Ik lees het boek 'Universum uit het niets' (Waarom er iets is in plaats van niets) van Lawrence Krauss... en ik geniet. Het grootste deel van de tekst begrijp ik amper, en toch hou ik vol, omdat bij het lezen van iets dat je theoretisch half verstaat er toch een nieuw en uitdagend beeld verschijnt van het universum, net dat waar ik steeds behoefte aan heb. De veronderstelling of de theoretische druk om aan te nemen dat iets uit niets kan ontstaan, het maakt me vrij, lucht me op, expandeert mijn gedachten tot de oneindigheid, ver weg van bekrompen eigenbelang. Uit het niets verschijnen elektron-positronparen die zichzelf even later weer annihileren, deeltjes die de oorspronkelijke symmetrie van het jonge heelal uit evenwicht brengen, de gelijke verdeling tussen materie en anti-materie en dus de wederzijdse opheffing verstoren waardoor materie en leven mogelijk wordt. Het maakt me blij, oneindigheid bestaat, iets kan uit niets ontstaan. We leven trouwens in een tijd dat we nog kunnen onderzoeken hoe het heelal ontstaan is en waar het naartoe zou kunnen gaan. Toekomstige wetenschappers zullen niet meer getuige kunnen zijn van het fantastisch jonge fenomeen van de oerknal (14 miljard jaar geleden) omdat het heelal blijft uitdijen tot er lege ruimte overblijft rond ons. Alhoewel, ooit zal de Andromedanevel versmelten met ons melkwegstel tot een hoop plasma, waaruit dan misschien weer ander leven ontstaat, de potentiële levenskans is een illusie, net zoals verloren sperma geen moord is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten