Mijn schoonmoeder dementeert, mijn schoonvader maakt met haar een frontale botsing, zij verdwijnt stilaan uit de realiteit of wat dat dan ook mag betekenen, hij probeert te herleven, waarin we hem steunen, voor de eerste keer in 28 jaar helpen we, de verwilderde groententuin heraanplanten, een omelet bakken met tuinkruiden, ajuin en courgette op donker brood met kikkererwten en makreel, aubergines doorgekookt met ui en kurkuma, frisse sla en flamboyante nougat van de plaatselijke Italiaanse winkel 'ZIO', ik sta in bloot bovenlijf in de tuin en plant bloemkool, knolselder, pompoenen, klinkt het niet dan botst het... maar er werd een deur geopend, naar volgende fasen, absurd volgens sommigen of betekenisvol voor anderen, ik weet nog steeds niet tot welke groep ik behoor, ik vermoed ergens in het midden, absurd en betekenisvol, alsof die twee niet samen kunnen werken, uiteindelijk is alles totaal idioot en tegelijkertijd vol als een ei of een zaadcel die op zichzelf niks betekenen, enkel een vlek op het laken, maar uiteindelijk vorm geven aan het meest aanbeden schepsel, de huilende, platte baby, die uiteindelijk wegkwijnt in een tehuis of in het beste geval doet alsof zijn leven de moeite was geweest en daardoor besef ik dat het nu moet gebeuren, vertrek volgende week impulsief naar Londen en zoek een zogenaamde facebookvriend op, verander doortastend mijn huis , drink een glas rosé meer dan anders, waardoor ik verder afstand neem tegenover de doorsnee kabbelende maatschappij die vervlakt tot platgetreden grond waarin enkel gepatenteerde zaden mogen ontkiemen. Mijn zaad ontkiemt, reeds na een week, in kempische grond, sla veel te laat gezaaid, zoals steeds in mijn geval, maar, who cares, het groeit... op mijn manier.
Mijn schoonmoeder dementeert, mijn schoonvader maakt met haar een frontale botsing, zij verdwijnt stilaan uit de realiteit of wat dat dan ook mag betekenen, hij probeert te herleven, waarin we hem steunen, voor de eerste keer in 28 jaar helpen we, de verwilderde groententuin heraanplanten, een omelet bakken met tuinkruiden, ajuin en courgette op donker brood met kikkererwten en makreel, aubergines doorgekookt met ui en kurkuma, frisse sla en flamboyante nougat van de plaatselijke Italiaanse winkel 'ZIO', ik sta in bloot bovenlijf in de tuin en plant bloemkool, knolselder, pompoenen, klinkt het niet dan botst het... maar er werd een deur geopend, naar volgende fasen, absurd volgens sommigen of betekenisvol voor anderen, ik weet nog steeds niet tot welke groep ik behoor, ik vermoed ergens in het midden, absurd en betekenisvol, alsof die twee niet samen kunnen werken, uiteindelijk is alles totaal idioot en tegelijkertijd vol als een ei of een zaadcel die op zichzelf niks betekenen, enkel een vlek op het laken, maar uiteindelijk vorm geven aan het meest aanbeden schepsel, de huilende, platte baby, die uiteindelijk wegkwijnt in een tehuis of in het beste geval doet alsof zijn leven de moeite was geweest en daardoor besef ik dat het nu moet gebeuren, vertrek volgende week impulsief naar Londen en zoek een zogenaamde facebookvriend op, verander doortastend mijn huis , drink een glas rosé meer dan anders, waardoor ik verder afstand neem tegenover de doorsnee kabbelende maatschappij die vervlakt tot platgetreden grond waarin enkel gepatenteerde zaden mogen ontkiemen. Mijn zaad ontkiemt, reeds na een week, in kempische grond, sla veel te laat gezaaid, zoals steeds in mijn geval, maar, who cares, het groeit... op mijn manier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten