halloween

Twee dagen schilderde ik in het Stiltehuis in Fraipont en dan was het halloween. Op VTM zie ik mensen met uit Amerika opgestuurde besturingsapparatuur voor lichtjes in zombiehoofden in de voortuin van een doorsnee Vlaamse gemeente die ijvert voor 'verandering', moeders die getuigen dat ze het spijtig vinden dat ze het in hun jonge tijd niet mochten meemaken, gemiste jeugd, gemist nepplezier, net zoals PLOP. Vandaag was voor mij halloween genoeg, ik stond extra verrimpeld op terwijl een elektrieker belde dat hij binnen tien minuten aan onze deur stond, hij had de ervaring van zijn leven, een meter op 110V, nog nooit gezien, ik spoedde mij naar de KBC bank waar men mij wou overhalen om te beleggen, aan termijnsparen te doen of aandelen aan te kopen, niet alvorens een objectieve en een subjectieve test uit te voeren in hoeverre ik bereid was tot het aangaan van risicogedrag, ik dacht dat dat niet ok was, tenminste als we over sex praten, geld is duidelijk een andere zaak, en voelde aan dat mijn vermogen voor hen niet genoeg bruikbaar was op dit moment, kreeg een telefoon van de Mobistar-man die al voor m'n deur stond, fietste me te pletter om Base te verlaten van 25 naar 4€ per maand, een mens kan al eens zwak zijn als het op besparen aankomt. Mobistar buiten, ik kuisen, vloeren met parketmiddel, ramen met glassex in de zon, extra moeilijk, snel naar Bar Leon voor een rustmoment met m'n partner tussen twee huisbezoeken in, buiten met zicht op het Krugerplein, we verstijfden. Uit een zijstraat komt een oude grijze, te kleine man gelopen, onze haren rijzen ten berge, het duurt even voor we doorhebben dat het een masker is, een knap en realistisch uitgevoerd latexmasker. Op het moment dat de figuur door het fietsenrek stuift lopen twee kleine meisjes in roze jasjes, ik ben slecht in leeftijden dus ik gok op 3 en 5, huilend naar ons toe en klampen ons vast, ik leg mijn arm rond het kleinste exemplaar, doodsangst in de ogen. Ze wijken het volgende half uur niet meer van onze zijde, samen in Borgerhout op een bank. Telkens het masker in onze richting stuift, verstijven de kinderen van angst. Niet echt op mijn gemak vertellen ze dat hun vader werkt en de moeder iets moest gaan doen, dus werden de twee kleine mensen gedumpt op het plein, alleen, met rondlopend halloween en twee vreemde mannen, 

acryl op canvas

een man zou zich voor minder ongemakkelijk gaan voelen. Uiteindelijk konden we ze verbinden met een moeder op het plein, die weet wel weg met het sociale patroon van deze wijk. Ik vind halloween helemaal niet leuk, zeker niet nadat ik gisteren op datzelfde VTM-programma een dikke lerares verkleed in zwarte heks hoorde verkondigen dat het pedagogisch ook heel verantwoord was, moest ik kinderen hebben, geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om die beïnvloedbare wezens toe te vertrouwen aan een dikke trol. Het is een vreemde dag, ik denk dat ik vanavond mijn pompoen de oven insteek met linzen en geitenkaas en hem opeet, met wijn erbij, zodat ik het gevoel krijg dat ik een basis raak die echt is, het elementaire leven met echte angsten, smaken, gevoelens en eerlijke bedoelingen, in zoverre dat nog kan. Laat ons hopen.

geen frieten

Het is zaterdagnamiddag en plots krijg ik vreselijke honger. Ik wil friet. Ik loop naar het madammeke achter de hoek in de Regentstraat, gesloten. Ik loop naar de Lange Beeldekensstraat, gesloten. Ik loop naar de Kerkstraat, gesloten. Ik keer terug naar huis en open mijn kasten, maak knäckebröd met taziki, rode ui, luzernescheuten, peterselie, tomaat, champignons en ansjovis, peper en zout en ben eigenlijk wel blij dat alle frituren gesloten waren.

Nigella à la ville

Vandaag gaan we eten in 'à la Ville', alles erop en eraan, we verdienen het, hebben het al lang met elkaar volgehouden en dat wordt elk jaar gevierd aldaar. Nigella's recept voor appeltaart bracht redding voor de overdaad aan appels in ons huis, ik voegde er nog wat kaneel aan toe, blader Eco Stijl, Happinez en Delicious door en geniet van een tas tijmthee, de route naar de Ardennen is afgedrukt en ligt klaar, doeken in de auto, verf in de doos, inspiratie in alle dingen om me heen, in mijn plannen, in het frisse en zonnige herfstweer buiten, de titel van mijn volgende tentoonstelling in december weerspiegelt mijn innerlijke gevoelsleven, de uitnodiging werd ontworpen door een fantastisch talentvolle grafisch ontwerper/vriend... canvas, lights, wine, colors... action!

Brussels

champignons & aardappelen in de oven

1... 2... 3

champignons fijn snijden en mengen met een straf peperke, peterselie, peper, zout olijfolie

in de schotel

oregano

gemalen kaas erover

met aardappelpuree bedekken

enkele stukken boter

peterselie

en in de breedte gesneden champignons

de oven in op 200°C

gedurende drie kwartier

en dan...

het bos in 

verandering?

