euh...

Deze CD meegenomen zonder te weten welke... en momenteel volledig in de ban van dit vreemd heerschap, Chilly Gonzales, vettige disco, begaafd pianist, I Am Europe, een toilet zonder wc-bril, socialistische lingerie, alweer het ontdekken waard.

zoektocht

Franchise, Atelier van Lieshout, de voorbije eeuw werd de ondergang van totalitaire regimes, fascisme  en communisme, en kijk ondertussen zijn we zelf bereid om ons te onderwerpen aan marketing, onze huizen vol te proppen met taarten, kookboeken, design, kinderen, auto's, kleding,... er bij te horen. Er is nog een keuze: niet winkelen (ondenkbaar niet?) , zoeken naar eigen wegen, eigen waarden, levenswijzes, zelf in te staan voor eigen voeding, opvoeding, een vrijheid die afgeremd of onmogelijk gemaakt wordt.  Geef toe, hoe ouder we worden, hoe minder vrijheden we hebben, ook al denken we het tegendeel. Tenzij vrijheid van aankoop en bezit de grootste waarde is in het leven. Boeiend gegeven van een kunstenaar die door middel van realistische constructies ons doet inzien dat de wereld op dit moment alles behalve vanzelfsprekend vrij is. We evolueren naar een maatschappij waar consumptie een voorwaarde wordt, een waarde die bepaalt of je erbij hoort of niet, spiritueel leest iedereen Hapinezz "voor mensen die een extra dimensie aan hun leven willen geven" ( ik lees het zelf ook af en toe in het geval U moest denken dat ik afgeef). Ik ben er van overtuigd dat moderatie de nieuwe toekomst is, vandaag in de bank werd ik bijna verplicht om dat hutje met groententuin en serre in Westerlo te kopen, risico voor de bank: 0, risico voor ons: 0. En ondertussen schilder ik, dus ik ben, zonder plan, op zoek naar een eigen vormentaal alhoewel kunstboeken in de Permeke bibliotheek en mijn opvoeding mij constant doen twijfelen. Moet ik geen tweede Chagall, Van Gogh, Warhol, Baselitz worden zegt mijn programatie, mijn rebelse ik zegt dan weer te blijven zoeken naar mijn eigen weg, 'stijl' of uitdrukking. Ach, genoeg gedacht, de wijn zit in mijn kop, ik maak nu soep van selder, tomaten, bulgur en ajuin en ga dan even dansen in het magazijn voor onze voorstelling begin volgend jaar, of het nu kunst is of niet, FOERT!

ik weet dat het 'not done' is om onafgewerkt werk te laten zien maar ik doe het toch, dit is mijn zoektocht momenteel, in een achterhuis ergens in Borgerhout, met verf, water en alleen m'n gedachten, ervaringen en m'n gevoel op dit moment... want wat heeft een mens meer (buiten dan de 'Martha Stewart-behoeftes') ?
80 x 120 cm - acryl op canvas - voorlopig zonder titel

The fat one

ben ik een huis, vraagt het huis zich af, of een kunstwerk? En waarom ben ik zo dik? Als ik een huis ben kan ik niet corpulent zijn en toch ben ik het. Erwin Wurm onderzoekt de sculpturale mogelijkheden van het alledaagse en verrast op een vrolijke manier. Hij stelt zich de vraag of vermageren en verdikken ook beeldhouwen is, maakt figuren die lichtvoetig confronteren, wij als toeschouwer vinden het grappig waardoor de grenzen met het werk vervallen, een UFO in polyester, als basis een gewone auto maar vervormd en direct genietbare science fiction, big pumpkin in beschilderd brons, het lijkt polyester, staat zelfzeker tussen de bomen, de VW-bus werd gebogen door de telekinese van een Indische yogi. Nadien dronken we een Vedett in de rood-gele tent voor het documentatiecentrum en zagen een gesmolten zeilboot boven het water hangen, sfeer in overvloed dus, de zon scheen en er was veel volk en dat was fijn om te zien.

Erwin Wurm - Middelheimmuseum, nog tot 25.09.2011

ZOT

Ik ben gek van Les Rita Mitsouko, in mijn herinnering het begin van mijn emotionele leven, de helft is al gestorven, maar voor mij nog steeds de aanleiding tot mijn gekheid, op losse schroeven zetten van vooropgestelde vastgeroeste idealen en de hoop dat zotheid altijd een kans zal krijgen in deze wereld van doorgedreven waarheden en nog meer idiote waarden... geniet van Le petit train uit 1988!

bed & breakfast in Antwerpen

b&b Ceder

zijn web-site en zijn blog


het oude huis
een bamboetuin


sfeer van vroeger doch geen muis
gemengd met modern denken
voldoende imperfect 


zal inspiratie schenken
het eerlijke ontbijt
een taak met overgave gekwijt


zoekt U wegen weg van thuis
zijn wij voor U als kat
 de muis!

Im Nebel

Seltsam, im Nebel zu wandern!
Einsam ist jeder Busch und Stein,

Kein Baum sieht den anderen,

Jeder ist allein.

Voll von Freunden war mir die Welt,

Als noch mein Leben licht war;

Nun, da der Nebel fällt,

Ist keiner mehr sichtbar.

Wahrlich, keiner ist weise,

Der nicht das Dunkel kennt,

Das unentrinnbar und leise

Von allem ihn trennt.

Seltsam, im Nebel zu wandern!

Leben ist Einsamsein.

Kein Mensch kennt den andern,

Jeder ist allein.

ZEN of niet zen

Voor het te laat, dus eigenlijk nog voor het voelbaar nodig was, vertrok ik naar de natuur, het hutje zonder elektriciteit temidden de velden en bossen, pakte het boek 'In de tuin' van Hermann Hesse mee, een propere onderbroek en appels, een meloen en voorgesneden rauwkost met kaas. De koffie vond ik ter plaatse samen met het boek 'ZEN of het konijn in je brein' van Tom Hannes dat ik afwisselde met gedichten en teksten van Hesse over het leven in harmonie met de natuur, een bron van inspiratie en aanzetten tot contemplatie over het leven en onze plaats erin. Van Hannes onthou ik dat leegte en beschouwing een fantastische remedie kan zijn tegen uitvergroot en pijnlijk verlangen, afwijzen of fixeren, net zoals werken in een bloemen- of groententuin meditatief werkt en de mogelijkheid schept om een eigen wereld te creëren die een afspiegeling vormt van het leven in z'n geheel, vol verwijzingen naar menselijke gevoelens, verduidelijkingen en contact met het goddelijke één, de onuitspreekbare taal die kunst ook kan oproepen, levend in éénvoud als bewuste verwerping van de opgefokte verwervingsmaatschappij. Ik moest direct denken aan mijn vaatwasmachine die ik niet heb terwijl ik afwassen niet echt leuk vind, met de nodige oefening kan het natuurlijk ook een vorm van meditatie en stilstaan zijn besef ik nu. Alleen waarom zou ik een machine aanschaffen en bijvoorbeeld dan ook geen nieuwe wagen, fiets, nieuwe ramen met dubbel glas (de must tegenwoordig om de wereld te redden), een designbank? Een ganse nacht schreeuwde schor een vogel in het maisveld naast het houten huis, af en toe trok een windstoot aan het dak en sloegen enkele laaghangende takken tegen de wanden, een zachte maan wierp vlekkerig licht op het omringende bos en de vijver met waterlelies, ik viel in een diepe slaap.

love everybody!

ik voelde me vandaag een beetje down, en wel omdat ik gisteren dan toch na twee maanden de strijdbijl te hebben begraven, nog eens een mail schreef naar de buren die verbouwen, die dag werd ik bijna omver gereden omdat de camionetten nu reeds zes maanden voor ons huis op het voetpad worden geparkeerd, soms zelfs de voordeur blokkerend, de ramen op het gelijkvloers en enige doorgang  voor voetgangers of onze b&b gasten negerend, zware afbraakwerken en drilboren 's morgens om 7 uur waren geen uitzondering. Vrijdagavond komt mijn partner thuis, het weekend kan beginnen, op het moment dat hij zijn verhaal van de dag wil doen, beginnen de boren en verstaan we elkaar niet meer, en ja ik ontplof... onze vernietigde terrasmeubels door diezelfde buur worden niet volledig terugbetaald want niet nieuw dus verminderd in waarde...

En vandaag heb ik (onterecht?) dan weer spijt dat ik heb gedreigd om bij de volgende inbreuk klacht neer te leggen, maar kijk, na een glas wijn voel ik terug dat ik  soms op mijn strepen moet staan. En het is dat gevoel van onbehagen dat me droef maakt, een weegschaal die constant over en weer slaat tussen opkomen voor jezelf, je zaak en het willen overeenkomen met iedereen, elk dispuut vermijdend door te zwijgen en te slikken, zoals de meeste buren doen. Zijn ze slimmer? Ben ik dom? Weet ik veel... tell me! 

recept

snelle weidelasagne 

° lasagnebladen

° geitenkaas

° gemalen kaas

° rucola

° pesto

° olijfolie

° peper en zout

° ansjovisfilets in olie

° melk

leg onderin een ovenschotel olijfolie, lasagnebladen, dan rucola, verbrokkelde geitenkaas, pesto, een vijftal ansjovisfilets, peper en zout en gemalen kaas, terug lasagnebladen enz... en maak drie lagen, eindig met lasagnebladen en gemalen kaas. Overgiet met melk tot net aan deze bovenste laag. Zet in een voorverwarmde oven op 190° ongeveer 30 minuten, laat even afkoelen en dien lauw op.

duivenstront

...met de achterkanten van Antwerpen voor mijn neus, waar ik in de toekomst zeker iets mee wil doen want eigenlijk symbool voor de Belgische mentaliteit (of menselijke), ruimtelijke ordening en stedenbouw geldt enkel voor voorgevels, net zoals meestal het uiterlijke telt voor een mens, maar kom ik wijk weer af... betrok ik mijn nieuwe tijdelijke atelier, een fantastische ruimte, vijf blanco doeken, acrylverf, en sloten koffie. Er komt weer vanalles uit, maar vreemd genoeg totaal anders dan de doeken vorige week in volle natuur, omgeving bepaalt denken en doen, een les voor stedenbouw, maar kom ik wijk alweer af. Vermoeiend is het wel dat intuïtief, of is het impulsief, werken, en steeds weer vraag ik me tijdens het schilderen af: is dit relevant, waarom, is dit kunst, moet dit kunst zijn, is zich vermaken al voldoende,...? Therapie voor mezelf of complete chaos in mijn hoofd? 

dans la coulisse

dans la coulisse - stift en potlood op papier - 13.06.2011

syndicat général

nieuw schetswerk voor nieuw schilderwerk

syndicat général - stift op papier

intuïtie

Na de laatste expositie van mijn Hospital Serie schilderijen werd het stil, ik zocht en schetste, probeerde terug afstand te nemen van de vreselijke oppervlakkigheid van het gewone leven door op reis te gaan, andere mensen te ontmoeten, echte natuur te ontdekken en ondergaan, complete rust en balans weg van de stad en zijn opgefokte bewoners. Ik wist dat ik er terug moest invliegen en bij gebrek aan een grotere schilderruimte trok ik met 6 doeken van 80 x 120 cm naar de Kempen, het hutje zonder electriciteit maar des te meer levensvibratie, zonder enig idee wat te schilderen, één doek zou al fijn zijn. De zon scheen door de sparren, acrylverf en groene overall, ik begon en stopte niet meer, het kwam er uit gestroomd, eigenlijk op dat moment best emotioneel, gegrepen door de beelden die nergens vandaan kwamen, huilde even, mijn ziel werd geraakt sms'te even later Yola van het Stiltehuis te Fraipont. Ondertussen hoorde ik via de transistorradio op Klara een interview met de Marokkaanse journaliste Samira Bendadi wiens leven veranderde door een lege muziekcassette, leeg moest ze zijn maar er stond de Symfonie nr.40 in g KV550 van Mozart op en op slag was ze verloren, wat een fantastisch verhaal, tegelijkertijd wrong kleur en textuur zich op het doek alsof het door iemand anders werd geschilderd en dat is ook fantastisch, volgende week start ik in de factor 44 in de Bleekhofstraat, zonder enig plan, enkel witte doeken en verf en voor de rest intuïtie en hulp van alle prikkels rondom mij, muren, licht, geur, mensen, materialen, tijd, omgeving en sfeer, geen theoretisch gezwam, enkel mezelf als antenne die signalen ontvangt... brengt het iets op? Who cares... m'n ziel springt als een onnozel veulen.

 

Lex

Lex - stift op papier 

wat 'n vreemde dag

tegenwoordig zijn mijn maandagen vreemde dagen en daardoor tegelijk boeiende, een beetje David Lynch gemengd met volks Antwerpen (eigenlijk dus nogal veel David Lynch). Opstaan met het geluid van de generator en de claxonerende kraan, het verse brood stort Geert uit de machine, ik kuis onder het lawaai van slijpschijven en kelend werkvolk, de wachttijd op de dienst bevolking in Permeke bedroeg gemiddeld een uur waarop ik nat van het zweet besluit om terug te keren op een dood moment, ik ontvang K. van Feeling Wonen voor een interview met een taske Illy-koffie en praat opeens over de voorbije tien jaar en hoe die onze manier van wonen beïnvloedt, de schouw van de buren even verder staat op instorten, mensen die de straat inslagen moeten terugkeren, L. van Eastman komt seffens kijken naar onze b&b, ondertussen maak ik rabarber-appel confituur en schep hem in heet gesteriliseerde potten, een vriendin stuurt you-tube filmkes van Heidi, die ik moest zien vanwege mijn (onze) passie voor de bergen, straks probeer ik nog een schets te maken, het regent pijpestelen, de zon schijnt intens, ik schrijf me uit uit de orde van architecten en ondertussen zingt de bas Stephan MacLeod religieuze barokliederen, tomaat met mozarella vanavond alvorens m'n partner vertrekt naar het volgende avondlijke huisbezoek?

weet je wel waar je aan begint..?

Vandaag zat ik op het eilandje te Antwerpen en dronk koffie, een doppio ristretto, de krachtigste smaakbom ooit, koffiebonen, tabak en boenwas tesamen in een tas, met Geert en Steven bij de Broers Bretel, en genoot van de schijnbare normaliteiten van dit deel van de stad, kocht een kaart van de Provence, droomde alweer even weg in het vooruitzicht van onze tweede vlucht naar een verlaten cabane ergens auberge d' Alauzonwaarts, kocht teenslippers die ik normaal gezien haat voor een man en trok naar mijn koele huis alwaar ik begon te koken met de ingrediënten die ik in huis had. Het meest vreemde was dat ik niet wist wat ik ging maken en toch al bezig was, net zoals ik er van hou om te schilderen zonder te weten wat het resultaat zal zijn, is dit wat men noemt intuïtief werken? Waarschijnlijk is het een aversie tegenover de vals voorgestelde zekerheden die beloofd worden als je... braaf bent, goed studeert, trouw bent, spaart, hard werkt, meeloopt, jezelf aanpast aan de rest, onderdanig bent,... ja, inderdaad als een kieken zonder kop dus, ik besef het, maar er is niets zo fijn als verrast worden door jezelf.

We aten uiteindelijk venkel met hele champignons, zalm, look, olijfolie en paneermeel in de oven & bulgur met linzen, amandelen, suikererwten en rode ui met balsamico. En genoten van de herinneringen en mooie foto's van ons verblijf in Pienza, bij Herman & Régine. 

I see dead people...

ongelooflijk inspirerend, dode mensen, die op foto's vol enthousiasme of wantrouwen de lens in kijken, eventueel twijfelachtig onzeker, in een gezond berglandschap, maar ondertussen de cyclus doorlopen hebben en oud en versleten hun laatste adem uitblaasden, het bevestigt voor mij het absurde van dit leven maar ook het idee dat enkel 'nu' bestaat en 'later' totaal waardeloos is. Laat ons het glas heffen op vandaag en alle mooie vriendschappen, beelden, kennis en universele schoonheid, schol!

naald en draad

portret

collège du Sacré-Coeur - stift op papier

de schoonheid der dingen

Onze-lieve-heer-hemelvaart, klinkt als de zalige verlosssing uit een tranendal vol opoffering, tegenstand en goddelijke inspanning, wat het in zijn geval ook was. Met slaapkop in mijn tuin zie ik de zon door de bamboe schijnen, voel ik de kiezels onder mijn blote voeten, een taske straffe koffie opent mijn hersenen. De buren beginnen al te rommelen in hun tuin en discussiëren in het frans over welke afgekapte tegels nu al dan niet afgevoerd moeten worden, en slaat de wegschaal alweer plots om in ongewilde ergernis. Ik vraag me af of dit menselijk is of een persoonlijk afwijkende overgevoeligheid. Ligt het aan m'n opvoeding, genen, 25 jaar architectuur met al z'n gebouw- en personendiscussies en zo ja kan ik hieraan iets doen?  Mijn al dan niet overdreven drang naar schoonheid, vriendschap en harmonie geeft geregeld aanleiding tot kleine kortsluitingen en aversie tegenover enige vorm van conflict en dat is misschien toch wel een zwakheid in mijn karakter. Misschien hangt het ene vast aan het andere als elementen op een DNA-streng... of is er gewoon te weinig eerlijke schoonheid in de wereld?