Maison Martin Margiela maakt mode wars van elke trend, overschildert jeans en schoenen met witte en zilververf, kleeft tape op schoenen en vesten, creëert silhouetten tegen de massa in, en maakt mode die nog ontroert, als mode kunst kan zijn gaat dit in de richting. De tentoonstelling in het momu toont ongelooflijk unieke en supercreatieve stukken gemaakt uit handbeschilderde papieren party-bolletjes, oude gespen, gekleurde windels, patroonpapier,... op niveau van haut-couture en de bezieling van een ontroerende éénvoud en perfectie, trompe-l'oeuil in de vorm van fotografische bedrukkingen van tegengestelde gegevens of de binnenzijde van oude jurken. Mode vanuit een originele en gedreven invalshoek die éénvoudig lijkt maar een verpletterende indruk maakt. Ook indrukwekkend en ontroerend zijn de oudere Amerikaanse vrouwen in Julika Rudelius' film in Extra City die elk hun verhaal vertellen over hun schoonheid, maar door de mand vallen door hun pijnlijke pose bij het nemen van polaroids, plastische chirurgie en ouderdomsproces dat het idee van schoonheid inhaalt (de vrouw in de roze jurk is 61 jaar...)
Actually it’s all about… being happy.
Getting up in the morning and deciding you’re going to be happy.
You have to work at it. Because we all have little things we have to go through.
Rich or poor.
De Joods-Belgisch surrealiste Justine Frank leefde van 1900 tot 1943, combineerde erotische beelden met Joodse iconografie en werd zelfs in de meest radicale middens van surrealisten niet verteerd. Haar dubbelzinnige en naïeve schilderijen tonen het judaïsme aan de hand van beelden afgeleid van het Westerse anti-semitisme en zijn zelfs vandaag niet vanzelfsprekend, de tentoonstelling laat een vreemd wrang gevoel na, haar leven lijkt allesbehalve vanzelfsprekend en buitenaards.
En om alles toch verteerbaar te maken... muziek!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten