infinity is now!

Dit is nieuws in de krant dat me nog kan bekoren, en als dit niet alles relativeert? 

De Hubble telescoop nam deze foto van melkwegstelsels waarvan het licht miljarden jaren geleden werd uitgezonden, vlak na de oerknal. Met andere woorden de verste blik ooit in het verleden van ons universum. Dat maakt me blij... het gevoel dat ik nu al in de eeuwigheid leef.

't is niks, 't is Otto Dix

     Otto Dix - two children - 1921                                               Gustave De Smet - de loge - 1928

Een week het kot voor mij alleen, stel je voor, dat is feesten en profiteren... en toch door alleen te zijn, komt die innerlijke stem weer naar boven, constant fluisterend: "ach, sluit je op, er valt niks te beleven daarbuiten...", en steeds trap ik opnieuw in de val. Ik had vandaag in mijn agenda 'Brussel' geschreven, zonder enig doel voor ogen, en bleef vanmorgen thuis. Tot ik besefte dat ik niet mag luisteren, deed mijn jas aan en vertrok naar het station, kocht een ticket en zette me op de trein, stak de oortjes van mijn mp3-speler in, zoefde door het landschap met een nieuwe mixtape en was prompt gelukkig, alweer... een trein kan me gelukkig maken. Ik bedacht me dat het zou kunnen dat de snelheid van beelden mij aanstaat, lelijke dus snel terug uit het zicht, en mooie die in een flits op mijn netvlies worden gebrand en opgeslagen in de bibliotheek van mijn brein. In het museum van schone kunsten hadden de conservatoren een selectie gemaakt uit de expressionisten, ik liet jas en tas achter in de lockers en begon aan mijn ontdekkingstocht, genoot reeds van de inleidende tekst, die me verklaarde waarom ik schilder zoals ik schilder, wars van enige academische regels maar zielsverwant, diep graven, de expressie belangrijker dan de kunde. Ik besefte dat ik nog meer moet experimenteren met verf, collage, potlood, papier en andere media om te tonen hoe ik mij voel, of beter, wat ik voel, een antenne voor de wereld. Ik ben oud genoeg geworden om Permeke te smaken, de vette klodden olieverf (ik krijg heimwee naar olieverf), glanzend, bruin, oker en wit, met borstel en plamuurmes. De uitgewassen kleuren van Matisse, die in enkele juiste streken bomen, straten, huizen en mensen meer dan levend maakt, zenuwachtig vibrerend. Otto Dix beeldt twee kinderen uit, lelijk als de nacht maar met het detail van een Van Eyck én herkenbaar, geen verrassing dat de nationaal-socialisten dit niet smaakten en uiteindelijk verboden ter wille van een ideaal toekomstbeeld vol mooie mensen en rechtlijnige gedachten. Op weg naar de tweede verdieping moest ik de Breughels passeren, ook fruitschalen, madonnas en luitspelende jongelingen, en belandde in de ronde ruimte. Ik stond als aan de grond genageld voor een Antoine Mortier, snelle, gigantische borstelstreken, éénvoudig, bezwerend en aangrijpend, een afgodsbeeld dat lacht met de wereld zoals we ze zien en beperken. Ernaast  hing 'de verwoeste burcht' van Jean Dubuffet, de mooiste verwoeste burcht die ik ooit heb gezien, natuurlijk, herkenbaar en persoonlijk, recht naar het hart en de oneindigheid omarmend en herkennend. Ik vier het met een César salade en een glas rosé, in een volks café, word vriendelijk bediend en geniet van het gemengde publiek en de echt Belgische sfeer, in het nederlands en dan weer in het frans, oui, j' aime heel veel van la vie op zo'n moments!

Antoine Mortier - gekleurde transpositie - 1908

Jean Dubuffet - de verwoeste burcht - 1952

alva noto

seafood

seafood - stift op papier

abstraheren

                       

stift op papier

Dimitris Papaioannou

ik was vooral onder de indruk van de beelden vanaf 2:30, hallucinant, bedreigend en herkenbaar.

DIMITRIS PAPAIOANNOU, extracts from works created over the last ten years / www.dimitrispapaioannou.com from Dimitris Papaioannou 

het genootschap danst

Gisteren dansten de mannen alweer, ter ere van hun mannelijkheid, hun moeders, kinderen, verwanten of zichzelf. Omdat de zon scheen en de appelbomen op het natte gras vol rode appels hingen en er altijd wel een reden is om te dansen, even de wereld achterlatend en toetredend tot het imaginaire bestaan van de verbeelding, als groep, als familie, als man, semper erectus!

warmoes

In m'n mailbox een bericht van Google, dat één van mijn blogs werd verwijderd. Het bleek om een recept te gaan dat ik hier enkele jaren terug postte, met een foto van een pastinaak erbij die ik op Google vond. Inbreuk van copyright. Deze keer enkel foto's door mezelf dus, een bos warmoes, rode kidneybonen, platte peterselie, tomatenpasata, lasagnebladen, peper en zout, ansjovis, versgeraspte parmezaan in lagen en de oven in. Heb mijn twijfels over de combinatie tomaten-warmoes, maar zal het binnen een uur proeven.

ok, ik heb er van gegeten en het klopt, dit is geen goed recept. De smaak van warmoes is zo aards en sterk dat ik het volgende keer sober klaarmaak, of zoals Inge reeds zei: even stoven met wat look en pasta erbij. We proberen verder... want dat is nu juist vegetarisch koken: experimenteren, mislukken, aanpassen, en ontdekken!

Tuur en Linda

Zeven jaar geleden stierf mijn vriendin Linda, ze werd neergebliksemd terwijl ze de hond uitliet en werd veertig jaar, het was de eerste keer dat ik totaal van slag was door het telefoontje dat ik kreeg op mijn werk. Deze week stierf Tuur Bogaerts, mijn mentor, waarvan ik leerde dat het leven goed is als je consequent bent, als je geen toegevingen doet, als je je niet laat verleiden tot het aanpassen aan valse gedragsregels, een oer-modernistische visie die gelooft in strakke lijnen, zuivere ideeën en ruimte zonder beperkingen, of die nu menselijk aanvaardbaar is of niet. Enkele maanden voor de dood van Linda kregen we van haar een stekje dat jarenlang treurde in een te kleine bloempot, dit jaar verplantte ik het tere ding, zette het in de zon en groeide uit tot het exemplaar dat U links ziet. De foto rechts is Tuur, ik weet het, tussen wierook, boeddha, Maria, Shiva en rechts achter verstopt Linda. Hij zou het niet fijn vinden... maar aan de andere kant ook beweren dat ik mijn plan moet trekken. Net zoals een bloem in een wilde tuin, want daar was hij gek op, een wilde tuin, waar alles harmonieert maar ook met elkaar vecht om te overleven, elke plant gelovend in zijn gelijk. Het is dan ook geen verrassing dat zijn afscheidsgedicht niet vanzelfsprekend is, ik hoop dat ik het hier mag vermelden:

'kom niet af met gedenkstenen en hoge hoeden:

plavei met het mooie basalt een steeg,

die niemand bewoont,

een steeg voor vogels.

voor de verrijzenis des vleses en het eeuwige leven

zal ik, als je 't goedvindt, zelf zorgen:

dat is mijn zaak, nietwaar? vaarwel.

(uit: laatste wilsbeschikking - Hans Magnus Enzensberger)

En zo ken ik hem, recht door zee, zoals er tegenwoordig nog weinig mensen bestaan...

edele delen

Vorige zaterdag was het zo ver en danste ik met het genootschap der edele delen in de prachtige tuin van IJzerenberg te Winksele. Na een jaar zoeken, wroeten, improviseren, workshops, experiment en ontdekken, durven, doen en overwinnen onder leiding van Jo Heyvaert stonden we plots buiten, in het natte gras, tussen appelbomen, de ruimte niet meer beperkt tot vier muren maar dit maal echt oneindig. De eerste keer om één uur was zoeken, sommige sequenties lukten, andere minder, vooral dan de tango waarvan de ingehouden en geconcentreerde kracht plots verdwenen was. De tweede keer om drie uur ging beter, meer publiek, meer concentratie, we werden één met de omgeving en gingen volledig op in onze rol van de onbepaald bergdorp-mannen die zowel hun mannelijkheid als hun gevoeligheden, blijheid en verdriet durven tonen... ik hoor plots in de verte de leeuw in de zoo brullen over de daken, mannelijkheid ten top, en ben blij dat ik me laat leiden door mijn fantasie en verbeeldingsvermogen, zonder zou ik niet kunnen overleven. Dus laat de appels vallen, open de benen van de vrouw half onder de grond, roep en tier, speel de schalmei en probeer, want er is maar één kans!

Go West!

Er zijn nog verrassingen in het leven. Dat er bijvoorbeeld nog een plek is aan onze kust waar een fractie oorspronkelijk duinenlandschap behouden bleef met de natuurlijke overgang van polders naar duinen en zee, de Westhoek in De Panne. Het moet de eerste keer zijn dat ik besef dat onze kust vroeger prachtig moet geweest zijn. 

En dan ook heel fijn is het om tussen de nieuwe gated community van pseudo vissershuisjes met camerabewaking 'in' dit reservaat en de appartementsblokken dichter naar het centrum van De Panne, deze moderne architectuur te ontdekken. Aan de overkant een gestofzuigde fermette met grote lap gestofzuigd gazon zonder enige begroeiing én trampoline.

Belgische luchten

vis smaakt en ruikt niet naar vis

Vandaag kochten we verse makreelfilet in onze viswinkel in Oostduinkerke, een witte Macon-village erbij, twee verse maatjes ervoor. Vers gevangen vis is uitzonderlijk lekker, ik bewierookte de Pietermans van gisteren bij de visvrouw met muts achter haar éénvoudige toog. Merkte op dat haar vis niet naar vis riekt noch smaakt, eerder een fantastisch fijne en zuivere structuur vergelijkbaar met het meest zuiver witte vlees dat je je kan indenken. Niet zoals de viswinkels in de Antwerpse Handelstraat , waar je op twintig meter afstand reeds 'vis' ruikt. Ze beaamde mijn opmerking: " dat is dus verse vis! ". Ik bak aardappelen in olijfolie tot ze krokant zijn, halveer tomaten en leg ze in een pan, bestrooi ze met peper, oregano en paneermeel en laat ze tergend traag garen. De makrelen met hun gestreepte huid leg ik sissend in de pan, enkel verse tijm erover. Met het zicht op de ondertussen grijsgroen wazige zee en blauwgrijs dreigende wolken erboven is dit een uitzonderlijk moment. Ik verbaas me terecht over de extreem agressieve reacties op het boek van Kris Verburgh 'de voedselzandloper' en vraag me af of er inderdaad zoiets bestaat als een voedsel lobby die bepaalt wat we economisch gezien zouden moeten eten. Alsof we zelf niet in staat zijn om te bepalen wat uiteindelijk gezond is, gezond voor ons lichaam maar ook gezond voor de volgende generaties. Ondertussen geeft de populist De Wever een dieetboek uit, zonder reacties deze keer van de professoren, net voor de verkiezing waarop onze vrije bevolking, te vrij, zich stort uit nood aan houvast en samenhorigheidsgevoel, net als op het boek vijftig tinten grijs, alsof het hun zielig gevoelsloze bestaan zal verbeteren en de nacht na het lezen ervan de grootste neukpartij ooit belooft. Ik hou het op mijn makreel, een glas wijn en zeelucht en ben er zeker dat het mij goed doet.

's Nachts kijk ik door het raam voor mij. Een kikker en een onherkenbaar zwaar beest vliegen donker tussen lichtblauwe vlekken boven een sliert wazig gewolk, daaronder een streep oranje bleek boven de lijn. Onder die lijn blauwzwart diep. Traag kruipt een sterk en consistent geel lichtpunt op de grens van rechts naar links, zeer traag en krijgt in het midden het gezelschap van twee zwakke helderwitte pinklichten ter plaatse, dichter bij de kust, het gele vervolgt zijn weg. Nacht valt, het panorama herleidt zicht tot een zwart vlak met een onherkenbaar symbool in spookachtig licht erop, het raam staat in kipstand, de gordijnen wapperen frivool rechts van de wereld. 

de vlieger

Ook al had ik reeds een vlieger, ik kocht er vandaag een tweede, in één van die aftandse souvenirwinkels aan de kust, samen met enkele ouderwetse postkaarten en vier postzegels. Ik koos de meest authentieke, geen model van drie meter met surftekst op die me mee de lucht intrekt, maar een kleine ruitvormige met een staart vol felgekleurde strikken erachter. Ik leg me in de duinen, steek de horizontale staken in de plastiek houders, bind het fijne touw eraan vast en liet hem los, decimeter per decimeter verder de blauwe lucht in terwijl fijn wit zand over mijn lichaam kruipt, de zon schijnt in mijn gezicht, het duingras met rosse aren naast mij is op dat moment het mooiste dat ik me kan bedenken. Ik zie de vlieger de bewegingen maken die ik me herinner uit mijn kindertijd, niet dat ik toen een vlieger had, maar wel de typische rechts-links-plots rechtsonder-plots linksonder contracties ingegeven door de strakke zeewind en geniet. Van het gewone, het ouderwetse, het simpele, hoop enkel dat ik niet word afgerekend op mijn regenboogvlieger of het feit dat een man op mijn leeftijd dit niet hoort te doen. Maar dan weer zie ik even later, als ik in de duinen dans op de muziek van 'Pina' op m'n mp3 speler, dat op dit moment, op dit strand, iedereen hetzelfde zoekt, zeelucht, vrijheid en een vlucht van populistisch gekwebbel. De zee relativeert en hoe ouder je wordt hoe meer je je kan overleveren aan haar kracht. Ik koop morgen een mini-vlieger in de vorm van een vogel voor Lu Marivoet, mijn onvoorstelbaar unieke danslerares, die de wijde wereld intrekt op zoek naar nieuwe energie, en hoop dat ze hem loslaat in de fantastische luchten van Amerika, Azië, Afrika of Europa als symbool voor de vrijheid en kansen die we krijgen, vrijheid met grenzen en beperkingen en daardoor net echte vrijheid, vol felle kleuren en vormen, spiralen, zwaartekracht en eigen initiatief, leiden en geleid worden. De vlieger als sober symbool voor de noodzakelijke globalisering van de wereld.