interview met Geert door 'coffeeklatch'

28 feb 2009

recept 7 (©geert)

witloofsoep
- 1 kg witloof
- 1 grote ajuin
- 3 knoflooktenen
- 4 liter groentenbouillon
- 1 koffielepel rode curry
- 1 koffielepel paprikapoeder
- 4 kardemompeulen
- 4 kruidnagels
- 1 halve koffielepel nootmuskaat
- 1 dl sojaroom
- versgemalen peper
Snij de ui fijn en stoof deze in de soeppot gaar. Doe alle kruiden behalve de peper in de vijzel en wrijf fijn, verwijder de lege kardemompeulen. Doe het kruidenmengsel bij de ui, snij de witloofstronken in schijfjes, pel de knoflooktenen en druk deze plat (onder een breed mes bijvoorbeeld) en voeg bij de witloof. Laat zacht stoven gedurende 10 minuten, voeg de groentenbouillon toe (ongeveer 4 liter) en laat 20 minuten koken. Zet de soep van het vuur, voeg de sojaroom en versgemalen peper toe en mix alles met de staafmixer. Een heerlijk geparfumeerde soep met een originele smaak!

portret

portret - olieverf - 28.02.2009

27 feb 2009

superlekkerengezondsnelklaarbrood

- 250g gedroogde vruchten: vijgen, abrikozen, rozijnen, ongezouten pinda's, enz (in grote hoeveelheden te koop bij de Marokkaanse winkels in de Handelsstraat-Antwerpen)
- 125g havermout
- 135 fijne witte suiker
- 350 ml melk
- 185g zelfrijzende bloem
- walnoten grof gehakt
Meng de gedroogde vruchten, de havermout, de suiker en melk in een kom en laat even rusten. Verwarm de oven voor op 160°C. Vet een rechthoekige bakvorm in. Voeg de bloem en de walnoten aan het deeg toe en schep het in de bakvorm. Laat 1 uur bakken of tot het gaar is... supermooi en gezond brood, heerlijk met zelfgemaakte pompoenboter!

21 feb 2009

Drabstraat Gent

De stokoude madame Berlamont, warrig spinrag op het hoofd, die me steeds in haar muffig interieur roept voor appeljenever in boenwasglaasjes als ze me wil aanspreken over het verboden bezoek na tien uur, staat vandaag niet op wacht in de donker gang, dus haast ik me de oude trap op naar mijn kamer waar het plat chirogroene naaldtapijt zich opbolt in de hoeken en de doodgewoon rechte kast de matras op de grond behoedt voor directe blikken. Het enige, kamerhoge zuidelijke raam kijkt uit over de achterliggende vuile roofingdaken en soms lig ik uitgestrekt op de groene stofgeur in de zon en denk aan niets. Ik kan, vreemd genoeg,  uren kijken naar de combinatie van de twee zwarte, namaak Thonetstoelen aan de Brico-schilderdeur op grenen schragen en de Karel Appel-poster achter glas erboven, en geniet van deze opmerkelijk evenwichtige compositie die me bezweert halt te houden, geleidelijk en moeiteloos de wereld verlatend. Centraal hangt het allesziend oog, de blote gloeilamp aan draad, waarboven ik tussen het schroefdraad van de lamphouder, een schijf uit fluoroze karton heb geplaatst, strak en eerlijk als een vriendelijke cirkelzaag. 's Winters, bij het ontwaken, loos ik mijn lauwe pis in de oude lavabo met aangetaste spiegel, ijzel op het raam met gewolkt figuurglas, de gaskachel tikt met zijn blauwe vlam, omhuld door het bruinkeramisch blikplaten karkas, de warmte binnen en droogt de Mapplethorpe foto tegen de zijkant van de kast recht, de Bastogne-koek breekt slap af in de oploskoffie.

Takin

"Ik leefde in het Himalayagebergte van China, Bhutan, India en Myanmar en we verplaatsten ons in groep, mijn benen waren kort en stevig gebouwd en onze voeten waren aangepast om de steile rotsen en bamboehellingen tussen 1959 en 4500 meter hoogte te beklimmen en ons af en toe tot op de open alpenweiden te wagen, sommige oudere mannen leefden solitair. We hadden gekozen voor een vegetarische leefwijze en zochten 's ochtends, 's avonds en op bewolkte dagen samen naar bamboescheuten en knoppen, gras en zelfs bladeren, overdag rustten we uit in de schaduw daar we eerder schuw van natuur zijn. Drinken deden we zelden want water kregen we voldoende binnen via ons voedsel... in 1875 werden we ontdekt.
Nu leven we onder een gebouw van Jaspers, een architect die zelfs de Himalaya zou afbreken voor geld, en geen rekening houdt met onze leefwereld, onze kwaliteiten, onze zachtaardigheid. Laat ons, de boeddhistische leer indachtig, andere hoefdieren aanvaarden zoals ze zijn...",

20 feb 2009

alleen ellen allien

BIM komt uit Ellen Allien's 4e solo album SOOL, uitgebracht op BPitch Control in 2008 (BPC175).

19 feb 2009

aanallemamasvankindjeslezersbrievenschrijvendaandagallemaalenanderenonsens

Met pijnlijk jammerende spieren en inwendig klokkende organen die wraak nemen op een uitputtende zwem-yoga-dansweek, sla ik in het licht van de olielamp de eerste bladzijden om en bekijk de foto's, buiten blaast een uil vanuit de sparrentakken zijn aarzelende oehoe over de zwarte vijver de deurkier van het boshuisje in. Opeens wordt me duidelijk dat de Japanse levensstijl sterk focust(e) op het beroeren van de zintuigen: verbleekt geurend cederhout naast teer opgespannen rijstpapier, waanzinnig bloeiende roze azalea's, zichtbetonnen constructies in uitgepuurde lijnen, de vijver met paars irissen tussen de zware houten zig-zag loopbrug, dikke mosdekens op verweerde rotsen en zwartgeblakerde lantaarn met zachte vlam, gesausde oudrode lemen muren, het vergrijsde rieten tentdak in de mistig natte grastuin, een stralend wit paviljoen in een maanlandschap als een geplooid origami-papier.
Deze prikkeling der zintuigen wordt bij ons nochthans bewust vermeden: zielloos 'moderne' interieurs in verkavelingshuisjes op gazontuinen met plastieken trampoline naast de immense oprit in betonsteen waarop mama 's zondags op de knieën met keukenmes het mos tussen de voegen uitkrast terwijl papa de auto wast met de hoge(d)rukreiniger.
Het verschil zit hem in het toelaten van ouderdom, verval en patine, hier geldt er een verbod op, dankzij verzekeringsmaatschappijen, banken, de verkleutering (herinner de verkleinwoordjes), het misvormde schoonheidsideaal en ons economisch maatschappijmodel. Ouderdom kan veilig en gevoelloos bekeken worden in reservaten van opgepoetste melancholie, zoals Brugge en Bokrijk, ver weg van elk woongebied...
hoog tijd voor een beetje meer verval zodat we terug bomen horen ruisen, water voelen stromen, gevels ruiken, kleurnuances onderscheiden en er een beetje zacht mos groeit op onze ziel.

12 feb 2009

met opgeheven arm

Renaat Braem bouwde de sociale woonblokken in Antwerpen in 1950 volgens de CIAM-richtlijnen, en was hiermee de belangrijkste vertegenwoordiger van de moderne architectuur in België, een visionair zoals andere kunstenaars, nu verguisd door velen uit onwetendheid, domheid of angst, angst voor het 'herinterpreteren van de natuur rond ons om zo het leven voller en rijker te maken dan louter geldgewin en verplaatsingsdrang' : Henry Moore beeldhouwde het beeld 'King and queen' in 1952-53, vertrekkende van de sprookjes die hij zijn dochter voorlas en verstomde, met het nodige toeval, bij de openbaring van het eerste gat dat hij maakte door steen. Leegte of een gat maakt materie meer 3-dimensionaal en is even vormbepalend als solide massa...realisme en abstractheid moeten naast elkaar kunnen bestaan. Hetzelfde vinden we terug in het beeld 'De Profeet' uit 1933 van de Spaanse kunstenaar Pablo Gargallo. Barokke zwierigheid en het verwerken van leegte, creëren lijnen die in een krachtige beweging uitmonden in de opgeheven arm. Even verder staan in het Middelheim ongewild op een vreemde manier afgedankte beelden bijeen, zie de gendarm zonder arm met de gebogen profeet, klaar voor de volgende fatwa.
Het feit dat Braem niet echt door de Belgische massa op handen wordt gedragen, is omdat deze ideeën niet meer in onze huidige 'samenleving' zouden passen, samenwonen is al snel een begrip voor probleemwijken, burenruzies, anti-protectionisme van onze aandelen. We houden nu éénmaal van wildgroei door individualisme, ieder zijn ding, zijn mening, U weet wel die absurde vrijheid van meningsuiting die eigenlijk een vrijgeleide wordt voor het verkondigen van ieders domheid.
Het beeld 'De Rivier' van de Franse Aristide Maillol uit 39-43, ontroert door zijn gepolijste figuur in steen, in zichzelf gekeerd, samengesteld uit bollen, driehoeken, vormen gebaseerd op de antieke beeldhouwkunst.
Bob Cools had het geregeld aan de stok met Braem, is dat een verrassing, de poppenhuisjes rond het Vleeshuis, de Precam-building en de kleingeestige betweterigheid van "den burger" indachtig? Net zoals die lezer die het nieuwe ontwerp van Zaha Hadid in de haven een architecturale verminking van de nieuwe sierlijke Wapperbrug vindt (kan U er nog aan uit?), en de (door de laatste studie aangetoonde) onzinnige discussie rond fijn stof door autobestuurders en de door leerkrachten misbruikte gehandicapte kinderen, opkomend voor verse lucht naast de ring in de haven.
Echter, als de zon schijnt, spring ik mijn fiets op en rij naar de blokken van 't Kiel, de tentoonstellingswijk en het Middelheim en adem diep mijn nodige portie visionair denken in...

3 feb 2009

electrobozardig

BEMF-BRUSSELS ELECTRONIC MUSIC FESTIVAL
Het label Raster-Noton werd opgericht in 1996 in Chemnitz (ex-DDR) door Olaf Bender, Carsten Nicolai en Frank Bretschneider, alle drie muzikanten, videasten en grafici. Het label verenigt de pioniers van de Duitse elektronische muziek die zich in een radicaal minimalisme hebben gestort en hun muziektaal bewust tot enkele signalen hebben beperkt: golvingen, microklanken, gekras, getik... Afspraak dus in de Henry Le Bœufzaal voor een quasi moleculaire muzikale ervaring, met abstracte videoprojecties die via beelden de sonore prikkels ontcijferen, in BOZAR, zie http://www.bozar.be/activity.php?id=8751&selectiondate=2009-02-03
Ik ontdekte Bretschneider lang geleden in het kleine CD-winkeltje vlak achter de grote markt van Brussel met een zeer uiteenlopend muziekaanbod maar ondertussen niet meer bestaande, en ben sindsdien in de ban. Electronische muziek kan ongemeen boeiend zijn en het aanvoelen van materie in de wereld overbrengen. Op de CD Aerial Riverseries bijvoorbeeld componeert Bretschneider electronische landschappen aan de hand van luchtfoto's van rivierbeddingen door Olafur Eliasson. Computermuziek houdt meer grafisch en visueel componeren in, met gebruik en onderzoeken van alle muziekaspecten zoals tijdverdeling, geluidssterkte, toonhoogte, dynamiek, frequentiespectrum, enz en vormt zo een akoestisch equivalent van de landschapfoto's.
Modernisten geloofden dat een open en propere ruimte of compositie het beste platform was voor de uitvoering van artistieke zelf-realisatie. Kalk werd gebruikt om wanden van ziekenhuizen, of massagraven te desinfecteren. Wit werd daardoor synoniem voor proper. Moest kalk geel gezien hebben hadden we nu gele musea... (Olafur Eliasson)
Luister naar Bretschneider:
http://www.deezer.com/track/356260