En toen voelde het aan alsof ik alleen op de wereld was, meer nog, alleen in een broze hersenpan, op een verloren moment in een universum zonder einde, reinigend, poetsend, ordenend, de weegschaal der overleving controlerend, buiten de muren een vreemde wereld uit balans, of op sommige plaatsen en tussen eenzelfde soort mensen in een kunstmatig evenwicht. Het sociale netwerk is een zijden draadje dat elk moment kan breken, de dood een oncontroleerbaar en onbestaand gegeven waarover niet gesproken wordt maar wel elk moment zijn plaats opeist in het raderwerk dat moet blijven draaien om op te brengen, snel en efficiënt, kort en krachtig, met een minimum aan energie een maximum aan resultaat, dit alles overgoten met een verhaal dat mensen datgene geeft wat niet meer bestaat maar waar iedereen naar verlangt, het sprookje dat nooit uitkomt, het schilderij dat nooit geschilderd zal worden, het boek dat er nooit komt, de geur die al lang verdwenen is... ja het is maandag en de droogkast draait... propere handdoeken zijn ook plezant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten