reportage feeling Wonen 0100 - oktober 2008
reportage A+ Belgisch tijdschrift voor architectuur maart 2009
reportage Elle decoration april 2009
Na Dendermonde en een urenlange rondgang door een te verbouwen mega schoenwinkel, reed ik met de Tigra de snelweg terug richting Linkeroever, zette Luis af aan de tramhalte, en parkeerde voor Hof ter Schelde, om een goede vriendin te bezoeken die na een ongelukkige val met de fiets nu reeds 2 maanden in het revalidatiecentrum ligt. Door het afbouwen van mijn job als bureaucoördinator bij de B's, besef ik dat er andere zaken belangrijk zijn, zoals het onderhouden van vriendschap. Samen trokken we met de rolstoel naar Sint-Anneke naar restaurant De Zeester, een waanzinnig ingerichte zaak met koperen stoelen, nep eiken balken, halogeenspotjes, een veranda en plastieken tuinstoelen, maar met goeie mosselen-friet, frisse witte wijn en Radio Minerva op de achtergrond met muziek uit de tijd dat we 5 frank in de juke-box van 't cafetaria in het parochiecentrum van Hoboken staken. Even een verhitte discussie over de prioriteiten van de stad en het MAS, sleepboten die passeren en zin doen krijgen om mee op te stappen, geruisloos over het water, de wijde wereld in... terug in het TL-licht van de inkomhal moesten we lachen met de kunst aan de muren: doodskoppen en zwarte raven, kwestie van de patiënten op te beuren, slaapwel Karin, hopelijk komt alles gauw in orde.
In deInIantwerpenaar staat een lezersbrief van Hilda K. Zij verstaat niet "dat er een standbeeld wordt opgericht voor Julien Schoenaerts terwijl sterren als Jos Gevers, Ida Wasserman, Jenny Van Santvoort en René Bertal (?) in de kou blijven staan, en dan nog die kostprijs, daar zal Willem Pas echt van dromen, hij moet er dan ook van leven..!" Zij woont in de Eric Sasselaan, weet niet wie hij is, maar het feit dat hij elke dag wordt vernoemd, maakt hem onsterfelijk, volgens haar.
Een zeer interessante benadering vind ik, ongeacht deze simplistische lezersbrief: wat maakt een persoon tot icoon, zijn echte kunnen of het feit dat hij door andere mensen opgepikt wordt, mediageniek is, zichzelf kan verkopen, of een verkoopsprodukt wordt van een politieker? Hopelijk het eerste...
De tv ging de deur uit, maar 'Fans' doet me twijfelen, eindelijk nog eens zalige humor, subliem gebracht door Peter Van den Begin en Stany Crets. Jaak Van Assche als demente moeder in een rolstoel voor haar caravan in de Lilse Bergen is nu al om nooit meer te vergeten, net als in 'Little Britain' is het de uitvergroting van eigenlijk zeer realistische (spijtig genoeg) situaties (meestal ook te zien op idiote tv-programma's) die me innerlijk doen genieten. Peter als timide vrouw van de plastische chirurg is geweldig, zoals die als een wazige schim op de achtergrond verschijnt, of als weerspiegeling in de microgolfoven, ik vergeet bijna 'den draad', heerlijk! Op BBC trok Joanna Lumley ('Purdey', 'Patsy', iconen van het scherm) naar Noorwegen op zoek naar het noorderlicht. In deze pure, witte, ijskoude streek boven de Lofoten, eindigt de documentaire 's nachts, zij als pinguin uit haar kindertekening, met het groen fluoriscerende noorderlicht in magische gordijnen, tot tranen toe ontroerd..."nu kan ik gelukkig sterven, niet dat ik het van plan ben..."
