Fata Kiefer

Het ontdekken waard!

Brilliant!

Emanuel Gat ontroerde mij reeds met winter variations, dus mocht Brilliant Corners mij niet ontsnappen. Deze hallucinant menselijke en gestructureerde choreografie met verschuivingen is een experiment in expressie en onderlinge verhoudingen, gedragingen, het aftoetsen van gevoelens door beweging, uitputting, tederheid, afstoten, achtervolging, intimiteit, radeloosheid of plezier, een uur lang zonder pauze of aarzeling, het herleidt mij tot een zak patatten, de perfectie en intense vastberadenheid van de dansers in groep en individueel overtuigt me van de prachtige en rijke uitdrukkingsmogelijkheden via het enige werktuig dat iedereen bezit, het lichaam. Ik denk dat ik nog even blijf dansen maar dan hopelijk zonder deze perfectie na te streven, aanpassing aan eigen middelen is ook een methode tot inzicht.

Vrolijk Pasen!

Georganiseerde feesten kunnen een ware nachtmerrie zijn, bij een oude man op schoot in de Grand Bazar, springkastelen en griezelige clowns, zwarte pieten door een schouw... of een zielige paashaas uitgenodigd door smakeloze ouders. Instante gratificatie zonder vraagstelling of diepere gevoelens, de oppervlakkigheid van een shopping mal, het leven zoals het massaal geconsumeerd wil worden.

move!

Helemaal in de lijn van de vorige weken, deze cd vandaag gekocht, John Tejada - the predicting machine

Gio

ik laat U hem zelf ontdekken, deze jonge artiest uit New York, esthetisch in z'n grafisch werk, subversief en keihard in z'n video's... it' s time to wake up!

http://gioblackpeter.com

zelfportret

Hair

Berlijn heeft vreemde uitwerkingen op mij... op het label van Ellen Allien, BPitchControl: In een wereld waarin seksualiteit nog steeds verbonden is met regels en wetten,  deze interessante man/vrouw: Aerea Negrot. 
http://www.aereanegrot.com/

Berlijn

Friedrichshain

Na Mitte en z'n laptops werd het vandaag tijd voor terug meer anarchie en voormalig DDR grondgebied mét ossi's en sociale woonpaleizen. Bij Ohlàlà eet ik een veganistisch spinazietaartje met groene thee, Indochine zingt dat ze kusten op Canary Bay, verlaten fabrieken als alternatieve cultuurtempels bedreigd door projectontwikkelaars, de zon breekt door tussen de reusachtige woonwanden en het tussenliggende braakland, de rokende schouwen van de electriciteitsfabriek langs de Spree, Satan op een balkon. Gisteren yogales gevolgd in het oude postgebouw vol jonge ondernemers en kunstenaars, de ongedwongen open en frisse sfeer bevalt mij wel. Al helemaal in een bio bric-à-brac mood geniet ik van de experimentele en ruime hersenpositie die met beperkte middelen ontroert als bewijs dat een vrouw zonder man als een vis zonder fiets is. Wat verder bemerk ik een bord waarop 'CLEAN IS BORING' en knik instemmend. Morgen terug naar Antwerpen en ik heb er schrik van... tenzij ik dit gevoel mee naar huis neem en de beslissing om mijn ramen aan de straatkant te schilderen bewust en met plezier weer uitstel.

MITTEnin

Het moeilijke aan alleen reizen in een stad is voor mij het constante gevoel dat ik van alles zou moeten doen, de kansen grijpen die ik zelf moet zien te vinden. Ik zit momenteel in een café in Berlin Mitte en drink groene thee, kijk naar de mensen en dan naar buiten, naar de lampen tegen het plafond en probeer niets te doen, wat algauw ontaardt in het schrijven van deze blog. Schrijven in Berlijn, ik doe het niet elke dag denk ik dan en overtuig mezelf dat dit ook reizen is. Het verschil met Kreuzberg is enorm groot, dat me gisteren aangenaam bezoedelde met z'n chaos waardoor ik nu apathisch rondloop in afgelikte Ampelmannwinkels en een beetje stijf aan mijn tafel zit. Doorgedreven massatoerisme en gentrificatie (het woord leerde ik via mijn buurman kennen die het gebruikte toen hij met veel vertoon in onze straat in A kwam wonen) zijn onwelriekende evoluties in een stad en leiden tot een gevoelloze wereld waarin uiterlijke schijn en geld de macht grijpen.

demolition man

Op een feestje in het oranje huis in onze straat vorige week zei een toffe griet, tentoonstellingmaakster, mij dat ik zeker Kunstquartier Bethanien moest gaan bezoeken, een oud hospitaal vol ateliers, werkruimte, tentoonstellingen, restaurant, dans,... en kijk, ik verblijf er recht tegenover dus bezocht vandaag de expo 'between appropriation and interventions' waarin kunstenaars de openbare ruimte en hoe er wordt mee omgegaan ontleden op hun manier. Ik vond de twee films indrukwekkend en toon dan ook een kort fragment van elk:

In de eerste film construeert Grazia Toderi (IT) een schijnbaar idale stad door overlappingen van lichtflitsen en stadsonderdelen tot een abstract landschap, een ideaalbeeld dat tegelijkertijd een gevoel van geweldadigheid en massa controle oproept.

In de tweede film toont Cyprien Gaillard (FR) de afbraak van moderne gebouwen. De waardering voor  historische en moderne gebouwen is vaak afwezig en maakt dat deze 'obstakels van vernieuwing' vernietigd worden, hij noemt het publiek vandalisme en daar zit eigenlijk wel iets in.

...en dan denk ik alweer aan

het Zeemanshuis - Antwerpen

Ode aan de anarchie

  Mark Broom - refund by BPitch Control

Een gezonde dosis anarchie is noodzakelijk om een stad leefbaar, menselijk maar vooral interessant te maken als laboratorium van het leven, de afbraak van het Zeemanshuis in Antwerpen lijkt me hier in Berlijn een immens idiote beslissing, zeker met de wetenschap dat er nog geen doordacht, visionair of fantastisch alternatief plan bestaat voor de site. De constante beroering der zintuigen door de zware mix van verleden en heden, nationaliteiten, sociale niveau's maakt, net zoals in Oost-Londen, dat er een knappe hoek af is, een enorm inspirerende massa die dichter bij het leven staat dan een verzuurde wijk vol dure lofts. Prenzlauer Berg, de zogezegd 'hippe' wijk is te vermijden want alles bevattend wat ik zou kunnen haten, wordt er mij hier ingefluisterd:  bloemenmoedertjes met bakfietsen vol dure kinderen, vals trendy zaken waar iedereen elkaar zit te begluren en te keuren, geen spatje vergissing dus menselijkheid, een auto en dure loft als teken van geluk. Dat er nog andere manieren bestaan om geluk te bereiken is voor mij een opluchting, bijvoorbeeld door alleen en onderkoeld door deze stad te lopen, ontdekken dat de luchthaven Tempelhof één groot uitgestrekt park is geworden in centrum stad, Japans aandoende platbodems op het water met bamboe in tonnen, lantaarns en houten vlonders voor een glas rosé met het zicht op verweerde pakhuizen vol jonge bewoners, kunstenaars, gallerijen en ateliers wars van elke opgedrongen esthetiek of politieke invloed. 

Onderdoor de ijzeren spoorwegbrug, in het Görlitzerpark, staan drugsdealers naast spelende moeders met hun kinderen op sleeën in de sneeuw, de oude vrouw maakt een praatje met de Turkse groentenman, een meisje met een muts op haar hoofd, wel een halve meter hoog met een gigantische pompom erbovenop, vooral veel bomen en open ruimte omsloten door graffiti muren, de geur van goedkope, verbrande bruinkool, een verschrompelde vrouw ineengedoken voor de ijskoude wind achter de bakstenen brugleuning, de restanten van de Berlijnse muur aan de overkant van de Spree met nog enkele oude gebogen verlichtingspalen in de mist, kindergartens op de binnenkoer van oudroze woonkazernes met verlichte huisnummers. 

Mijn broek is te lang dus vormt er zich onderaan een zoom van vuile ijsparels die mijn voeten omkransen als een misplaatst aura. Plots besef ik het voordeel om in 2060 te wonen, een brave en veilige versie, niettegenstaande de beoordeling van verwende en angstige Antwerpenaren voor wie zekerheid, een vals gevoel van veiligheid en onveranderlijkheid, prioriteit is in het leven.

Dus... ode aan de anarchie, de imperfectie en het avontuur want dat is uiteindelijk waar we uit zijn ontstaat als ras en ons naar toe bewegen. Er is niks anders...

Smoelwerk

Autobahn op, zeven uur vlot rijden door een vlak, sober en hard landschap, een fles Fanta en noch einen schönen Tag! Ik raak de weg kwijt in Berlijn maar rij dan toch rechtstreeks naar mijn adres en vraag me af hoe ik het steeds klaarspeel zonder gps, in het midden dondert de S-bahn over de ijzeren brug, Kreuzberg leeft, een oude vrouw gehuld in bruine dekens loopt over de Oranienstrasse waar ooit punkers en krakers woonden, alle menschen werden brüder! Ik ben de bekrompenheid van vlaanderen beu, het zelfingenomen individualisme, het door de overheid opdrijven van werkduur om de kosten van zijn log apparaat te blijven financieren, het benepen georchestreerde gekibbel in pers over woorden en opinies zonder visionaire ingrepen, het ergste moet nog komen. Morgen trek ik op ontdekking in de wijk en hoop terug die sprankel cosmopoliteit en hoop te vinden, zoals het nazistische vliegveld Tempelhof dat omgevormd werd tot een gigantisch park, of het café Sudblock waar oude vrouwen, Turken, transgenders, mannen in maatpak samen koffie drinken aan een eerlijke prijs, of mensen op de barricades staan tegen de afbraak van het laatste stuk Berlijnse muur. Windhanen? Niet mijn ding...

Aérea Negrot - Deutsche Werden

bauhaus jumping

Jump over conservatism!

De stad

De stad zag mij niet staan, ik liep verloren tussen zielige flarden geschiedenis. Geld moet rollen of we zijn verloren, schoonheid heeft geen belang. Harde bakstenen en versleten houten kruizen gevuld met glas, schouder aan schouder, een ijzeren hek met punten rond een plantsoen, de horizon staat in brand, pretpark voor bezoekers. Tussen de kieren groeit hier en daar een idee, meestal jong en kleurig, de mus en de roodborst zijn alleen, een transistor in zwart en wit achter gesloten deuren. De stad is razend, laat zich op enkele plaatsen van haar lijf bevallig versieren met kant en roze licht, een taartje in een taartendoos passeert op weg naar de tafel met gekrulde benen. Pijlsnel rechte lijnen kris kras door het behang, een vergeten moment van zonet en straks, de gevangene wacht op z'n onthoofding en vraagt een laatste tas koffie achter dikke muren. Wat niet wegneemt dat de kassa blijft rinkelen onder oorverdovend gejuich ver weg, kleine kinderhanden stikken de zoom van mijn broek om en kruipen terug in hun kot.