Ook al had ik reeds een vlieger, ik kocht er vandaag een tweede, in één van die aftandse souvenirwinkels aan de kust, samen met enkele ouderwetse postkaarten en vier postzegels. Ik koos de meest authentieke, geen model van drie meter met surftekst op die me mee de lucht intrekt, maar een kleine ruitvormige met een staart vol felgekleurde strikken erachter. Ik leg me in de duinen, steek de horizontale staken in de plastiek houders, bind het fijne touw eraan vast en liet hem los, decimeter per decimeter verder de blauwe lucht in terwijl fijn wit zand over mijn lichaam kruipt, de zon schijnt in mijn gezicht, het duingras met rosse aren naast mij is op dat moment het mooiste dat ik me kan bedenken. Ik zie de vlieger de bewegingen maken die ik me herinner uit mijn kindertijd, niet dat ik toen een vlieger had, maar wel de typische rechts-links-plots rechtsonder-plots linksonder contracties ingegeven door de strakke zeewind en geniet. Van het gewone, het ouderwetse, het simpele, hoop enkel dat ik niet word afgerekend op mijn regenboogvlieger of het feit dat een man op mijn leeftijd dit niet hoort te doen. Maar dan weer zie ik even later, als ik in de duinen dans op de muziek van 'Pina' op m'n mp3 speler, dat op dit moment, op dit strand, iedereen hetzelfde zoekt, zeelucht, vrijheid en een vlucht van populistisch gekwebbel. De zee relativeert en hoe ouder je wordt hoe meer je je kan overleveren aan haar kracht. Ik koop morgen een mini-vlieger in de vorm van een vogel voor Lu Marivoet, mijn onvoorstelbaar unieke danslerares, die de wijde wereld intrekt op zoek naar nieuwe energie, en hoop dat ze hem loslaat in de fantastische luchten van Amerika, Azië, Afrika of Europa als symbool voor de vrijheid en kansen die we krijgen, vrijheid met grenzen en beperkingen en daardoor net echte vrijheid, vol felle kleuren en vormen, spiralen, zwaartekracht en eigen initiatief, leiden en geleid worden. De vlieger als sober symbool voor de noodzakelijke globalisering van de wereld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten