Brigitte Fontaine

danse/dans

Onvoorstelbaar wat dans een mens kan aandoen. Vandaag alweer gedanst met vijf professionele jonge dansers met die verrekt ingebouwde gêne en minderwaardigheidsgevoel. En dan is er die fantastische leraar Hayo David die ruimte laat voor elke niveau door de nadruk te leggen op het feit dat niets moet, niets verwacht wordt en alles kan, gewoon genieten van het moment, en of je armen correct zwaaien of niet maakt niet uit. Het gaat er om of je de juiste intentie hebt, de wil om te bewegen en richting te geven aan het lichaam. Vandaag danste er een andere man bij, jong en duidelijk geschoold,  wat onmiddellijk een kracht bracht in de manier van bewegen, de brutale en luide, niet geritmeerde muziek ondersteunde de vrijheid in interval, beslissing en energie. Ik besefte plots waarom ik vier jaar geleden wou dansen, net om dit moment mee te maken, als een kruipend dier op de vloer, rechtop verkrampt en loslatend, gracieus en dan weer verbeten, in volle kwaadheid mijn armen inrollend in mijn schoot om dan achteruit weg te springen, draaiend, vluchtend van de grond om deze even later weer te kuisen met mijn heiligbeen. Het lichaam en de geest kunnen een mooi verbond sluiten. 

'Danse /dans' - pen on paper - nu van de Yoeri

house

Elke dag rijd ik met de trein naar Brussel om de lessen hedendaagse dans van Hayo David te volgen in Studio Hybrid. Gewoon beslist zondagavond, met alweer die aangeleerde weerstand om me tussen de professionele dansers te smijten. Met de muziek van 'mixtape 23' op mijn koptelefoon ziet het dagelijkse leven er anders uit, de ene keer een straffe beat waarop ik de pendelaars op maat over de schaamteloos verouderde Belgische perrons zie stappen naar hun werk, in Mechelen elke morgen diezelfde gehandicapte jonge vrouw, opgekleed en met zichtbare moeite en moed onder grijze wolken waartussen de ochtendzon haar best doet om wat licht te brengen. De andere keer een melancholisch nummer, House van Kindness dat me doet inzien dat we allen op zoek zijn naar liefde en aandacht, "I can't give you all that you need but I'll give you all I can feel". Even later zie ik harteloze verkavelingen met lege tuinen voorbijflitsen, in elk huis iemand die zich klaarmaakt, een sigaret rookt of net wakker wordt. Albanese mannen kotsen naast mij de zetels vol, in Brussel Noord zie ik een rij volk uit- en iets verder in file de glazen Belgacom toren instappen, vraag me af wat zo'n reusachtige doos vol volk doet. Architecten houden geen rekening met ruime stedenbouwkundige, leefbare dus menselijke visies, zeker niet in de Noordwijk. Ik rol over de vloer en dans bezeten en zoekend de ziel uit mijn lijf, blij dat ik niet één van hen ben. Misschien hopen meer mensen dat er iets gebeurt in hun leven.

Kroisbach an der Feistritz

Van één zaak ben ik inmiddels overtuigd, het leven neemt vreemde wendingen en net als je denkt dat je goed zit, draait alles alweer een andere richting uit. Zekerheden bestaan niet, en er op vertrouwen is al even dom als denken dat het nooit fout zal gaan. Net die fouten, of laat ons liever spreken van een onvoorziene samenloop van feiten, maken het mogelijk in te gaan op deze nieuwe horizonten. Om verschillende redenen zat ik enkele weken geleden in een redelijk euforische stemming, toen al goed wetend dat deze van tijdelijke aard is, en inderdaad klopt het leven alweer even op mijn schouder om me er op attent te maken dat rechte lijnen en constanten niet weggelegd zijn voor het onrustige sujet dat ik ben. En zo volgen we alweer ons gevoel, met tegenzin maar vol vertrouwen. Net zoals de beslissing om te stoppen als architect niet over rozen ging, maar de schakelaar plots overslaat als het moment er is, ook al duurt dat jaren. Net zoals ik via informatie van m'n ex collega Veerle plots kan beschikken over een hoeve in Oostenrijk gedurende de ganse maand juni 2014 om te schilderen, dansen, schrijven, denken en m'n longen vol te zuigen met verse lucht, me te wapenen tegen wat nog moet komen, op de manier die het leven van mij eist: blijven zoeken, bijschaven, bijsturen, en mijn pijlen steeds richten op de goede weg zoals het een boogschutter betaamt. 

my breakfast

fragments

container

Architectuur kan ook oersimpel zijn, zoals deze twee verroeste containers op de terreinen van een steengroeve. Ze drukken uit wat ik tijdens mijn opleiding en loopbaan als architect voelde: het is eigenlijk de omgeving en de organisatie ervan die belangrijker is dan het uitzicht van een gebouw. Bebouwing ontwerpen in een zeer ruime context is meestal onmogelijk vanwege individuele belangen en eigen esthetische waanbeelden. Ik teken alvast voor dit goedkope huis...

I keep on dancing, yeah!

Rehearsel with De Genoten - Brussels

et on continue

Ik mis Lu Marivoet, mijn lerares hedendaagse dans, die me 6 jaar geleden inwijdde in de geheimen van lichaam en geest. Mijn mentor Tuur Bogaerts zei me 25 jaar geleden, dat ik niet thuishoorde in deze wereld, wat vreemd is om op die leeftijd te moeten horen. En met het zelf ouder worden voel ik dat hij gelijk zou kunnen hebben. De dans en het schilderen zijn een methode om een eigen weg te vinden en de afkeer tegen opgelegde oppervlakkigheid en valse waarden groeit. Lu vertrok voor vier maanden naar de Indianen in Amerika, ze zoekt verder, ondervond dat de natuur haar rust en evenwicht biedt, dit in tegenstelling tot mensen waarmee harmonieus samenleven helemaal niet de vanzelfsprekendheid inhoudt die ons wordt voorgehouden. Hier danst ze op het dak van parking 58 te Brussel, enerzijds volledig verbonden met de wereld en de plaats, als een ikoon anderzijds, totaal op zichzelf. Verbonden maar tegelijk ver weg van consumptie, snelheid, aanvaarde omgangsnormen en beleefdheidsgesprekken. Ik hoop dat ze volhoudt, dan doe ik hetzelfde en dansen we ooit terug samen zonder de noodzaak van woorden.

sois belle et tais-toi II

oil & acryl on canvas

sleeping with the stars

Ik verbaas me er over dat mijn vermogen om pro-actief te denken nog niet verdwenen is, zelfs als dat tijdens mijn slaap gebeurt, onbewust horend hoe om vier uur 's morgens de bladeren buiten de openstaande deur zwaar ritselen en ik onmiddellijk denk aan mijn verdwijnende blok kaas die ik fris hou op de houten bank. 's Morgens ligt alles er nog, behalve de kaas. Het is als de plant van de bovenburen op de vensterbank boven mijn terras, waarvan de toekomstige val door mij afgezworen werd door positief te blijven en te beseffen dat enkel ik die dingen opmerk, tot hij een maand later in het midden van mijn ontbijttafel belandt. Er stromen plots zes kleine schilderijen uit mijn hand, ik eet een zak chips  en open een fles rode wijn, stook de sauna warm en zweet mijn verborgen tranen weg in 100°C, ontsteek kaarsen bij het vallen van de avond en geniet van de smaak van een ander leven, de chaos, overgang en verandering die me dit jaar overmeestert, willen of niet, ik heb geen keus. Ik teken Marcelino de Sautuola, de ontdekker van de grotschilderingen van Altamira, de Homo erectus modjokertensis die één miljoen jaar geleden leefde, teken ingebeelde opgravingsgebieden en leg me te slaap tussen duizend sterren.