Elke winter opnieuw vraag ik mezelf af waarom ik al die moeite doe, de triestige wintergeraniums binnen halen wanneer het vriest en terug buitenzetten als het boven 0 stijgt. En dan opnieuw elke zomer bedanken ze mij door uitzonderlijk en abnormaal te bloeien, het wordt bijna pijnlijk hoe bloemen dankbaarheid tonen, of hoe schoonheid ontstaat door onderhoud, zorg en vooral de intensie om schoonheid te voeden, jaar na jaar, gestaag zonder hype maar met veel geduld, alsof een leven de tijd vraagt om uit de grond te komen, de middelmaat te overstijgen, op weg naar de lucht, het licht, de ruimte, vanzelf en vanzelfsprekend, gewoon omdat het zo moet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten