Wat moet het fijn zijn elke morgen op te staan als een wit blad. Maar net zoals mijn pas geverfde keukenvloer, maagdelijk en glad, behoeft dit dagelijks gedweil. Leven bevuilt en dat vraagt om de aanvaarding van plekken. Vandaag is een speciale dag, onvoorbereid. Ik ben er klaar voor. Na negentien dagen open ik mijn dozen, haal tekeningen en schilderijen boven, ontrol grote rollen papier en hang een tekening tegen de muur, het is een sacraal moment. Mijn maand afzondering in Oostenrijk heb ik afgerond, ik probeerde afstand te maken en terug te keren in het 'normale' leven. Maar nu bekijk ik dus mijn werk met andermans ogen en huil, herbeleef en besef de intensiteit van mijn Kroisbach-ervaring. Mijn partner, therapeut, vraagt me te beschrijven wat ik voel, maar ik kan het niet. Misschien zie ik vandaag de taal die ik zocht om te tonen wie ik ben en voel, wat niet in woorden kan uitgedrukt worden. Ik zie werk vol emotie en harde uithalen, kleur en zwart, strepen en krachtige beweging. Rood en geel, vlekken, vuil, maagdelijk wit. En begrijp waarom ik deze weg kies. Om af te zien, om te genieten, om verder te gaan dan de wet en beperkende maatschappij, om risico's te nemen, om te onderzoeken en op mijn bek te gaan. Om te leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten