Het is op macrobiotische wijze dat we de drie dagen inzetten, om specifieker te zijn met het dieet nummer zeven, enkel granen in alle tinten bruin. Een Japans gebed kan niet voorkomen dat enkele uren later de worsten en frikadellen op de barbecue worden gesmeten en de rosé overdadig vloeit. Afgesneden van de buitenwereld in de oude watermolen zullen we onderzoek doen voor nieuw danswerk van De Genoten, het verloren dal geurt naar Kamperfoelie, Moerasspirea en Valeriaan in de natte oevergrond, aan de overkant geeft het gekapte sparrenbos het vingerhoedskruid een kans, we koken samen, dansen samen, zitten rond het kampvuur en zingen in/out, in/out, in... in.... Het huis is vochtig door de wurggreep van de twee rivierarmen, oude fabels en Congo postzegels liggen verspreid tussen stoffig meubilair en oude katten, een turbine wekt elektriciteit op voor de constant ijzig wit brandende spaarlampen die alles in een spookachtig licht hullen. We hebben voortdurend het gevoel dat er iemand mist in het gezelschap, kleine vuurvliegjes vliegen boven onze hoofden, de gekken van de instelling verderop staan plots op het erf en doen of ze thuis zijn. Even verder in het dal ontdek ik een kleine hut met stalen dak, enkel bereikbaar door de omliggende weide waarin een haas, ondanks zijn sterke reukzin en gehoor, rustig snuffelt en mij niet opmerkt. Ik zit in pyjama op de grond en staar naar het kabbelende water, de hut, het kruisbeeld en de beboste helling, de stad kan me gestolen worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten