portret

portret - olieverf - 26.03.2009

creationistische nonsens

We beschouwen onszelf als individuen, een wereld op zich, onveranderlijke en vaste entiteiten. De realiteit is eerder dat we constant onderhevig zijn aan verandering, en helemaal niet duidelijk omlijnd. Met een langere sluitertijd van de camera worden twee personen in elkaar geschoven en ontstaat een nieuwe persoon met samengestelde kenmerken, karaktertrekken, een uniek gelaat... boeiend, niet?

Rhythmschneider

Dit weekend zei een vriendin me, dat er in deze tijd geen echte nieuwe muziekstromingen meer ontstaan, en dat alles plat commerciëel is... zolang onze muziekkennis zich beperkt tot wat we horen op de radio of in shoppingcentra zit er een punt in. Radio of TV-zenders die nieuwe muziek laten ontdekken, risico's nemen of een boeiende ontdekkingsreis starten bestaan al lang niet meer.

Maar gisteren donderde het Art-Deco Paleis van Schone Kunsten van Victor Horta, BOZAR, te Brussel op zijn grondvesten, en toverde Frank Bretschneider met 'Rhythm' op het Brussels Electro Music Festival de wereld even om in moleculair evenwicht, uitgepuurde blieps en visuele kunst, en werden we innerlijk verwend op een 3D-vuurwerk van lijnen, tonen, textuur en kleur, met vertrouwen de toekomst tegemoet!

Kijk even mee naar het filmpje dat ik er opnam voor U:

rhythm is neither pop nor avant-garde, but deals simply with the basic principles of any modern music: rhythm.

frank bretschneider takes his, never simple, but all the more heartfelt relationship to rhythm and it’s complexity, to an intense inventory and, this time, works less out of suspenseful abstract sounds, than out of grooves. the terseness and precision of previous works remains, as well as a preference for high-voltage sounds halfway between noise and tone. new is the assemblage of the material. a combination of programming, composition and construction, which draws a clear distinction to his preferred loop-based work on foregone albums, is connected with bretschneider's very idiosyncratic aesthetic of digital sound: controlled and objective. the whole follows simple mechanical states: on/off, forward/backward, up/down, slow/fast, loud/quiet, dull/brilliant, soft/hard and is characterized by the absence of any romanticism. still this return to the elementary, the fundamental, does not diminish the music to dance-floor functionality, instead bretschneider always stays emphatically musical and manages to generate sophisticated and complex rhythm-structures, which respectively induce minimal deviations in frequency and timing relationships to generate a surplus of funk.

alles is vreselijk relatief

vreemd, hoe het leven je constant in de maling neemt, de ene keer denk je dat je alles onder controle hebt en de dag erop zakt alles ineen. De veronderstelling dat je met verstand het leven beheerst is achterhaald, winter wordt lente en stelt verrassend alweer alles in vraag. Als kind wordt je opgevoed met de idee dat door flink te studeren, te luisteren, braaf zijn, alles in orde komt... Daar zijn we ondertussen ook al achter gekomen dat het niet zo éénvoudig is en dat leven een aanhoudende inspanning vereist om steeds opnieuw op zoek te gaan naar de nodige dosis enthousiasme die het de moeite maakt om vol te houden, ieder op zijn manier, alleen, met partner, met of zonder kinderen. Wat ik ondervind is dat dit kunnen delen met mensen die op dezelfde golflengte zitten, fundamenteel is... en dat alles ongelooflijk relatief is, afhankelijk van de mens die de uitspraak of de gedachte uit, op welke  plaats en wanneer. Het is éénvoudiger, en door een groot aantal mensen wenselijk, om te leven volgens strikte, voorafbepaalde reglementen en regels zonder nadenken, maar of we er innerlijk rijker van worden is zeer de vraag.

kalmthoutse heide 02-2009

ZZZ

Gisteren kreeg ik een reclame-mail van een architectenbureau dat ook 3D-visualisaties uitvoert, één van de voorbeelden hierboven: hoe zal ik het beschrijven... een doortriest gebouw met maximaal gabarit toegelaten door de stedenbouwkundige diensten, zonder gevoel, levensvreugde, stijl of zin, architektuur waar ook Kim De Gelder in woonde, vochtplekken onder de dakranden, plastieken stoelen op de terrassen, zicht vanuit de woonruimtes op de garages achterin het perceel (zie de oprit en de weerspiegeling in het raam), kortom de droom van elk mens. Hoe vrolijken we dat nòg meer op? Natuurlijk! We fotoshoppen twee mannen in korte broek, en twee vrouwen in badpak met bal in de fantastische tuin, een perk tulpen ervoor met hier en daar een prei, op de balkons enkele plastieken buxussen en het geheel is klaar voor de verkoop. "Hallo buurman, zin om in uw zwembroek op de parking te staan , vraagt Kevin terwijl hij zijn kop om het muurtje op het terras steekt? Ja... lacht Wesley, die zich net aan het vervelen was, ik roep die van ons dat ze haar bal opblaast! Hahaha... wat is het heerlijk wonen langs de Dorpsesteenweg, hier willen we nooit meer weg!

A

Noord, De Vogelenzang, aan de toog met plastieken bekers schraal bier tussen hippe jeugd en plaatselijke Seefhoek-figuren, de clochard vol wonden van een valpartij zit voor zich uit te staren op een kruk, een simpele glimlach rond de lippen, jagershoed op het kapotte Jean-Genethoofd, Antoinette in haar Vandevorst en uitpuilende borsten vraagt vuur aan de zwijgende man met pet, zwetende lijven onder de Vlaamsche lusters... Al dansend de middag door, impoviserende interactie tussen dansers en muzikanten, het kind verkleed als prinses, mijn man verschijnt en neemt foto's met onze oude Canon, Cutler and Cross op de neus, Lu, bezeten door dans, weg van de wereld, de warme spiegeltent vol frietgeur in park Noord is bijna leeg, veel rondlopende kinderen, de meest overschatte waarde van het leven, geen trappist meer, K.'s moeder stierf vannacht in alle rust, de cultuurverenigingen van Noord verenigen zich, Nadia geeft een grasgroen Ted Lapidus-vestje in plastiek zak aan Lieve... we fietsen naar huis, Satie en konijn in rode wijn, sprot met avocado, citroen en peper, de poes ligt opgerold in haar rieten mand, haar wereld, niets meer dan dat...

foto's Jeroen Verrecht

portret

portret - olieverf - 12.03.2009

JEMcensuur

bij het vorige bericht ontdekte ik dat YOUTUBE de clip van JEM - They laat samengaan met een waarschuwing (en eerst ingeven van een account om te bewijzen dat je ouder bent dan 18 jaar) dat deze niet geschikt zou zijn voor minderjarigen...

vreemde wereld, who are they?

spaceJEM2005

Uit 2005 een nummer dat snel vergeten werd, maar in combinatie met de clip rechtstreeks naar het hart stroomt

Who made up all the rules                          And I'm sorry so sorry

We follow them like fools                            I'm sorry it's like this

Believe them to be true                              I'm sorry so sorry

Don't care to think them through                 I'm sorry we do this

And it's ironic too

Coz what we tend to do

Is act on what they say

And then it is that way

Who are they                                                 Do you see what I see

And where are they                                       Why do we live like this

And how can they possibly                            Is it because it's true

know all this                                                    that ignorance is bliss

landschap

landschap - olieverf 10-03-2009

auditie voor de ruimte

Hoe kan een lichaam theatraal worden, hoe wordt een bijna wetenschappelijke verplaatsing van lichamen poëtisch, hoe raken mensen elkaar aan, afstandelijk terwijl een hond wordt geknuffeld, hoe troost je lichamelijk iemand bij een overlijden... uitgangspunten vanwaaruit Fabrice Ramalingom vertrekt voor zijn voorstelling Postural: études, waarvoor een auditie werd georganiseerd in het cc Berchem. Ik schreef me in en stond met 23 mannen op het podium voor een vijf uur durende zoektocht en uiteindelijke confrontatie met mezelf, snel improviseren, zelfzeker 'zijn' alleen op de scène, maakten dat ik uitgeput en met hoofdpijn van de concentratie en het constant in beweging zijn van alle onderdelen van mijn skelet, al voorvoelde dat ik nog niet klaar ben voor de discussie met de ruimte.

Lu Marivoet (°1965) is danseres, choreografe en dansdocente. Haar dans en persoonlijk onderzoek werden vooral gemarkeerd door het werk van en met Cie Soraya Djebbar, Ange & Luce Cie, Dominique Dupuy, Marie-Anne Schotte en door haar opleiding aan het Rencontres Internationales de la Danse Contemporaine. Sinds 1998 ontwikkelt ze dansprojecten en voorstellingen, eerst in interactie met live muzikanten, later ook met beeldend kunstenaars en dichters. Met Eric Raeves (choreograaf) en Wim Mertens (architect) is ze sinds 2005 initiatiefneemster, choreografe en danseres in “Blauwe Plekken” (www.blauweplekken.be). Lu’s grootste inspiratiebron is de materie van het lichaam en de interactie ervan met de omgeving. Ze bevraagt de grens tussen dans en toeschouwer en de notie “theatrale ruimte”.

Vandaag in de les met Lu Marivoet werd ik o.a. gewaar hoe stroef, onlenig, rationeel en vast ons lichaam wordt na 45 jaar stress, studeren, computer en intellectueel streven in de Westerse prestatiemaatschappij, en dat de zoektocht naar de onbekende taal van het lichaam, het loskrijgen van elk bot, elke spier en het ontdekken van de ruggengraat mijn soap wordt waaraan ik hopelijk verslaafd raak, en bewust word van de expressiemogelijkheden en architectuur van het lichaam... to be continued

portret

portret - olieverf - 01.03.2009