1 september doet rare dingen met mij. Vanmorgen stond ik op en het was grijs, ik voelde me terug kind dat de eerste dag na 2 maanden vrijheid terug gekooid werd, de troosteloze speelplaats met ruwgrijze stoeptegels omgeven door fantasieloze gebouwen, geen enkele boom, kleur of frivoliteit te bespeuren, weinig vrienden om naar uit te kijken, en een sfeer om onmiddellijk de dichtstbijzijnde brandladder te zoeken, het dak op te klimmen en me naar beneden te storten, vermijdend dat de horde grauwe leerkrachten me begon te programmeren, ondervragen en om te zetten naar een cijfermachine waarover elke maand een rapport werd gemaakt...
En toch komt er zonet plots een nummer in mij op 'power to all our friends' , zomaar vanuit de diepste plooien van diezelfde hersens, na 35 jaar, zelfs geen lievelingsnummer of fan van Cliff R, en dringt de eerste gedachte terug in zijn krocht. Ik hoop dat ondertussen er al wat veranderd is in de architectuur, menselijkheid en aanbod van scholen, tenzij het de bedoeling is natuurlijk om grijze muizen te kweken... nah, laten we toch maar even meezingen... POWER TO THE PEOPLE WE WANT TO BE, POWER TO YOU AND ME..!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten