BLAU

Eindelijk is het rond, nadert de afsluiting van alweer een ander hoofdstuk in mijn leven, mijn verblijf in Oostenrijk en de emotioneel zware trip die dat met zich meebracht. Sinds juni heb ik niet meer geschilderd en vreemd genoeg is het tonen van dit werk een noodzaak om met veréénde krachten, nieuwe moed en frisse inspiratie verder plannen te maken, een atelier te zoeken waar ik terug datgene wat ik de voorbije maanden meemaakte te kanaliseren, te vertalen in tekeningen en schilderijen. Vanmorgen in bed wist ik het weer zeker, in een moment van zuiverheid: ik wil terug schilderen, ik moet terug schilderen. En dat is een fijn gevoel want het wil zeggen dat ik nog niet uitgepraat ben, noch uitgeleefd of verzadigd. Dat dit zoals steeds met angst en twijfel gepaard gaat, moet ik stilaan aanvaarden. Dit is het leven dat ik wou, dat ik nooit kon uitleggen of bepalen, maar dat door de tijd, ervaring en 'try and error methode' vorm krijgt, in alle onzekerheid en allesbehalve logisch. Het is mijn lot... het is mijn leven.