Sidi

...het fijnste aan het leven vind ik de onberekenbaarheid, de uitersten, schoonheid en lelijkheid, arrogante mensen naast lieve mensen die een levenshouding hebben gevonden ten goede, mooi weer en regen, geluk en ongeluk in een beperkte tijd, een fantastisch knappe voetbalvrouw die ons appartement TOIT bezoekt tussen volkse wegenwerkers, een beetje Almodovar die een juiste visie vond op de realiteit, dood en leven tesamen, het besef van de eindigheid van ons leven en van daaruit vertrekken en relativeren, laat dat nou net het moeilijke zijn, leven in schoonheid kan een doel zijn op zich las ik, 'k heb een vermoeden dat dit in mijn geval klopt. Vannacht droomde ik over het boekje dat ik wil uitgeven, waarvan het ontwerp me nog steeds niet duidelijk was, het lag voor mij, ik bladerde er in, ik was tevreden. Moet ik het nog maken en waarom? Gisteren genoot ik van Tezuka van Sidi Larbi Cherkaoui, maar dan echt genoten, zonder kritische noot, en voelde dat hij er niet ver naast zit.

night air

volver

ik herinner me de slogan van een bank die een lang leven beschouwde als het ultieme doel voor de mens. Op welke manier wordt niet vermeld of aangeraden. Enkel lang leven... De voorbije twee dagen danste ik in de geweldige Rosas studio, onder leiding van Jo Heyvaert, om als lid van het 'genootschap der edele delen' tegen volgend jaar een performance ineen te steken. Acht uur per dag de ziel uit m'n  lijf dansen, op zoek naar de diepste gevoelens in mijn botten, spieren, bloed, hart en ingewanden, alles durven geven, geëmotioneerd, zweten, doodmoe, en voelen wat ik de voorbije maanden onbewust gemist had. Ondertussen praatte ik met meestal jongere mannen, die durven afwijken van mijn bankinstelling, een andere zin zoeken in het leven en er zich bewust van zijn dat het leven meer kan zijn dan een fulltime job, carrière of een zielig huis op een verkaveling. Hoera voor het leven, desnoods kort, maar vol kracht en emotie, 'volver' of thuiskomen.

YMO

Yellow Magic Orchestra was in 1978 voor mij m'n eerste stap in de technopop. Ik herinner me m'n geluk als ik luisterde naar deze lichtvoetige, Japanse, licht-autistisch industriële muziek, klaar en duidelijk, net zoals Kraftwerk me bekoorde, technisch, vrolijk, vol vertrouwen de toekomst tegemoet en zeker niet serieus. Takahashi en Sakamoto maakten deel uit van dit trio en bewezen later dat ze fantastische muzikanten zijn.

garanti 7 ans!

garanti 7 ans! viltstift en potlood op papier - 21.09.2011

een leugentje om bestwil

angst is een slechte raadgever... en toch kan angst mij terug met beide voeten op de grond brengen, duidelijk maken waar het om gaat, wat belangrijk is, zolang die angst van tijdelijke aard is en niet ziekelijk wordt. Dokters, sterven, verlatingsangst, faalangst kan mij er toe brengen om me, daar zijn we weer, loser te voelen in een maatschappij die de eeuwige jeugd en een gespijsde bankrekening als grootste deugd beschouwt. Ik maakte de vitrine van BOND in Hasselt, stak veel tijd in de voorbereidingen, Warhol begon ook met etalages dacht ik voortdurend, ik ben zeer tevreden met het resultaat, boost van vertrouwen, snelweg op, Mr Oizo op de autoradio, vandaag sta ik het appartement TOIT te kuisen, ga naar de dermatoloog die me één dezer een stuk uit het been zal snijden, fiets naar huis niet zonder een grote zak bloem te kopen in de AVEVE in de Nationalestraat, open thuis een fles rode wijn, zet Luiz Bonfa op en schrijf deze blog met de indringende geur van de, in de Provence gekochte stukken zeep naast mij, maak vers gemaakte soep met tomaten van een boer uit de Kempen, het leven maakt onvoorstelbaar gelukkig en vaak diep triest. Alles heeft een keerzijde, die perfecte relatie, die geweldige job, een leuk huis, zelfs mezelf. De eerste die verzekert dat het leven een makkie is... liegt.

vitrine BOND

Vitrine van BOND- Kapelstraat 42 - Hasselt

viltstift op wanden en rode acrylverf

19.09.2011

cocktails@bond

invitatie voor cocktails@bond - stift op papier - 15.08.21011 - voorzijde

invitatie voor coktails@bond - stift  op papier - 15.08.2011 - achterzijde

boogschutter

September en de zee roept mij, ik stap in de auto en rij naar Oostende, wind en zon, loop het verlaten strand op en duik de zoute golven in, voel me plots weer wakker, geniet van het water op mijn huid, de kou rond mijn kop, de noordzee die overloopt in alle wereldzeeën. Ik denk niet, droog me af en slenter naar een stoel, bestel een glas rosé, lees het boek 'Het leven als kunstwerk' van Joep Dohmen over een juiste levenshouding, slenter verder naar hotel du parc en bestel twee garnaalkroketten met gefrituurde peterselie, een partje citroen en een boterham, net zoals het hoort. In het Ensorhuis ruikt het muffig naar oude mensen en vergane glorie, slechte reproducties proberen de sfeer terug te roepen, de man is dood, Henri Storck toont er zijn surrealistische visie, buiten wordt de stad verder mismeesterd door bouwpromotoren en slechte stedenbouw. Men kan een voortreffelijk boogschutter worden zonder ooit het doel te raken, zegt de zen-meester.

color the world!

Walter Van Beirendonck exposeert in het momu te Antwerpen. Veel leuke mensen, champagne, en een knap in elkaar gestoken tentoonstelling vol vrolijke kleuren, mooie stoffen, gedurfde combinaties, veel fantasie en een wand vol dingen die hem inspireren, vrolijke en minder vrolijke. In 1996 zagen we zijn 'a fetish for beauty' show in Parijs en waren onvoorstelbaar onder de indruk van de atmosfeer die werd opgeroepen, tango met gasmaskers en bittersweet symphony van The Verve in constante loop, indrukwekkend. Wat zou het fijn zijn moesten er meer mensen dit durven dragen en combineren, het zou de pijnlijk vastgeroeste rollenpatronen en soms toch wel onozel machismo van vele mannen onderuit halen, vrouwen omtoveren tot vreemde wezens, Russische poppetjes of vervaarlijke latexwijven: Dream the world awake! Zeker gaan zien, nog tot 19 februari 2012.

atelier

www.koffeeklatch.be

Coffeeklatch is een creatieve chitchat. Magali Elali & Bart Kiggen gaan op de koffie bij intrigerende mensen. Ze verzamelen verhalen en brengen het creatieproces in beeld. Een persoonlijk interview met koffie, want praten met koffie gaat zoveel beter

http://coffeeklatch.be/interview/2011-09/1/geert-verbruggen

foto's Bart Kiggen
interview Magali Elali

septemberblues

work in progress- acryl op hardboard- 60 x 80cm

Alleen in het bos, alleen op de wereld? Stilte voor de storm, ik  kruip in het vochtige bed, niet alvorens een extra houtblok in de houtkachel te steken, de deur open, buiten regen en wind. 's Nachts word ik wakker, zondvloed, onmiddellijk baadt het houten huisje in het water, bomen worden platgeblazen, wat een flexibele uitvindingen. Als stadsmens loop ik ongerust in het donker, pak in een reflex m'n sleutels en portefeuille, klaar om te vluchten moest het dak instorten onder een neervallende berk, eik of den. Daar sta ik dan, even snel als het opkomt trekt het weg richting industrie van Tessenderlo, glip terug onder de dekens en slaap door. De volgende dag schilder ik twee vreemde schilderijen, die ik nog verder thuis moet afwerken, ontdek een vreemde plek (beet?) op mijn been, en vind dat het tijd is om naar huis te gaan, de stad, denk op de snelweg na over sterven, doodgaan, de snelheid van het leven en mijn vermeende plaats hierin, desnoods als 'loser' zoals mijn buurman me onlangs toeschreeuwde, kortom... september doet zijn intrede en melancholie moet terug aangewakkerd en gecultiveerd worden tot een aanvaardbaar en romantisch niveau.

Marion...

belde me, of ze een interview mocht afnemen over hoe ik woon en leef, over stijl en welke plaats een huis inneemt. Dat ik m'n huis zie als uitvalsbasis, als plek waar ik kan voelen, leven, maar vooral fantaseren op mijn manier wars van elke vorm van conformisme. Dat ik sinds een aantal jaren probeer uit m'n schulp te kruipen, minder te kiezen voor het zekere en het onzekere een kans geef. En toch nog moet m'n partner me een schop onder mijn gat geven om toch enkele dagen Ruhrgebied in te lassen, me af te zonderen in een bos, of zelfs gewoon de trein op te stappen richting Brussel zoals die dag, Jeff Wall tegemoet in BOZAR. Ik wachtte in het gigantische station van Antwerpen, zag mensen ook wachten, vertrekken, aankomen, weggeleid worden door security, zette me tussen onbekende passagiers en vloog door de velden, voelde direct waarom dit belangrijk is, onhechting, loskoppelen, van richting veranderen...  

Ik moet dit meer doen.

vergeten groen

Op 1 juli kregen we een cadeaubon van Karine Sebreghts, een goede vriendin die al 30 jaar fantastische tuinen aanlegt, van kleine stadstuinen tot groter werk, overheidstuinen zoals die van het Sint-Elizabethgasthuis, de campus van het Middelheim te Antwerpen, tuinen voor woningen van architect Vincent Van Duysen tot tuinen in Marokko, altijd met dezelfde doorgedreven éénvoud en plantenkennis, ze houdt er een ambachtelijke werkwijze op na en staat liever actief op het terrein dan achter een tekentafel. Een cadeaubon dus, voor planten op het terras van ons stadsappartement TOIT, waar al geruime tijd enkele 'Eternit'-bakken stonden te wachten om gevuld te worden. Ik trok met haar naar de even bezielde Mampay en zonen boomkwekerij, tuin -en plantencentrum die een gamma fantastische en gezonde planten aanbieden te Viersel. We kozen vlinderstruiken, 'Dark Knight', donkerpurpere exemplaren die al eens een tijd zonder water kunnen en beresterk zijn, onderaan aangevuld met Ceratostigma. Nadien reden we naar Sanguisorba te Ranst, een kleinschalige kwekerij die gespecialiseerd is in het kweken van kruiden, wilde planten en vergeten groenten. Hun opzet bestaat erin om historische gewassen terug onder de mensen te brengen, daar deze een schat aan voedings- en medicinale stoffen bevatten. En kijk dat vind ik nu onvoorstelbaar dat iemand die ik al zo lang ken me nog kan verrassen, me meeneemt naar een oase naast een drukke rijweg, de eerste stap die ik zette op het domein was als een stap in een andere wereld: velden eetbare bloemen, perfect ingerichte halfronde serres vol vergeten kruiden en groenten, ik werd op slag verliefd op de Surinaamse spinazie die rankend door elkaar kroop met zijn vlezige bladeren. Ik ga binnenkort terug want dit is voor mij onvoorstelbaar inspirerend, een gezonde afwijking van onze ten dode opgeschreven consumptiemaatschappij. Nu nog zelf een grote tuin vinden met een kleine cabanne erop...

confirmation

confirmation - acryl op canvas - 80 x 120 cm - 01.09.2011