Een nacht van onophoudelijke zware regenbuien, over de weiderug stomende wind knalt de luiken tegen de gevelplanken, de regen klettert de goten in als boosaardige duiven op een zinken dak, ik stap vastberaden het op rijen aangeplante, donkermistige sparrenbos in, naast ondergestroomde modderwegen waarop roerloze plassen het grijze, tijdloze hemellicht reflecteren als poorten naar de ondergelegen grondwereld, lijnrechte spookstammen deinen uit in nevel over het fluoriscerende mos, de dode vos ligt schijnbaar vreedzaam uitgestrekt midden op het kruispunt van zandwegen, witgeschilderde tekens uit spuitbus in V en pijl op de omringende basten, waarop twee reeën verschrikt over het kaalgekapt takkenterrein de bosrand inrennen...contact met het Zijn blijkt opeens geen loze gedachte, ik leg mijn hand op de verweerde schors van een beuk, druk even zacht het mostapijt in, voel de kwinkelende mees naast mij, en besef dat communiceren niet noodzakelijk taal betekent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten