ijlheid,
ik voel het momenteel ook al heb ik het woord nog nooit in mijn leven gebruikt. Mijn partner nam gisteren afscheid en vertrok naar Rhodos met het door mij zo gehate vervoermiddel, het vliegtuig. Gehaat is misschien te zwak uitgedrukt, het vertegenwoordigt voor mij doodsangst, net zoals bij andere mensen dit een spin, muis, of donkerte is. Net deze week start ik een experiment, en schilder op tien doeken van 80 x 120 cm in een verlaten ziekenhuis, in het revalidatiegedeelte. Zinken baden, lege zwembaden met ruiten, camera's erop gericht, waarschuwingen voor zoutzuur, lege kleedkamers, douches, revalidatietoestellen die eruit zien als achtergelaten marteltuigen, ondoorzichtig glas, verlaten gangen & liften. Alles in een ijzige stilte, de geluiden van de stad zwak. Achter ons huis ligt een werf voor een kinderdagverblijf met hogere capaciteit voor krijsende peuters (hebben ouders ooit dit geluid gehoord vraag ik me dikwijls af), het dak van ons gebouw wordt vernieuwd, de buren kloppen bezetting van de muren en ik tuur naar mijn computerscherm en schrijf. Deze morgen danste ik mijn eerste les van het nieuwe jaar bij Lu, traag, getorste wervelkolom die alles meeneemt, de trillingen in ligamenten, lichaamsvochten, gewrichten en spieren worden ontleed.
Misschien even tijd voor een glaasje wijn en time-out..?
ik loop met een plastieken zak pruimen, gemengd gele, paarse en steenrode aan mijn fietsstuur, de lage zon tegemoet, die de straat warm en mistig versteent. Door de werf ligt het voetpad bedekt met zand, dat droog zijn typische geur vrijgeeft, een herinnering aan de Kempen, het voelt aan als lente, een stuiptrekkende kriebel in de hartstreek verlangt plots naar onbezorgd genieten in een wei, aan de bosrand, en het vullen van een oude zinken koffiepot met veldbloemen. En vooral het opladen van mijn batterij, mijn hart, het opstarten van nieuw bloed en wereldvrede flitst voorbij alvorens ik de sleutel in het slot van de voordeur steek en de kale hal begroet, verder en verder, steeds verder...
