Zondag, Dalston is nog amper wakker, ik loop door de Londense straten waarvan nooit te bepalen valt of ze uiterst exclusief zijn of sociale woningen, rustiger dan normaal Fields Park in en bestel koffie aan een rode bestelwagen, de koffiemachine is nog niet opgewarmd, ik krijg een filterkoffie, goeie koffie en zet me alleen aan de pikniktafels met rode vichyruit onder de reusachtige platanen. Achter mij een Londense man in pak die moeilijk doet, althans zo komt het over maar als ik beter luister wil hij geld geven omdat hij één van de vorige dagen te weinig betaald zou hebben voor hetgeen hij had gekregen, "because it's great what you're doing here." Ik lach en zeg dat ik versteld sta. "It's nice" zegt de man van de bestelwagen en ik beaam het. Het valt me op hoe elk type mens hier door elkaar loopt, niemand die opkijkt van de man in kilt, de jongen in wapperend zwart leer en gothic face, de bebaarde bink in korte zeemansbroek, de zakenman in maatpak, brillen, sporters, jogger en Indische taxichauffeurs, hotpantsbakvissen en extremely high heeled women, het klassieke gezin, ze gunnen elkaar plaats, flexibel, vrij en open, omdat dat noodzakelijk is in een uit z'n voegen barstende wereldstad, cosmopolitisch zoals de toekomst, "I'm at the start of Broadway Market, at the entrance of Londen Fields Park, so don't move, I will be there right now!" Een zwarte vrouw ziet me schrijven en duwt me een folder in de hand.
Will suffering ever end?
Would you say: °yes °no °maybe
Dertig meter onder de grond, ik verplaats me in rechte lijnen met op wisselende afstanden knooppunten waarop ik onmiddellijk van richting kan veranderen. Ik bedenk in volle snelheid dat het leven gelijkaardig is, alleen is het minder duidelijk wanneer ik een knooppunt bereik en welke de mogelijke richtingen zijn. Tijd om een tube-map te ontwikkelen voor het leven.
'Pijn in mijn buik omdat ik hier ben, het onmogelijk is te blijven hangen, me levend te begraven, vast te roesten'. (Frédéric Gros - Wandelen)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten