De stokoude madame Berlamont, warrig spinrag op het hoofd, die me steeds in haar muffig interieur roept voor appeljenever in boenwasglaasjes als ze me wil aanspreken over het verboden bezoek na tien uur, staat vandaag niet op wacht in de donker gang, dus haast ik me de oude trap op naar mijn kamer waar het plat chirogroene naaldtapijt zich opbolt in de hoeken en de doodgewoon rechte kast de matras op de grond behoedt voor directe blikken. Het enige, kamerhoge zuidelijke raam kijkt uit over de achterliggende vuile roofingdaken en soms lig ik uitgestrekt op de groene stofgeur in de zon en denk aan niets. Ik kan, vreemd genoeg, uren kijken naar de combinatie van de twee zwarte, namaak Thonetstoelen aan de Brico-schilderdeur op grenen schragen en de Karel Appel-poster achter glas erboven, en geniet van deze opmerkelijk evenwichtige compositie die me bezweert halt te houden, geleidelijk en moeiteloos de wereld verlatend. Centraal hangt het allesziend oog, de blote gloeilamp aan draad, waarboven ik tussen het schroefdraad van de lamphouder, een schijf uit fluoroze karton heb geplaatst, strak en eerlijk als een vriendelijke cirkelzaag. 's Winters, bij het ontwaken, loos ik mijn lauwe pis in de oude lavabo met aangetaste spiegel, ijzel op het raam met gewolkt figuurglas, de gaskachel tikt met zijn blauwe vlam, omhuld door het bruinkeramisch blikplaten karkas, de warmte binnen en droogt de Mapplethorpe foto tegen de zijkant van de kast recht, de Bastogne-koek breekt slap af in de oploskoffie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten