Alweer regen en grijs, ik duik het Muzee in te Oostende, hang mijn natte jas weg en klim de trappen op naar de eerste verdieping en Anne-Mie Van Kerckhoven, word benaderd door een oudere mevrouw die zichzelf voorbereidt op het geven van rondleidingen, trek met haar de expositie rond, waarbij ze alles tracht te verklaren als antwoord op mogelijke vragen van de jongeren die ze zal moeten gidsen. We discussiëren over of kunst uitleg behoeft of niet, ze is van mening dat je toch al een minimum aan intelligentie moet hebben om alles in dit werk te begrijpen... we verschillen van mening. Ze zit al twee dagen op een stoel voor het werk en zocht alles op, van Sisyphus tot Saturnus, of de groene vlek nu echt staat voor het onderbewuste en die andere vlek een vrouw dan wel een vlek is, ik gleed verder via Ensor, Tuymans en Spilliaert die in het echt wat tegenviel, net zoals ik foto's neem waarop mijn werk beter oogt dan in realiteit, het menselijk oog registreert totaal anders dan de lens, een ijzersterk werk van Raveel in rood en blauw geeft me een mep, koffie in hotel du parc vervangt de geplande garnaalkroket, ik sms vrienden die de grijze melancholie 100 km verder beamen, me aanzetten toch maar voor de kroket te gaan of begrijpelijk verveeld reageren van achter hun werkbureau... ik keer via de Venetiaanse gaanderijen terug naar het appartement in Cuba.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten