Belgisch geluid

ik werd vanmorgen wakker met een geluid dat me veertig jaar terugflitste in de tijd... Ik lig in een hotelkamer met kleine ramen en gefronste glasgordijnen en hoor in de verte vanonder de stijfgestreken, weeïg zoet ruikende lakens een niet al te zware motto die schakelt en optrekt, weer schakelt en verder optrekt op een kronkelende asfaltweg tussen de bergen van Hastière, om langzaam weg te sterven, klimmend, nergens naartoe rijdend, terwijl de kerkklokken van een verder gelegen dorp de lucht doen trillen vol jubelende aanbidding. Ik voel de oneindig lange dag voor mij klaar staan, het hotelontbijt, de wandeling startend voor de knalrode geraniums aan de voorgevel, via de spoorweg langsheen de steile rotswand met hoog, de gigantische madonna met uitgestrekte armen. Vanop het plateau kijken we uit over de kronkelende Maas die statig, glinsterend stroomt naar zee in zijn Belgische bedding van blauwe steen en rolkeien, niets anders meer. Dat en de zon.

't bos in

't Was weer nodig, enkele dagen in quarantaine het bos in zonder internet of electriciteit, met een goed boek, in dit geval 'Sprakeloos' van Tom Lanoye, een dag zon, een dag regen met de deur open en de kachel aan, 's nachts muisstil, wakker worden om 4.30 uur, het moment dat de schemering aanvangt en de vogels beginnen te fluiten, en je je begint af te vragen of deze plek wel tot de wereld behoort, of dit nu het echte leven is ofwel het hectische stadsleven met zijn conflicten, agressieve mensen, discussies en confrontaties, en al bij al toch idiote manieren om overtuiging en religie te communiceren, op te leggen of te beleiden. Ik heb in ieder geval meer voeling met de sfeer van bovenstaande foto's dan met 2060 of eender welk stadsdeel, en ben er na deze korte afzondering van overtuigd dat natuur van levensbelang blijft.

Antwerpen in versnelling

los van mooi of lelijk is dit

open frank de toekomst nader

boeiend en vol snelheid snedig

't stad dat leeft en wringt zich moeizaam

opdat mensen weer gaan leven

dans

Gisteren en vandaag een class van Filip Van Huffel meegedaan in cc Berchem, als enige 'ouwe' tussen jong geweld, jong professioneel geweld, dat danst en zijn lichaam uitdiept in al zijn bewegingen, prachtige, energieke en uitbundige bewegingen doorheen de ruime zaal, gretig de ruimte innemend, gebruikend, knedend. Fantastisch om te zien, die bezetenheid door lichaamstaal, flexibiliteit en absorptie van nieuw materiaal en die onuitputtelijke drang om te bewegen, Redbull is er niets tegen. Het was fijn, ik voel terug het gevoel dat ik had toen ik begon met hedendaagse dans en hoop dat het avontuur nog niet over is.

2060

We wonen nu ongeveer tien jaar in deze buurt, zagen veel veranderen, hoe de stad Antwerpen ongelooflijke inspanningen deed en doet, en vandaag als de zon uitbundig schijnt, zie je extra de kwaliteiten van dit stadsdeel. Soms moet ik denken aan Berlijn, soms aan Marokko, maar ook aan een typisch Vlaamse dorpskern, met zijn centrale plein, kleine restaurants, scholen, en plaatselijke winkels, een bloemenkraam op zondag, het beeld van Julien Schoenaerts, het atelier van zijn schepper Wilfried Pas, het laboratorium van Fabre, Sint-Lucas, het art deco zwembad in de Veldstraat, café De Kroon, een overaanbod aan verse producten en kazen, de diversiteit aan bewoners, en dit alles op 5 minuten wandelen van één van de mooiste stations van de wereld.

Ja, de zon kan veel verzachten en verschonen !-)

Kijk ook op de website van onze buurt http://www.2060.be/

recept

snelklare gezondheid

1. Snij voorverpakte, gekookte rode biet in schijven en leg op de borden. Hak een pak rucola fijn en meng met mosterd, kappertjes, ansjovis, peper, citroensap en olijfolie en leg op de rode biet.

2. Kook vastkokende aardappelen, snij doormidden, versgemalen peper en grof zout erover.

3. Koop een blik schapenkaas in de Turkse winkel in de Handelstraat te Antwerpen en leg een kwartje op de borden, afgewerkt met een doormidden gesneden, met peper gevulde olijf (of 2, 3, 4,...).

4. Open een blik tonijn en meng met magere yoghourt en mayonaise, tabasco, peper en zout, dille, en in stukjes gesneden augurk, en leg op de borden.

Serveer met Italiaanse rode tafelwijn...

blauwe plekken 2

Wat fijn dat zulke dingen nog kunnen gebeuren in een stad, die vrijheid in beweging, in denken, in vormentaal, in spelen met ruimte, kleuren en omgeving, in interactie met bewoners, passanten, reizigers in het station. Ik moet wel toegeven dat ik geschrokken ben van de reacties en confrontaties met onbegrip, territoriumdrang en soms agressie, maar evengoed verrast door de verwondering, lachende gezichten en gemeende interesse van onbekenden en vrienden.

De fotografie van Koen Cobbaert vat juist de bevreemdende sfeer van blauwe plekken in Sint-Gillis 2010.

your life is my watch

Ik draai de pagina om van de Standaard magazine en kijk plots weer in het gezicht van vader en zoon, diezelfde twee die me een tijd geleden al verontrustten toen ik ze voor de eerste keer zag (rechts).  Los van het feit dat het een reclamecampagne is voor een obsceen duur horloge dat het merendeel der mensheid in crisistijd zich niet kan veroorloven, laat staan tijdens een tijdelijke heropflakkering van de beurzen, gaat er iets zieligs uit van deze foto. De vader, fier in zijn saaie maatpak (trouwens hetzelfde pak als de vader links, volgens mij dezelfde man maar met een pruik op) en zijn Patek Philippe, zelfingenomen en patriarch,  staat keurig naast zijn zoon, vestje, proper hemd (gewassen door de mama niet in beeld), bles en polosnoetje, een voorbeeld voor vele would-be rijken uit Brasschaat, oui, oui... 
En toch heb ik medelijden met dat gastje. Niet alleen wordt er van hem verwacht om het bedrijf van papa over te nemen, maar ook zijn afgedragen en geef toe, compleet oubollig horloge rond de pols te dragen. 
"You never actually own a Patek Philippe. You merely look after it for the next generation."
Geen discussie, geen inspraak, enkel vanzelfsprekendheid voor oude zekerheden. 
Geen geluk in die ogen, louter verplichte berusting in zijn lot
your life is already over!

portret

werk in uitvoering

Julia

olieverf op karton

17x24cm

14.05.2010

Turnhoutsebaan

Ik twijfelde. Zou ik me wagen aan deze tekst? Als uitlaatklep is het natuurlijk een middel. 

Na enkele weekends in Sint-Gillis werd ik geconfronteerd met de enge agressie van Marokkaanse jongeren opgewekt door iets dat ze niet verstaan, dat ze niet kunnen controleren, in ons geval dansen in de straat. Foto's moesten verplicht gedeled worden of de camera werd verpletterd, stenen vlogen rond onze oren, vettige opmerkingen vanuit een voorbijrijdende auto. 

Vanavond werd ik bijna van mijn fiets gereden door zo'n immens duur vehikel met open dak, een blik vloog de straat op, even verder moest ik stoppen voor een geparkeerde wagen op de Turnhoutsebaan terwijl links een bus voorbijvloog.

ok, dans, improvisatie, bewegen in de ruimte, interactie, elkaar aanvoelen, drie groepen, draaien, het onzegbare voelen....

Op mijn terugweg moest ik stoppen voor een geparkeerde wagen op de Turnhoutsebaan terwijl links een bus voorbijvloog... mijn vervelende blik in de auto was reden genoeg om me met gierende banden te achtervolgen: "wat is uw probleem? wat is uw probleem? wat is uw probleem? schreeuwde de dikke woeste Marokkaan me toe, naast hem het 'devote', gesluierde meisje in haar zuivere rol. Ik moest me uit de voeten maken toen hij uitstapte en reed kwaad naar huis. Kwaad om zo veel 'tweezakkerij', om de huichelarij van de moslimgemeenschap die zich verstopt achter 'hun cultuur' en niet beseft dat de wereld niet meer zal draaien rond hun ouderwets machismo. De toekomst is niet meer aan het multiculturele, dan wel aan het cosmopolitische. We zijn allen deel van de wereld, het enige dat nodig is, is een beetje verdraagzaamheid, en laat Malika een sluier dragen als ze dat wil, laat ons dan dansen in de straat.

blauwe plekken

Hier een impressie van ons optreden in Sint-Gillis met 'blauwe plekken' tijdens parcours d'artistes 2010 - choreografie Wim Mertens
Blauwe plekken reageert tegen het veronachtzamen van stedelijke plekken en wil mensen wakker schudden, blikken openen en beroeren.

fotografie Koen Cobbaert (behalve laatste foto: Geert Van Beek)

portret

werk in uitvoering

'Julia's'

olieverf op karton

12 x 17x24cm

TOIT

appartement toit - www.toit1.be

reis naar Italië

Erik en Jan, mijn neven, vertrekken in een kartonnen doos, naar Calabrië, Zuid-Italië.