Gisteren dansten de mannen alweer, ter ere van hun mannelijkheid, hun moeders, kinderen, verwanten of zichzelf. Omdat de zon scheen en de appelbomen op het natte gras vol rode appels hingen en er altijd wel een reden is om te dansen, even de wereld achterlatend en toetredend tot het imaginaire bestaan van de verbeelding, als groep, als familie, als man, semper erectus!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten