Bothe, Richter, Teherani, Hamburg) |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten