I just know that something good is going to happen

take a risk

Ik zit terug in St Pancras Station te wachten op de Eurostar naar Brussel, met een kater niet alleen omdat ik mezelf gisteren trakteerde op margarita's, witte wijn en een fles rode nadien in mijn studio, maar ook omdat ik mij de vorige dagen als een spons volgezogen heb met indrukken, gevoelens, stadszichten, mensen, planten en dieren, graffiti en bouwvallen, torengebouwen, kelderverdiepingen en stadsparken, conversaties en zwijgend, mysterieuze en uitzonderlijke nieuwe vrienden, even de draad doorgeknipt die me verbindt met zekerheden, 'take a risk' stond er op de gele, ronde sticker op de leuning van de roltrap. 

small town boy

"Boys, boys, that's too noisy" roept de moeder op haar twee kinderen in de wereldstad, fijn dat het nog kan en wat een verschil met thuis. Vandaag is een verwarde dag, éénzaamheid slaat toe, niet louter omdat ik alleen ben, maar het plotse besef dat ik alleen zal blijven, wie er zich ook rond mij bevindt. En dat terwijl ik muesli met fruit eet, voor mij het station van Shoreditch High Street met z'n pop-up stores in boxes, een vrouw uit Munchen die brillen uit Bangkok verkoopt en waarmee ik een kort praatje maak.  De vriendelijkheid van de mensen slaat me in mijn gezicht, ik koop het boek 'Change your mind', 57 ways to unlock your creative self van Rod Judkins in de Truman Brewery waarin rake bevestigende uitspraken staan die me versterken en tegelijkertijd verzwakken, eerder week maken, nog weker dan ik reeds was. Door het contact met m'n Londense facebookvriend voel ik me terug die onzekere jongen die ik steeds was, m'n sociale onhandigheid die hij echter nadien weerlegt, misschien ben ik echt te streng voor mezelf. Morgen vertrek ik terug naar huis, m'n leven, de toekomst, vrijdag leveren ze reeds de deuren die m'n werkplek zullen afsluiten van het arrogante kinderterrorisme achter m'n huis, mijn confrontatie met de algemene tendens in België om alleen aan jezelf te denken.

tuin

Mijn god, wat is het heerlijk vertoeven in deze tuin

waar mensen praten tussen berk en els

een man en een vrouw op knieën lavendel planten

in zongedroogde turf en droog schors voor geopende houten serredeuren

de paarse geur in vlagen in het midden van een wereldstad

betovert elke bezoeker die zich nestelt op een drempel in de zon

achter bakken ongegeneerd oranje afrikaantjes

brengt dieper tot inkeer dan eender welk religieus gebouw.

Bladeren ritselen, het terrein helt zacht af naar een onbepaalde richting

ooit een oude spoorweg, eens verplaatsing

nu weg naar meer menselijkheid.

tube

Zondag, Dalston is nog amper wakker, ik loop door de Londense straten waarvan nooit te bepalen valt of ze uiterst exclusief zijn of sociale woningen, rustiger dan normaal Fields Park in en bestel koffie aan een rode bestelwagen, de koffiemachine is nog niet opgewarmd, ik krijg een filterkoffie, goeie koffie en zet me alleen aan de pikniktafels met rode vichyruit onder de reusachtige platanen. Achter mij een Londense man in pak die moeilijk doet, althans zo komt het over maar als ik beter luister wil hij geld geven omdat hij één van de vorige dagen te weinig betaald zou hebben voor hetgeen hij had gekregen, "because it's great what you're doing here." Ik lach en zeg dat ik versteld sta. "It's nice" zegt de man van de bestelwagen en ik beaam het. Het valt me op hoe elk type mens hier door elkaar loopt, niemand die opkijkt van de man in kilt, de jongen in wapperend zwart leer en gothic face, de bebaarde bink in korte zeemansbroek, de zakenman in maatpak, brillen, sporters, jogger en Indische taxichauffeurs, hotpantsbakvissen en extremely high heeled women, het klassieke gezin, ze gunnen elkaar plaats, flexibel, vrij en open, omdat dat noodzakelijk is in een uit z'n voegen barstende wereldstad, cosmopolitisch zoals de toekomst, "I'm at the start of Broadway Market, at the entrance of Londen Fields Park, so don't move, I will be there right now!" Een zwarte vrouw ziet me schrijven en duwt me een folder in de hand.

Will suffering ever end?

Would you say:    °yes       °no      °maybe 

Dertig meter onder de grond, ik verplaats me in rechte lijnen met op wisselende afstanden knooppunten waarop ik onmiddellijk van richting kan veranderen. Ik bedenk in volle snelheid dat het leven gelijkaardig is, alleen is het minder duidelijk wanneer ik een knooppunt bereik en welke de mogelijke richtingen zijn. Tijd om een tube-map te ontwikkelen voor het leven.

'Pijn in mijn buik omdat ik hier ben, het onmogelijk is te blijven hangen, me levend te begraven, vast te roesten'. (Frédéric Gros - Wandelen)

snap!

bloem

Elke winter opnieuw vraag ik mezelf af waarom ik al die moeite doe, de triestige wintergeraniums binnen halen wanneer het vriest en terug buitenzetten als het boven 0 stijgt. En dan opnieuw elke zomer bedanken ze mij door uitzonderlijk en abnormaal te bloeien, het wordt bijna pijnlijk hoe bloemen dankbaarheid tonen, of hoe schoonheid ontstaat door onderhoud, zorg en vooral de intensie om schoonheid te voeden, jaar na jaar, gestaag zonder hype maar met veel geduld, alsof een leven de tijd vraagt om uit de grond te komen, de middelmaat te overstijgen, op weg naar de lucht, het licht, de ruimte, vanzelf en vanzelfsprekend, gewoon omdat het zo moet.

Neruda

it's now or never

Mijn schoonmoeder dementeert, mijn schoonvader maakt met haar een frontale botsing, zij verdwijnt stilaan uit de realiteit of wat dat dan ook mag betekenen, hij probeert te herleven, waarin we hem steunen, voor de eerste keer in 28 jaar helpen we, de verwilderde groententuin heraanplanten, een omelet bakken met tuinkruiden, ajuin en courgette op donker brood met kikkererwten en makreel, aubergines doorgekookt met ui en kurkuma, frisse sla en flamboyante nougat van de plaatselijke Italiaanse winkel 'ZIO', ik sta in bloot bovenlijf in de tuin en plant bloemkool, knolselder, pompoenen, klinkt het niet dan botst het... maar er werd een deur geopend, naar volgende fasen, absurd volgens sommigen of betekenisvol voor anderen, ik weet nog steeds niet tot welke groep ik behoor, ik vermoed ergens in het midden, absurd en betekenisvol, alsof die twee niet samen kunnen werken, uiteindelijk is alles totaal idioot en tegelijkertijd vol als een ei of een zaadcel die op zichzelf niks betekenen, enkel een vlek op het laken, maar uiteindelijk vorm geven aan het meest aanbeden schepsel, de huilende, platte baby, die uiteindelijk wegkwijnt in een tehuis of in het beste geval doet alsof zijn leven de moeite was geweest en daardoor besef ik dat het nu moet gebeuren, vertrek volgende week impulsief naar Londen en zoek een zogenaamde facebookvriend op, verander doortastend mijn huis , drink een glas rosé meer dan anders, waardoor ik verder afstand neem tegenover de doorsnee kabbelende maatschappij die vervlakt tot platgetreden grond waarin enkel gepatenteerde zaden mogen ontkiemen. Mijn zaad ontkiemt, reeds na een week, in kempische grond, sla veel te laat gezaaid, zoals steeds in mijn geval, maar, who cares, het groeit... op mijn manier.

Moulin de Regné

Het is op macrobiotische wijze dat we de drie dagen inzetten, om specifieker te zijn met het dieet nummer zeven, enkel granen in alle tinten bruin. Een Japans gebed kan niet voorkomen dat enkele uren later de worsten en frikadellen op de barbecue worden gesmeten en de rosé overdadig vloeit. Afgesneden van de buitenwereld in de oude watermolen zullen we onderzoek doen voor nieuw danswerk van De Genoten, het verloren dal geurt naar Kamperfoelie, Moerasspirea en Valeriaan in de natte oevergrond, aan de overkant geeft het gekapte sparrenbos het vingerhoedskruid een kans, we koken samen, dansen samen, zitten rond het kampvuur en zingen in/out, in/out, in... in.... Het huis is vochtig door de wurggreep van de twee rivierarmen, oude fabels en Congo postzegels liggen verspreid tussen stoffig meubilair en oude katten, een turbine wekt elektriciteit op voor de constant ijzig wit brandende spaarlampen die alles in een spookachtig licht hullen. We hebben voortdurend het gevoel dat er iemand mist in het gezelschap, kleine vuurvliegjes vliegen boven onze hoofden, de gekken van de instelling verderop staan plots op het erf en doen of ze thuis zijn. Even verder in het dal ontdek ik een kleine hut met stalen dak, enkel bereikbaar door de omliggende weide waarin een haas, ondanks zijn sterke reukzin en gehoor, rustig snuffelt en mij niet opmerkt. Ik zit in pyjama op de grond en staar naar het kabbelende water, de hut, het kruisbeeld en de beboste helling, de stad kan me gestolen worden.

terras

speed

Ninglinspo

Mijn ogen bevonden zich op ongeveer tachtig centimer boven de grond, het regende onophoudelijk uit loodgrijze wolken, rivieren kolkten vanuit de heuvels tussen de zwerfkeien door, onder het zwaar doorgebogen, in mijn herinnering donkerzwarte lover naar het laagstgelegen punt in de vallei waar ze zich samenvoegden met  de buiten haar oevers tredende  razende stroom slijkwater die met enorme kracht tuinmeubilair en witte caravans richting watervallen sleurde waar ze onder hevig gekraak naar beneden stortten. Door het stijgende water vluchtten de ratten hogerop, zelfs door de eetzaal van het oude hotel liepen ze onder de tafels door, het hele gebouw rook naar vocht en oude gordijnen, de blokken natuursteen van de gevels kleurden donkerblauw en zwart, de ijzeren leuningen van de oevertrappen verroest en scherp. We ontvluchtten onze éénzame opsluiting via modderwegen, m'n jongere zus in de kinderwagen, mijn vroegste herinnering aan natuurgeweld en de onberekenbaarheid van het weer tijdens vakanties in eigen land. Vijfenveertig jaar later bevinden mijn ogen zich hoger, nu ongeveer op honderzeventig centimer boven de uitgedroogde grond, de zon schijnt en alles kleurt frisgroen. De japanse rivier stroomt rustig over de uitgesleten keien en ik vraag me af hoe zo veel schoonheid spontaan kan ontstaan zonder menselijke inbreng of bemoeienis, bedenk dan dat er vijfhonderd miljoen jaar nodig waren voor het water om dit landschap te beeldhouwen en dus tijd zat kreeg om perfectie te creëren, net zoals ik voor de eerste keer van een gast te horen kreeg dat mijn kleine stadstuin getuigt van een slim ontwerp, maar er ook tien jaar over moest doen om een eerste esthetisch evenwicht te vinden. Alles heeft tijd nodig, een oneindigheid die we als geheel nooit kunnen meemaken maar waar we zelf wel bewust nu deel van kunnen uitmaken. Totaal ontzag voor de natuur is een voorwaarde.