Gisteren pas de waargebeurde film 'into the wild' gezien van Sean Penn en natuurlijk laat die mij niet meer los. Iets te Amerikaans en te 'hallelujah praise the lord!' maar de achterliggende gedachte stond mij direct aan en was zeer herkenbaar. Moe van regelgeving, carrièredruk, materialiteit, familiale en maatschappelijke clichéverwachtingen, uiterlijke schijn, oppervlakkigheid en lelijke marginaliteit, de wijde natuur intrekken, alles achterlaten en één worden met het immense landschap van, in dit geval, Alaska, onderweg mensen ontmoeten die, ook al leven ze in dat landschap, dezelfde problemen ervaren, verder weg trekken en door deze confrontatie stilaan tot de conclusie komen dat geluk pas geluk kan zijn als het gedeeld kan worden met anderen, iets waar ik nu zit over na te denken, kan men geen geluk ervaren alleen? De natuur is net zo onverbiddelijk en niet te onderschatten als imposant, (kunnen veel economische politiekers een les uit trekken...) een woeste rivier maakt het onmogelijk terug te keren, Chris McCandless (naam van de echte persoon) sterft alleen in de magic bus, uitgeput, uitgehongerd, maar één met die natuur.
...binnenkort start men de bouw van een supersnelweg door Antwerpen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten