Vanaf ik de hoek omdraai zie ik in de verte reeds de uitzonderlijk grote en nieuwe mercedes voor de deur staan, de torenhoge slanke vrouw ernaast in zijden blouse en ijle hakken. Ik leidt ze naar binnen samen met de uit zijn bek stinkende dronkaard zonder sleutels die ik uit de lift weer, er zijn grenzen. Op het plein verderop ligt een televisietoestel, duiven op een hoop oud brood en twintig zakken afval, blikken bier als gevallen bladeren onder de bomen, Marokkaanse mannen op lelijke stoelen op de hoek onder een reusachtig televisiescherm met voetbal, het kraakpand in de straat werd provisoir dichtgetimmerd, er klinkt muziek uit het open raam waaruit een gordijn wappert. De twee krotten met ingesmeten ramen, bewoners en altijd open deuren hebben vandaag geen versleten bankstel voor de deur. Eénzaam staat een nieuw Vespa huis in de Duinstraat te wachten op moedige bewoners, idealisten, hoogstwaarschijnlijk met kinderen want dan schat je klaarblijkelijk het leven veel optimistischer in, je moet wel. Het asfalt is verzakt, de oude bomen zakken scheef, de stad laat de buurt aan zijn lot over, het regent vandaag. Onze Duitse designschool gasten gaan een boeiende week in de Seefhoek tegemoet, ik ben er zeker van.(en dit schrijf ik de dag erna... ze zijn enthousiast)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten