waarom word ik week bij het bekijken van dit seinhuis, voel onmiddellijk de drang om binnen te gaan en ontstaat jaloezie om het twin peaks-ontwerptalent van de constructeur in kwestie? Ligt het aan de stalen rails op zwaar hout en gebroken blauwe steen, reizend van ergens naar ergens anders, veranderend van horizon, aan de veilige en massieve basis met erboven de naieve frivoliteit van de ooit zelf zoevende houten wagon, aan de aanwezigheid van elk element met zijn emotie, hout, dak, raam, trap, steen, roofing, schouw, groen op rozig gesteente temidden van herfstbomen en mistige reislucht, aan de goedkope en minimale oplossing om zich geborgen te voelen (mijn thesis ging over wonen op minimale oppervlaktes), aan de rust tussen bewegende techniek of gewoon omdat het ongelooflijk schoon is..?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten