 |
| acryl op karton |
Ik zag een zilverreiger, zwaar en elegant tussen de kale stammen van waaibomen vertikaal omhoog vliegen, met een zware vleugelslag, het drong pas enkele seconden later door dat het een witte reiger was, bijna een vanzelfsprekendheid in deze witte vlakte. Achterin mijn auto lag een fles propaan, de winkel in Oosterlo met boerenklanten rond nieuwe kachels, de boerin de lelijkste vrouw die ik ooit zag, met versleten, vleeskleurige laarsjes met een hak, een lap stof als rok, handen in de plastiek anorak gestoken, een bril met dikke glazen en haar als een nest, kon mij niet verder helpen. Aveve langs het betonbaantje had wel een verzameling bommen in voorraad. Het is ijskoud, er zijn geen mensen in dit landschap buiten mij en m'n zus die ik had uitgenodigd als proefkonijn voor een workshop schilderen in de sneeuw, iets waar ik dit jaar graag meer werk van zou willen maken. We hebben gedronken, veel gedronken, gelachen, gehuild en ruzie gemaakt, geroepen, getierd, rustig gelezen over het charisma van Adolf Hitler, het boek leest als een trein en is in deze onrustige politieke tijden waanzinnig interessant, het manipuleren van de massa die kreunt onder een loodzware economische crisis die gebruikt wordt om een pseudo-goddelijke en ondemocratische dictatuur te verwezenlijken gebaseerd op een vals keizerlijk en superieur rasgevoel. Het leven is een moeilijke en uitermate zware opgave, zeker als je het onderste uit de kan wil halen, tegenslagen een onderdeel ervan. In diepe afgronden lijkt een goddelijke redder aantrekkelijk maar onrealistisch. Witloof met krielpatatjes, olijven en pijpajuin blijkt een heerlijk combinatie in het bos. Buiten springt een waterleiding onder luide knal, water spuit de sneeuw in en vormt onmiddellijk een zich uitbreidende plas ijskoud water die zich een weg zoekt tussen verrotte bladeren en zand. Ik sluit de hoofdkraan af in de ondergrondse put met spinnen en vertrek voor een grote wandeling langs de Nete die ouderwets door het landschap kronkelt, geen rechte lijn met zicht vooruit, niet echt duidelijk waarom er kronkels zijn. De weg wordt er alleen maar langer door maar de zichten op de omgeving veranderen voortdurend en houden het boeiend. Het schaap ziet mij en loopt uit angst naar de andere kant van de weide, het bruine lam naast de verroeste ton volgt gedwee. Binnenkort wordt het opgegeten. Hitler was er diep van overtuigd dat we als mens anderen moeten opeten of opgegeten worden, er zou geen andere keuze zijn... ik heb mijn twijfels.
stift op papier
Geen opmerkingen:
Een reactie posten