loods

Ik werd niet volwassen door te spelen als kind, kleuterschool, twaalf jaar studeren en daarna nog zeven jaar architectuur te doorlopen, niet door alle verrassende stappen van het leven, neen zelfs niet door nu terug te beginnen roken, 's morgens dan nog wel bij een tas zei het cafeïnevrije koffie. Ik neem een foto en leer enkele weken later meer over mezelf door ernaar te kijken terwijl de juiste muziek opstaat. Een loods, log, lang en kunstmatig, met gegroefd oppervlak, hier en daar een opening ter accumulatie en met beperkt zicht op de omgeving, als de esthetische functie van ramen in een Japans paviljoen. De vloer is keihard maar zacht en onregelmatige schaduwen vallen op mijn pantser, gelukkig is daar het zonlicht dat me vertelt dat alles ok is, de wolken hangen boven mijn hoofd als verzachtende watten. En dan zie ik dat het staal niets omvat, één grote leegte die naar believen kan opgevuld worden maar van waaruit ook losgelaten kan worden. Andere loodsen zijn in de onmiddellijke nabijheid niet te zien, althans niet vanuit mijn tijdelijke uittreding, maar ik ben er zeker van dat er nog constructies moeten bestaan, de oorspronkelijke singulariteit wordt nu al in twijfel getrokken, we zijn allen evenwijdige membranen op een miljoenste van een millimeter van elkaar. Ooit raken ze elkaar en barst een massieve hoeveelheid energie los, die zich razend en vol onstuitbare levensdrang naar alle kanten van het universum smijt.

Tiny Houses

Als ik in de hut in het bos zit, valt het mij telkens op hoe weinig plaats je nodig hebt om te leven. Mijn thesis tijdens m'n architectuuropleiding ging over minimale ruimtes, de compactheid, fantasie en inventiviteit, snelheid van bouwen, eenvoud en vooral financiële haalbaarheid leken me logische architecturale noodzakelijkheden. Blijkt dat banken geen lening geven voor te goedkope kleine woningen, aannemers er niet willen aan beginnen en stedenbouw minimum afmetingen voorschrijft. Deze documentaire wekt de architectenmicrobe weer even tot leven.

Les Rita Mitsouko - don't forget the night!

Hip Cirq Carotte Vapeur maritime!

Ik word wakker, maak met een houten kop ontbijt klaar voor de gasten, smijt voor mezelf spek en eieren de pan in, snij enkele sneden emmerbrood en was mijn appel, bright mood thee erbij, neem de trein naar Brussel en beland op het festival quartier maritime in Jette. Het eerste half uur voel ik me de misnoegde Antwerpenaar, U kent hem wel,  maar dan plots begin ik te genieten van de extreme mélange van culturen, opgeklede Indische kinderen, Marrokaanse moeders en vaders, in alle gradaties van bedektheid of religiositeit, en hun kroost, halfbloed gezinnen, hilarisch idiote en waarachtig fantasievolle circusartiesten, Compagnie Carotte Vapeur,

die een act geven waarvan ik achterover val, de ganse straat die een dans leert van de plaatselijke capoeira jongeren samen met de gezette, Afrikaanse vrouw, op luide muziek, Joelle Milquet maakt foto's, naast mij staan wilde jongeren op fiets, ik hoor portugees, frans, nederlands, marrokaans, de lucht vol rook van turkse worst op de barbecue, mooie vrouwen met sluier verkopen bladerdeeg met groenten, de franstalige vrouw legt ons het plaatselijk buurtplan in perfect nederlands uit. Ik bestel witte wijn, geniet van de chaos, zie een russisch kind met flaporen op een fiets passeren en krijg zin om te glimlachen tegen iedereen, de kans is groot dat ik het ook doe. In de uitzonderlijk mooie Tour & Taxis hallen zie ik Hip Cirq Europ', veertien jongeren hun lijf en ziel gebruiken om doorsnee levens te bezweren en te geloven dat er meer is dan zekerheid en mainstream entertainment, meer dan het kunstmatige televisie familiegevoel... Ontroerd worden door het leven is prachtig en daarom trakteer ik me op enkele glazen rosé, want uiteindelijk heb ik dat verdiend, enkel en alleen al door hierheen te komen en geduld te hebben, oogkleppen vallen ooit af.

De Genoten

Vrijdagavond ben ik doodop van het kuisen, gasten ontvangen, de vermoeidheid na de pijn door de verzorging van een open wonde op mijn rug, na enkele dagen weg in de bossen, alleen en verlaten, contemplatief ver weg van de maatschappij en zijn vanzelfsprekendheden die me in toenemende mate beginnen te irriteren. De dag erop word ik verwacht in Gent om te dansen met De Genoten op de Korenlei, onder de waarachtig sublieme, nieuwe stadshal en voor Sint-Baafs waar het Lam Gods even niet meer hangt, ik twijfel. Wat zou het heerlijk zijn om me even terug te trekken in een hoek van mijn atelier. Ik ga toch en dans, geef mezelf oneindig, zelfs onder gietende regen, geniet van de intense vreugde terwijl ik vol verlangen en langzaam mijn handen naar de top van de torens reik met mijn ogen toe. Zondag dansen we in De Warande en ik zie hoe een jonge moeder met kinderwagen zenuwachtig giechelt bij haar confrontatie met twee, gevoelig dansende mannen, ingetogen en intens, we creëren onze eigen wereld, onvoorspelbaar, genietend van het moment, de uitzonderlijke kans om even niet meer mee te draaien met beperkende, veronderstelde patronen. Het brengt me financiëel niets op maar de blik in sommige mensen hun ogen is onbetaalbaar, het stiekeme geheim dat wordt gedeeld, het zwakke reiken naar die parallelle wereld die bestaat maar waarvan de meesten het bestaan negeren. En het doet me enorm veel deugd om te horen dat 'moderne' moeders niet begrijpen wat we doen, mannen zijn nu éénmaal eerder klaar voor chaos en losse schroeven.

gloomy friday

more!

stift en waterverf op papier

website!

my new website is a fact:
http://www.geertverbruggen.be/

tattood man - acryl on cardboard

wie ben ik?

Ik lig op de grond en kijk omhoog, in complete avondstilte zie ik de zwarte silhouetten van de bomen, gevlekt door berken, grijpende armen der sparren, die het open vlak in de lucht omzomen, staalgrijs tot hemelsblauw in het westen, een vleermuis vliegt ongecontroleerd door het ijle vlak. De boeren hooiden het gras en de heerlijkste geur die ik dit jaar mag ervaren, maakt me extreem gelukkig, de kruising tussen stro en gistend gras, het geluid van kerkklokken boven een vochtige sacristie, een mengeling van maiskolven met ouderwetse LUX-zeep, een oude matras op oosterse sisalmatten, dennen vol tranen, dille en boerenwormkruid, zuur, bitter en zoet tegelijk... ik ben terug mens.

Wie ben ik?

Ik begeef me naar het niet centrale marktplein met witte huizen en lindes, meer bepaald naar de grote overdekte zaal met zuilen en grote lusters waar mensen koffie drinken of taart eten, de obers lopen op en af. Ik word benaderd en op mijn plaats gezet. Hier mag men ontroering niet tonen, dus begeef ik mij naar de damesvestibule waar op de muur een grote tekst staat die ik niet versta, met veel c apostrophe en è's. Als ik fiets, dan niet op het verharde pad ernaast maar wel de beklimming van de modderige landweg tussen hoge bomen. En ik krijg brieven uit het Oosten, bleekgroen scheppapier met gekleefde, grote paarse letters in reliëf.

Mijn grootmoeder kwam vandaag op m'n schouder zitten. Van al haar stugge strengheid schoot niets meer over tenzij de minuscule klauwen op haar behaarde poten. Ze doet het telkens weer op deze plek, in verdord gras naast neerbuigende dennentakken. Enkel als de zon schijnt beweegt ze de vleugels op haar ademhaling en luistert hoe ik zwijg en geen vragen stel.

Ath

 

optreden Ath 9/5 - De Genoten

huis

het huis van mijn schoonouders sluit steeds z'n ogen

Dans!

Gisteren zag ik het echt niet meer zitten, maar vandaag stond ik na twaalf uur te hebben geslapen redelijk fris op en besliste om er in te vliegen en 'De Genoten' te vervoegen op het festival voor straat- en circuskunsten te Eke, op voorwaarde dat ik er alleen naar toe reed, Portishead op mijn CD-speler, net iets te luid, de windmolens langs de snelweg in Zwijndrecht die me steeds opnieuw gelukkig maken. Down en eerder depri bereikte ik het dorp onder de kerktoren, trok mijn kostuum aan en ging ervoor, danste de ziel uit mijn lijf, de groep had dezelfde intentie, maakte dat mensen lachten of vreemd keken, zich afvroegen wat nu eigenlijk onze bedoeling was. Of blij waren dat er nog eens iets ongewoons gebeurt in de straat. Alles hangt af van het moment, de mensen, het landschap of de stad, de stemming van de dansers, het seizoen, de intensiteit van de zon en de vormen van de wolken. Nu ben ik uitgeput, ik gaf alles, en dat is een fantastisch gevoel, ik heb alweer gedanst, had nooit durven vermoeden dat ik dit ooit zou doen in mijn leven. Wat is het dan toch even heerlijk om te beseffen dat het verlaten der platgetreden paden, nieuwe onbekende wegen opent.