...ok, dit wordt gevaarlijk, niet alleen heb ik al een fles wijn op, daarenboven zit ik even op een dieptepunt, een enorme ravijn gapend op nog geen meter voor mij terwijl ik dit zit te schrijven. Zal ik springen of beheers ik mij en doe alweer verder met alle beperkingen die het leven mij stelt? Allez, ik doe verder en we zien wel. Alles komt samen, in één punt, nu, het verleden, diegene wie ik nu ben bepaald door het verleden en hoe ik het gebruikt heb, en ook het doel dat ik me nog stel in de toekomst, al is het op een stoel zitten en drinken. Ik lees boeken over visual identities, of hoe je je kwaliteiten moet verkopen, of hoe je de creativiteit in jezelf kan exponeren tot ongekende hoogtes, wat dan ook mag betekenen. Ik zie links van mijzelf en zie me lachend in de lens kijken voor een boek van een ander, voel mijn huis rond mij, geladen met eigen gevoeligheden, denk aan het pijnlijke moment deze morgen, de confrontatie met de zelfingenomen achterburen op enkele meters van mijn huis (lees een sociaal aanvaarde superluidruchtige huilmegacrèche) en stel me vragen over het leven, of ik me nu echt moet onderwerpen aan het economische model van de wereld, de opgelegde onderdanigheid tegenover een stad of uiteindelijk moet afhaken, na al de moeite die ik in m'n leven heb gedaan om me aan te passen en flexibel te zijn. Je moet steeds bij jezelf beginnen, ik weet het, maar het is de laatste jaren wel genoeg geweest, er zijn grenzen. Het probleem ligt helemaal niet bij immigranten, religie, vreemde talen of de ozon-laag (er nog recent iets over gehoord trouwens?). Misschien tijd om eens na te denken over het systeem 'ieder voor zich' want dat is uiteindelijk dodelijk voor het bestaan van de mens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten