my home

een huis is meer dan een omhulsel

dat een huis kan inspireren wist ik al lang

nieuw werk

verf

 acryl op canvas

de kat met haar plastiek muizen

boeken

muziek GUS GUS Arabian Horse

oud werk

mastentoppen

kevers

look en artisjokken

kleur

vlekken

een everzwijn

ik sla Mamma Mia & Meryl Streep toch maar over vanavond...

it's got to be.... perfect!

Poppel ligt aan de Nederlandse grens, bossen & velden en een huis te koop, een chalet met torentje en windvaan, grote tuin met vijver, atelier achteraan met zicht op de heide, te duur en niet onze stijl, we zoeken verder, een beetje meer mannelijkheid kan nooit geen kwaad. Ik hou niet van perfectie, gewoon omdat perfectie overbodig is. Het nekt onze manier van wonen en bouwen, is totaal irrelevant bij mijn schilderen tenzij ik fotografische perfectie zou nastreven, verre van dus. Perfectie kan verschillende betekenissen hebben. In ons menselijk denken is perfectie een soort onverwezenlijkbare toestand waarvan het nastreven alleen maar ongelukkig kan maken, in de natuur bekijken we fauna en flora als perfectie buiten ons om, die oehoe met anderhalve meter vleugelwijdte die voor ons zwaar wegvliegt boven het zwarte ven naast het berkenbos met witte stammen, verwrongen dennen, grijsgroene naalden op de grijze zandgrond, knalgroen gras in de weide, een omgeploegd veld en de geur van bemeste aarde. 

Kruibeke

de bloemen van het groot hoefblad
verschijnen voor de bladeren

tip: lente in het nieuwe overstromingsgebied te Kruibeke via de overzetboot te Hemiksem.

Mega City Blade Runner People

foto David Wilmot

Dit is een ode aan de complexiteit en de kruisbestuiving. Er is nog genoeg bouwgrond tot 2030 ... ik lees: als we op dit moment alle bouwgronden gebruiken is Vlaanderen volgebouwd. Vlinders, bijen, insecten, dieren hebben geen kans meer tenzij in kleine, omheinde gebieden ertussen die we natuurgebieden noemen om onze verantwoordelijkheid door te schuiven, tuinen zijn blad-, boom-, struik- en bloemloos en worden zo ingericht dat ze zakloos gestofzuigd kunnen worden. Marianne Faithfull vindt Bertold Brechts' muziek meer dan ooit relevant door de grillige composities en de maatschappelijke boodschap. China bouwt gated communities, immense woontorens, gepuzzeld en geplakt uit ontwerpen van verschillende architecten, zoals het financiëel centrum van Antwerpen een pastische is van het ontwerp van Richard Meier. Binnen de muren is kruisbestuiving verboden, daarvoor wordt gezorgd door het op voorhand invullen van 'vanzelfsprekende' en zielloze functies, fitness, shopping, autoclub, plantsoen. Hetzelfde zal gebeuren met het project Uplace in Machelen (een slecht ontwerp van Jaspers-Eyers), grote megalomane projecten die kruisbestuiving uitsluiten, mensen in de rij laten lopen, valselijke individuele vrijheid beloven en consumerende éénheidsworst genereren, een mooie vicieuze cirkel voor economie en groot kapitaal. En dan verschijnt weer dat beeld op mijn netvlies, de toenemende normaliteit van een aangekondigde 'Blade Runner-maatschappij', waarin de neer te maaien robotten slechts vervangen moeten worden door individuën die afwijken van het kapitalistische systeem. Kruisbestuiving is uitgesloten en onmogelijk, om complexiteit uit te sluiten. En daar wringt het designschoentje. Complexiteit is noodzakelijk voor verandering, om een creatief proces op gang te brengen. De hele evolutie van het heelal en onze aarde komt voort uit complexiteit, die we als mens zelfs nu nog steeds niet volledig begrijpen. We zijn ontstaan uit toevallige kruisbestuivingen, complexe scheikundige verbindingen en misschien zelfs complexe tijdsverschuivingen. Zelfs economie is complex, afhankelijk van subjectieve invloeden en niet voorspelbaar. Dus laat het ons allemaal iets complexer maken, onze tuinen, onze vriendschappen, onze kinderen, zonder éénvoud uit te sluiten. Eénvoud als resultaat van complexiteit. Een uitdaging.

ok, 't is een onozel filmke... Zelfs hier wordt niets uitgelegd, besproken of intensief maatschappelijk bekeken. Van een overheid verwacht ik dat echter wel.

my new friends

enjoy!

of hoe beeld en geluid kunnen samen gaan... Bretschneider is a genius!

Tanz macht frei

Vorige week stond Albert Quesada voor ons, één van de fijne dingen aan mijn medewerking aan het 'genootschap der edele delen'. Vandaag reed ik in de zon naar danscentrum Jette voor een workshop met hem. 'Voor professionelen' schrok me af maar soms moet een mens z'n grenzen verleggen. Wat zeg ik, een mens? Soms moet IK zelf mijn grenzen verleggen, het onzekere pad betreden, durven verder te gaan dan eigen huis en haard. Uiteindelijk moest ik constateren dat buiten de prachtige zaal en een fijne leraar, er ook fijne mensen aanwezig waren. Mensen die willen bewegen, de dialoog aangaan met elkaar op een andere manier, via lichaamstaal, 'trial-and-error'... hoe aangenaam kan het leven zijn. En alweer begeef ik me in de wereld van een ander, in dit geval Albert, kijk op you-tube naar flitsen van z'n performance en krijg een andere invalshoek van dans... en besef ik dat dit nu net doet leven.

NIEUW!

Pretty Perfect / foto Pepijn Lutgerink

Wegrijden... het blijft belangrijk. Naar Rotterdam bijvoorbeeld voor BRAND NEW#3. Drie jonge choreografen ontwikkelen nieuw werk met de dansers van Conny Janssen Danst, één van die drie is Jan Martens. Vanaf de grens is alles al anders, georganiseerder, ordelijker, en bij het naderen van Rotterdam besef ik dat er nog iets bestaat als stedenbouw, rijst een futuristische stad voor mij op die geen angst heeft voor weidsheid, hoogbouw, groen. De parking onder het museumpark is hypermodern en net, bovenop staan duizend bomen geplant in gemengd witte en zwarte kiezel. Ik bel aan, loop de trap op, beland in een jeugdige omgeving, vlot & kleurrijk, raak onmiddellijk aan de praat met de man en vrouw achter koekjes en cola, krijg een inleiding van Conny zelf en Kristin de Groot, klim nog hoger naar de dansstudio. Monument van Julian Barnett schokt door zijn ruwheid, Retraction van Jasper van Luijk toont op een klassiekere manier de onmacht van mensen om contact te maken of houden. Jan Martens ontroert op een wel heel speciale manier met Pretty Perfect, laat zijn dansers springen, geen sierlijke dans, omfloerste bewegingen of mimiek, maar een uitputtende en uitzonderlijk energieke groepsbeweging waarin ieder danser probeert te overleven en in het ritme te blijven. Aanvankelijk verrassend, dan plots ontroerend door die directe confrontatie door oogcontact met het publiek, na twintig minuten blijf ik verweesd achter, loop nog even langs Huis Sonneveld om te genieten van extra perfectie, adem diep in, zet de GPS op en verlaat de stad in de nacht.

lente in het heelal

Waarom verschijnen er plots kleuren in mijn palet, hevige kleuren en losse vormen? Waarom rijd ik met de fiets en stop ik bij het nieuwe paviljoen van Paul Robbrecht in het expanderende Middelheim, en voel plots terug dat fantastische gevoel dat ik had tijdens m'n architectenopleiding, spelen met volumes, architectuur die niet onderhevig is aan trends of flauwekul. Ernaast bloeien de eerste narcissen in de vroegere Hortiflora tuin. Het enige huis van Le Corbusier in België staat tegenover een huis waar mijn moeders broer tijdens z'n opleiding architectuur 50 jaar geleden op kot zat, niet toevallig, om elke dag uitzicht te hebben op dit meesterwerk van de bouwkunst.

Onvermijdelijk om de euforie door te trekken en stiekem te gaan genieten van Renaat Braems meesterwerken op het Kiel. Via bloesems in de berm rijden we naar de Schelde, spreiden een deken uit, openen een fles wijn. Een korte geschiedenis van de tijd van Stephen Hawking is m'n volgende genot, Proxima Centauri, de eerstvolgende ster naast onze eigen zon ligt op vier lichtjaar van hier, vier jaar reizen tegen lichtsnelheid, 300.000 km/sec, de relativiteit van tijd en afstand maakt de glinstering in het water magisch, dansen vandaag in de Rosas studio's brengt me met beide voeten terug op de grond, Brusselse grond. Ik hou van oneindigheid, beperkingen zijn eigen aan de mens, een wormgat hier en daar zou fijn zijn.

zomaar bijen

oogkleppen

vandaag begon de lente, de deur naar het terras staat weer open terwijl ik schilder, felle kleuren, wilde vormen, chaos. En samen met die lente hangt de politiehelikopter boven ons huis, hoor ik later vanuit het veluxraam van het huis in de Regentstraat de Marokkaanse man zijn vrouw weer slaan, roepen, huilen, een krijsende baby, ik sluit de ramen en zet de muziek wat luider, Fennesz Black Sea, duik toch terug onder in mijn kleurenbad. Ik vraag me eerst af of de helikopter en de krijsende vrouw een verband hebben met de zon en de lente, maar bedenk me dat het ook aan het open raam kan liggen, de helikopter en het huilende koppel doen dan gewoon verder tijdens de winter. Naast mij ligt het boek 'De wereld, een gebruiksaanwijzing'. Een boek voor jonge wereldburgers, knap opgesteld, fris, modern en duidelijk van deze tijd, een pittige blik op de maatschappij van nu, dat beaamt dat het allemaal heel éénvoudig kan zijn, maar niet iedereen er zo over denkt. Sla uw vrouw verder, dood in naam van een god, werk U te pletter, stijg verder op de economische ladder die een illusie is, eet meer vlees, oogkleppen zijn een voorwaarde.

biosphere

Hoera, er is een nieuwe Biosphere uit (2011), N-Plants, met deze zeer inspirerende en mooie video, Genkai-1

volle maan

Mijn ouders hebben acht jaar lang de Blauwe Gans op de Vlasmarkt uitgebaat, taverne met garnaalkroketten, steak-friet, Kwak-bier & bollekes in Antwerpen. Volle maan was steeds het moment dat gasten meer uitgelaten waren dan anders, volle maan betekende... op je hoede zijn. En nu, na 25 jaar later lig ik wakker in een bed in Oostende, heb vreemde dromen, loop rusteloos rond door de gang, kijk naar buiten en zie een volle maan. 

De maan mag je nooit onderschatten.

stift op papier aan zee

ça fait un peu pédé

Ik kan het u echt niet onthouden. Ik wou me inhouden. Een gids ' Langzaam door Frankrijk' over de beroemde N7, van Peter Jacobs en Erwin De Decker. Ik sla een bladzijde open en lees. En denk. Er klopt iets niet. Een café, met een naam die de schrijvers van dit boek in verwarring brengt, twee mannen in strijd met hun 'hetero' zijn. Soit, hier de letterlijke tekst:

" We installeren ons op het terras van 'Les Deux Garçons'. 'Ca fait un peu pédé', horen we een van de klanten in onze buurt zeggen. Hij kent waarschijnlijk de geschiedenis van dit instituut niet. Dit legendarische café werd in 1840 gekocht door twee obers, garçons. Vandaar de naam. Les 2G (voor de vrienden) is geen homobar, maar een historisch monument vanwege het 18e-eeuwse interieur.'

Geschreven in 2007 en zo zielig... stel je voor een historisch monument met een 18e-eeuws interieur...én twee 'homo's'!

het appartement in Cuba

Vrienden. Kunnen inspireren. En doen dat ook. Appartement in Cuba. Vorig jaar nog Jean Prouvé, nu Cuba. Even in de war. Ladder tegen de muur, heilige in een grot in de muur, gehaakte lampenkap, een douche in wrakhout en oude rolluik, Lourdes, slechte amateurkunst, een bijgekleurde foto van een soldaat, groen licht, rood licht, scheepslampen, een ijzeren bed, klok, duif, keramiek. Drie dagen in Cuba, buiten kippen, het platteland, volle maan, de daken van Oostende, drie hoog. Vrienden. Kunnen inspireren. En doen dat ook.

En geef nu toe, na al die vreselijk klinische interieurs, woonkeukens en slechte architectuurtips op tv en tijdschriften doet dit even deugd, maar dan diep, recht naar het hart... en ziel. Oostende-Cuba, wie had dat gedacht.