tegenwoordig zijn mijn maandagen vreemde dagen en daardoor tegelijk boeiende, een beetje David Lynch gemengd met volks Antwerpen (eigenlijk dus nogal veel David Lynch). Opstaan met het geluid van de generator en de claxonerende kraan, het verse brood stort Geert uit de machine, ik kuis onder het lawaai van slijpschijven en kelend werkvolk, de wachttijd op de dienst bevolking in Permeke bedroeg gemiddeld een uur waarop ik nat van het zweet besluit om terug te keren op een dood moment, ik ontvang K. van Feeling Wonen voor een interview met een taske Illy-koffie en praat opeens over de voorbije tien jaar en hoe die onze manier van wonen beïnvloedt, de schouw van de buren even verder staat op instorten, mensen die de straat inslagen moeten terugkeren, L. van Eastman komt seffens kijken naar onze b&b, ondertussen maak ik rabarber-appel confituur en schep hem in heet gesteriliseerde potten, een vriendin stuurt you-tube filmkes van Heidi, die ik moest zien vanwege mijn (onze) passie voor de bergen, straks probeer ik nog een schets te maken, het regent pijpestelen, de zon schijnt intens, ik schrijf me uit uit de orde van architecten en ondertussen zingt de bas Stephan MacLeod religieuze barokliederen, tomaat met mozarella vanavond alvorens m'n partner vertrekt naar het volgende avondlijke huisbezoek?
De stad lijkt op een eeuwige werf. De kunst is er een oasetje in te vinden...
BeantwoordenVerwijderen