Vandaag kochten we verse makreelfilet in onze viswinkel in Oostduinkerke, een witte Macon-village erbij, twee verse maatjes ervoor. Vers gevangen vis is uitzonderlijk lekker, ik bewierookte de Pietermans van gisteren bij de visvrouw met muts achter haar éénvoudige toog. Merkte op dat haar vis niet naar vis riekt noch smaakt, eerder een fantastisch fijne en zuivere structuur vergelijkbaar met het meest zuiver witte vlees dat je je kan indenken. Niet zoals de viswinkels in de Antwerpse Handelstraat , waar je op twintig meter afstand reeds 'vis' ruikt. Ze beaamde mijn opmerking: " dat is dus verse vis! ". Ik bak aardappelen in olijfolie tot ze krokant zijn, halveer tomaten en leg ze in een pan, bestrooi ze met peper, oregano en paneermeel en laat ze tergend traag garen. De makrelen met hun gestreepte huid leg ik sissend in de pan, enkel verse tijm erover. Met het zicht op de ondertussen grijsgroen wazige zee en blauwgrijs dreigende wolken erboven is dit een uitzonderlijk moment. Ik verbaas me terecht over de extreem agressieve reacties op het boek van Kris Verburgh 'de voedselzandloper' en vraag me af of er inderdaad zoiets bestaat als een voedsel lobby die bepaalt wat we economisch gezien zouden moeten eten. Alsof we zelf niet in staat zijn om te bepalen wat uiteindelijk gezond is, gezond voor ons lichaam maar ook gezond voor de volgende generaties. Ondertussen geeft de populist De Wever een dieetboek uit, zonder reacties deze keer van de professoren, net voor de verkiezing waarop onze vrije bevolking, te vrij, zich stort uit nood aan houvast en samenhorigheidsgevoel, net als op het boek vijftig tinten grijs, alsof het hun zielig gevoelsloze bestaan zal verbeteren en de nacht na het lezen ervan de grootste neukpartij ooit belooft. Ik hou het op mijn makreel, een glas wijn en zeelucht en ben er zeker dat het mij goed doet.
's Nachts kijk ik door het raam voor mij. Een kikker en een onherkenbaar zwaar beest vliegen donker tussen lichtblauwe vlekken boven een sliert wazig gewolk, daaronder een streep oranje bleek boven de lijn. Onder die lijn blauwzwart diep. Traag kruipt een sterk en consistent geel lichtpunt op de grens van rechts naar links, zeer traag en krijgt in het midden het gezelschap van twee zwakke helderwitte pinklichten ter plaatse, dichter bij de kust, het gele vervolgt zijn weg. Nacht valt, het panorama herleidt zicht tot een zwart vlak met een onherkenbaar symbool in spookachtig licht erop, het raam staat in kipstand, de gordijnen wapperen frivool rechts van de wereld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten