Ik zag gisteren La Vie en Rose, een film van Olivier Dahan over Piafs leven, en kon na twee uur donkere misérie niet direct de slaap vatten. Tijd vandaag om een grijs bos op te zoeken dus, we reden 50 km tot het boshuis, parkeerden onze auto, bewonderden de nestkasten, vooral die voor de uilen fascineerden mij, trokken de bossen van Ravels in, hoorden enkel de vogels, verbrijzelden naalden van de zilverspar in onze hand zodat de intense geur van citrusvruchten vrijkomt, zagen in een weide een kudde reeën pijlsnel wegsprinten. Via Turnhout, stopten we in een bio-supermarkt met een boomloze parking en kochten een bio-kip, spinazietaart en appelsap, gleden op de snelweg in de stroom auto's richting stad, slalomden tussen de op de rijbaan geparkeerde Marokkanen op de Turnhoutsebaan en doken de garage in. In 1905 werd Picasso's kleurenpalet beduidend lichter, werd meer rose en de onderwerpen werden minder depressief.
Ik zag gisteren La Vie en Rose, een film van Olivier Dahan over Piafs leven, en kon na twee uur donkere misérie niet direct de slaap vatten. Tijd vandaag om een grijs bos op te zoeken dus, we reden 50 km tot het boshuis, parkeerden onze auto, bewonderden de nestkasten, vooral die voor de uilen fascineerden mij, trokken de bossen van Ravels in, hoorden enkel de vogels, verbrijzelden naalden van de zilverspar in onze hand zodat de intense geur van citrusvruchten vrijkomt, zagen in een weide een kudde reeën pijlsnel wegsprinten. Via Turnhout, stopten we in een bio-supermarkt met een boomloze parking en kochten een bio-kip, spinazietaart en appelsap, gleden op de snelweg in de stroom auto's richting stad, slalomden tussen de op de rijbaan geparkeerde Marokkanen op de Turnhoutsebaan en doken de garage in. In 1905 werd Picasso's kleurenpalet beduidend lichter, werd meer rose en de onderwerpen werden minder depressief.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten