schilderen

portret 21-2-2008

Net terug van mijn atelier. Elke donderdagavond even afzonderen van de wereld om het gevecht aan te gaan met karton en olieverf. Momenteel hou ik het bij portretten.

Net als bij dansen, is het door zelf te schilderen, dat je pas de genialiteit voelt van de grote schilders. Onlangs glipte ik het Museum van Schone Kunsten binnen en bewonderde de schilderijen van Rik Wouters. Krankzinnig hoe die man met enkele penseelstreken, en het niet volledig dichtschilderen van het canvas, perfecte figuren en portretten weergeeft, de levensvreugde van het doek spattend, ondanks zijn fatale ziekte, kaakbeenkanker, waardoor hij stierf op 34 jaar. De zaal verlatend kreeg ik een krop in de keel. Zo'n contrast met de alledaagse media-wereld, meestal gestoeld op vluchtige, hapklare meningen en entertainment: zwart of wit, pro of contra, tot welke groep behoort U beste kijker?

Van Gogh werd krankzinnig door de zoektocht naar het perfecte schilderij. Een glimp van deze waanzin voel je tijdens het schilderen: elke lijn, elke toets bepaalt het schilderij. En in portretten is het die ene schaduwvlek, gezichtslijn, profiel, of plooi die het karakter van de persoon bepaalt. Dit voelde ik vandaag vooral heel sterk... alhoewel een portret niet echt fotografisch mag zijn.