list

Donderdag en vrijdag kookte ik mee voor een catering, een race tegen de tijd. En wat is het fijn om dan de reacties van de mensen te horen, enthousiast over het lekkere eten. Vrijdag stopte ik rond 19.30 en stond abrupt terug op de straat, nam mijn fiets en had me niet voorbereid op de leegte, doolde rond door de stad, zag het leven zijn gang gaan. En toen ik bijna thuis was, belde Mieke, recht uit Freiburg, net haar master in de filosofie behaald na negen jaar, spraken af op het Mechelseplein, spraken over het leven, 'Un condamnée à mort s'est échappé' van Bresson, bevond me voor ik het wist in de backstage van de Valerie Solanas en dronk een pint in de leren Chesterfield. Uiteindelijk kreeg ik het te moeilijk met mezelf en reed naar mijn misschien of misschien ook niet tijdelijke thuis, vond een mail van mijn toekomstige ex die mijn voorstel om samen rond de tafel te zitten om de volgende maanden en afwikkeling van onze scheiding te bespreken verwierp en kroop mijn bed in, trachtte de slaap te vinden en werd zaterdagmorgen wakker in dezelfde stemming, alleen en alweer een stap verder in een proces. Er stonden twee dagen repetitie met De Genoten te wachten in cc Berchem. Met hangende poten fietste ik er naartoe, kon me niet inbeelden dat ik in staat was om te dansen, maar werd verrast door het nieuwe stuk dat we zullen brengen tijdens 'Brussel danst' op 11 juli. De hoofdmoot bestaat uit het verbeelden van spanning, angst en dreiging, op de muziek van Psycho, Hitchcock was nooit zo dichtbij. En stilaan begon ik te genieten, vond de band terug met het onbenoembare bekende, twaalf mannen en de onderhuidse haat én verbinding. Zondag hernomen we 'de bomen' waarin we met ogen dicht traag bewegen, ter plaatse, gedreven door het thema van Schindler's List, de muziek vertalend in subtiele beweging. En midden in mijn dans werd ik gegrepen, liet zweet en tranen lopen en bewoog verder, voelde mezelf ten volle in al mijn emotionaliteit, ontroerd door het leven, zijn misérie en zijn prachtige momenten. Het zijn uitzonderlijke momenten waarop ik echt voel dat ik een mens ben en dat het nog de moeite is om verder te gaan. En dat ik erna een pint ga pakken met enkele van de dansers en heel persoonlijke ideeën hoor over alleen zijn, relaties en het leven maakt het extra de moeite. Dit had ik nooit gedaan voordien, binding maken met andere mensen, iets verder dan een onschuldig gesprek of louter geleuter en dat alleen doet al deugd. We all go a little mad sometimes, don't you?

...

LAP (let's all play!)

Lap, we beginnen eraan! Vandaag was de eerste dag in drie maanden dat ik terug enthousiasme voel en dat gevoel wil ik even behouden tot ik in slaap val. Waar ik vroeger mijzelf pijnigde met het voorval dat de stekker tussen mijn oude laptop en de mini-muziekinstallatie afbreekt, waarna ook de punt van het mes waarmee ik het probeer los te peuteren blijft zitten in het kleine gat, lach ik er nu mee. Absurde situaties die mij deze keer verrassen, net zoals La Dolce Vita van Fellini die ik gisteren zag in mijn bed. Een verzameling mensen bijeen en los van elkaar die het allemaal ook niet meer weten en vrolijk verder proberen te feesten in het oude Rome. Net zoals La Peau Douce van Trufaut, ieder gevangen in vastgeroeste ideeën. Die van minnares die geen binding wil, bedriegende en liegende echtgenoot die terug wil keren naar zijn oude leven, de huisvrouw die kost wat kost haar gezin wil bijeenhouden, ieder met zelf aangenome waarden waardoor ze uiteindelijk terugvallen op éénzaamheid. Net terug van een ontmoeting met een goede vriend waarbij ideeën worden uitgewisseld en besproken, zotte ideeën, een vloed van idiote en daardoor interessante bedenkingen. Op die manier ontstaan die vreselijk boeiende dingen die niet bedenkbaar zijn. Ik zou u zelfs nu al willen uitnodigen op een dag die nog niet bestaat. Een lange tafel met een wit tafelkleed in een wei, extreem lekker eten en wijn, meer niet. U kan zich nu al inschrijven ook al staat er niks op papier. En als iemand anders het idee overneemt ontstaat er wel een ander. Uitwisseling is het mooiste wat er is en dat moet ik terug leren. De grenzen van de menselijke creativiteit zijn oneindig.

bedenkingen omtrent een plant

Er staan twee dezelfde planten op mijn terras. De ene groen en fris, de andere kwijnt weg. Ik zit ernaast en bedenk al geruime tijd dat ik er iets moet aan doen. Een onderliggende gedachte die constant aanwezig is. Gewoon wat mestkorrels tegen de wortels en alles komt goed. En dan plotseling komt het idee op dat het misschien helemaal niet hoeft, dat die ene plant evengoed dood kan gaan en dat dat mij de mogelijkheid geeft om hem te vervangen door enkele felle geraniums, fris en vrolijk. Een andere benadering dus. Het is dus mogelijk om op twee manieren te denken over iets dat zich voordoet en waarvoor ik een oplossing of invulling zoek. Behouden, kost wat kost, of vernieuwen. Mijn nadeel is dat ik de meeste problemen link aan de financiële kant, datgene wat de meeste mensen realistisch noemen. Tenzij ik de kost van meststof afweeg tegenover die van vier nieuwe geraniums. zo kan je het ook bekijken natuurlijk. Een vroegere vriendin wees me enkele maanden geleden, tijdens een gesprek op het moment dat ik totaal in de war geraakte, nog op het idee dat op eigen poten staan met minder geld en eigendom minder sexy is tegenover de buitenwereld. Minder aantrekkelijk dus. Die gedachte is lang blijven hangen tot op vandaag. Dat ik minder geliefd zou zijn of interessant als ik een trap lager zet op de sociale ladder. En dat wringt nu net bij mij. Ik voel wel dat het niet evident is en bijzonder beangstigend. En moeilijk omdat dat nu net datgene is wat ons niet geleerd werd. Stappen terug zetten, doen afnemen, met minder tevreden zijn, veréénvoudigen. Dus blijft de ingreep op de plant momenteel onbeslist... 

dodelijk misschien

Het is weer een heikel moment om te schrijven maar net daarom juist moet het. Vandaag was een vreselijke dag in mijn leven maar net daarom zit ik nu vol vreugde bij mezelf, onverklaarbaar.  Omdat alles wat ik heb mezelf is en dat moet ik koesteren. De fles rosé Les Bories, van uitstekende kwaliteit en gisteren gekregen van Dirk en Bie na hun vakantie in het zuiden van Frankrijk stond klaar, fris te wachten, enkel op mij, na de eerste stap bij de notaris die de scheiding regelt, koel zonder gevoelens. Thuisgekomen in mijn misschien voorlopige studio trakteerde ik mezelf op mezelf, dronk de fles uit, maakte tekeningen en genoot van het moment en de tocht die ik maak, even alle twijfels en angst opzij, voelde ik wat me drijft in het leven, ook al past dit niet in het systeem... en wat komt dat komt. Dat ik er moe van word nemen we er bij.

hoe word ik een uitroepteken

Vandaag is mijn dag niet... of daardoor dan weer wel. Het therapeutische uur gisteren deed me meer slecht dan kwaad, alhoewel ik ondervind dat enkele dagen later mij andere dingen beginnen te dagen omdat ik vanuit de confrontatie nieuwe impulsen kan verzamelen die weerleggen of bevestigen. Dwalend door de stad, koffie drinkend op verschillende plaatsen, kwam ik plots tot het besef dat ik een levende existentiële vraag ben, datgene wat mij onbewust achtervolgt mijn ganse leven lang. Een constante ruis die kost wat kost vermijdt om me vrolijk te voelen of te gedragen. En dat steekt na 51 jaar serieus tegen. Hoe ik mezelf transponeer naar een existentiëel uitroepteken is de uitdaging. En nu ik hier terug in mijn studio zit, mijn schilderijen rondom mij, sigaretten, een nieuwe John Tejada cd op, ramen open en de zon buiten, de kleuren van mijn verfbussen voel ik dat er een serieus intense levensvreugde in mij zit, alsof mijn relatie en andere mensen mij hierin tegenhielden. Dat dit mijn ganse jeugd effectief gebeurde door mijn emotioneel en fysisch agressieve oudste broer, die elke vorm van familiale exclusiviteit of samenhorigheid blokkeerde, zal hoogstwaarschijnlijk mij gevormd hebben in mijn manier van overleven en keuzes maken. Ik vrees dat tijdens mijn verdere leven enkele minder verkwikkende zaken het enkel hebben verergerd. Ik wil er van af, wil ook volop leven, en niet alleen op mezelf, want wie wil er nu een vraag aan zijn tafel. Hoe? Ofwel door therapie te stoppen en vooruit te gaan, het idee dat vandaag door een vriend werd geopperd, ofwel door nog even verder te wroeten tot ik het echt beu ben en inzie dat er niet veel meer tijd rest. Met de hoop dat ik daartoe in staat ben. 

with love

Er is zachte wind die de netels langs de rand van mijn terras doen dansen, de lucht is lichtblauw, bleek en naar de horizon toe rozig. De kastanjehouten latten trekken vertikale lijnen eronder, opwaarts gerichte punten. De duif zit op dezelfde schouw, versleten cement boven een schammel pannendak. Woods, includes natural oils and resins cherished from time immemorial for their aromachological properties, hello Kitty maxi bubbles, niet voor 0-3. With love from Holland en de molens blijven draaien, boerenklompen en een zeilboot achter tulpen. Koffie en sigaretten, Christus met een doornenkroon tegen de muur. Hey, what did you expect..?

Het is

Plots was het 32° C vandaag en fietste ik met een marcelleke door de stad, een rol plastiek oppikken om mijn nieuwe tijdelijke verblijf om te toveren in een schildersatelier. Het is nu een maand geleden dat ik nog schilderde in een geïmproviseerd verblijf, waar ik de donkerste periode van mijn leven doorbracht. Dat de beslissing om te scheiden na 28 jaar niet vanzelfsprekend is spreekt voor zich, de gevolgen zijn nog niet helemaal duidelijk. Maar die eerste maand was alsof ik volledig op 0 werd gezet. Ik stelde niets meer voor, was een wrak door verdriet, zag de wereld als iets lelijks dat me een hak zette en lachend vanuit de verte genoot van mijn depressie. Niet meer terug mogen keren naar je eigen stek, alles achterlatend, was een schok, die ik nu na twee maanden iets te boven kom, mede door de hulp van een wekelijkse therapeut, vrienden die luisteren en durven praten, en de onvoorstelbare zelfwil om er uit te komen. De kwaadheid en teleurstelling in mijn partner komen nu pas en zorgen er voor om verder beslissingen te nemen. Ik word elke dag geconfronteerd met mezelf, het alleen zijn, mijn gedachten waarin ik een systeem tracht te ontdekken. Maar vooral met de complexiteit van relaties, vriendschappelijk of relationeel. En in dat laatste woord schuilt nu net dat kluwen van opvattingen, zogenaamd vanzelfsprekendheden en totale chaos. Wat mensen over mij denken, wat er van mij verwacht wordt, hoe het nu echt in elkaar zit. Maar dat is nu net de fundamentele vraag van het leven, de vraag waarmee ik geregeld wakker word: Wat is nu eigenlijk de bedoeling? Ik zie mensen die afzien, ziek zijn, arm zijn, overdreven veel plezier maken, uitpakken met uiterlijke schijn, mensen die zich terug getrokken hebben uit emotionele banden met een partner uit angst om terug gekwetst te worden of zich niet meer willen wagen aan het hele idiote spel. Het leven als illusie of desillusie. Maar in dat alles waren er de afgelopen donkere periode lichtpunten, mooie momenten die ik anders nooit beleefd zou hebben, waarbij het leven zich laat zien van z'n beste kant, fragiel, intiem, passioneel maar vooral eerlijk. En terug geloven in mezelf, in mijn opdracht, mijn gevoel, mijn mentale onafhankelijkheid hervinden, maar dat is best moeilijk in deze doorgaans platte maatschappij. Het is zoeken naar naalden in een hooiberg. Het bliksemende onweer na deze warme dag zette mij er toe aan om te schrijven, het raam open, de koelte van de regen, de merel op het dak tegenover mij... en een doos boterwafels, hopend dat ik deze momenten kan vasthouden om daaruit een nieuwe toekomst te boetseren. De natuur als grote relativering en enige waarheid, gegroeid uit één grote knal, gedurende 48 miljard jaar. Wat wij als mens hebben gecreëerd zijn valse constructies die er voor zorgen dat we in de rats zitten. Dat idee in mijn hoofd lijkt te bepalen hoe ik me gedraag in gezelschap. Zittend op een terras in Middelburg, besefte ik plots in alle stilte: Er valt eigenlijk niets te zeggen... Het is. En er zijn gelukkig nog mensen die dat begrijpen. Daarom schreef ik niet meer, omdat taal te duidelijk is. Of net totaal niet want voor interpretatie vatbaar. Communicatie via taal is enorm ingewikkeld, er zijn regels opgesteld, methoden om te communiceren, maar als we ons daar alleen toe beperken, zonder verkeerd woord of intense discussie wordt het leeg. Schilderen is een andere methode waarvoor ik ontzag heb omdat die een volledige vrijheid aanbiedt. Het is die vrijheid die ik sinds zeven jaar zoek. Een illusie? Misschien ook wel, maar dan wel een mooie en eerlijke.