Onze gasten uit Rotterdam zijn net vertrokken na drie dagen genieten in Antwerpen en onze b&b Ceder. 

Ze waren laaiend enthousiast, vonden de Offerandestraat de max, onmogelijk in Rotterdam want geregeld overvallen en afrekeningen daar, stonden paf van alle culturen door elkaar  en de ongelooflijk vriendelijke mensen, genoten van een markt op het Sint-Jansplein, overvolle terrassen, doolden uren rond, hadden nog nooit een stad gezien met zo veel leven, beweging, interessante gebouwen en sfeer, zagen veel verzorgde, knap geklede en mooie mensen rondom hen, hadden heerlijk gegeten, kortom... ze waren verliefd geworden op A.

Mag ik zeggen dat dit het harde werk is van Patrick Janssens en zijn team de laatste tien jaren. Mag ik dan ook stellen dat het achterlijk is om verandering te vragen als je in de rand van A woont en hoopt dat dit nooit overwaait naar jouw district of gemeente?

Want wie niet wil toegeven dat A sinds oude knarren Cools & Detiège een totale metamorfose heeft ondergaan is blind en bang van verandering.

Kapel

Kapel op de machtige Grimselpas op 2165 m hoogte in Zwitserland

dag 5 ouderwets

 

"Ben ik hopeloos ouderwets?", is een vraag die deze week geregeld bij me opkwam. Al lang vermoed ik dat voor mij een terugkeer naar de basis een noodzaak zou kunnen zijn, althans als dit in ons land nog mogelijk is. Elke keer als ik hier een Zwitsers bergdorp intrek, knaagt het diep aan mijn ziel. Ik begroet een oude boerin met rode doek op het haar achter een kruiwagen vol wortelen uit de moestuin met vogelschrik, een omgekeerde emmer als hoofd beschilderd met kinderlijke mond, neus en ogen naast de weg, jonge gezonde kalveren met natte neuzen en scherpe blauwe tong staan warm onder het houten huis, de verweerde en vervaarlijk overhellende opslagschuren uit massieve balken lorkenhout zweven boven de grond, gedragen door een minimaal aantal houten vertikale balken waarop een ronde plaat graniet. Ik zie een hoop pas uitgegraven dahlia knollen klaar om te overwinteren in de stal. Zwarte en witte kippen lopen vanuit een klein gat in de houten wand van een ladder naar beneden en zien de grote bok met enorme horens aan de overkant niet, de intens zure geitengeur vermengt zich met versgemaaid gras. Ik loop het atelier binnen van de schrijnwerker vol afzichtelijke houten maskers, trollen, kerststallen, heiligenbeelden en vrolijk lachende, enorme zonnen gekapt uit oud dennenhout. Ook al koop ik niets, de vakman begroet me hartelijk. De koude zuiver lucht stroomt zonder moeite mijn longen binnen. De donkerrode stokrozen richten zich in de tuin naast de weg terug op na de zware sneeuwval van gisteren. Dikke houten planken, sedums op de lompe rotsen, de wattige lorken op tien meter van mij die versmelten met de starre groenblijvende sparren, ertussen de neerstortende bergrivier, het 's morgens en 's avonds stoken van de steenkachel, maar vooral de eerlijk lieve mensen doen me twijfelen aan mijn afkomst, mijn stad, zogenaamde vooruitgang of de kwaliteit van mijn leven. Ik herinner mij plots de immense angst als kind voor de verroeste haak in het plafond waaraan 's avonds de gaslamp werd opgehangen, een venijnige worm die mijn leven binnendrong, mijn vader die me in zijn armen nam en me hoog boven de grond confronteerde met die akelige nachtmerrie, mijn moeder die de ijzeren legerbedden alleen opmaakte, de kolenkachel stookte en het buitenhuis vol rook vulde omdat de schouw niet trok en alles vochtig was. Natte lakens, natte muren, krijsende eksters tussen de hoge waaidennen, andere tijden?

Heiligkreuz dag 4 sprong in de diepte

Een verblijf in de bergen maakt een heleboel los in mij. Ik bedoel echt te voet de bergen doortrekken, dikke pakken sneeuw en verraderlijke ijzel door, de ondergrond aftastend met de wandelstok richting Binn, en dan nog een uur verder door het dal naar Imfeld, een kleine gemeenschap driehonderd jaar oude zwartgeblakerde houten huizen in lawinegebied, dat houten restaurant dus met rode luiken, voor een glas Pinot Noir en een boterham met stoere hesp, besmeerd met boter en mosterd, afgewerkt met twee schijfjes augurk en een partje tomaat. De warmte en het helderwitte zonlicht door de rood-wit geblokte transparante gordijnen maken me week, de Zwitserse familie voor mij eet rustig en intiem samen rond de houten tafel, knoedels en iets wat lijkt op nieren en kleine peren gevuld met bosbessen, links van mij een oud koppel met een bosje dieproze cyclamen in het midden, verder naast de deur naar het toilet zit de gewone man alleen te genieten van een pan forel. Buiten zie ik door de kleine ramen nog net de besneeuwde bergtoppen, ik laat me nu gaan en smelt. De kok is een oude man met uitzonderlijk open blik en grijs lang haar met paarse slierten die iedereen persoonlijk komt begroeten, buiten deden de Tibetaanse vlaggetjes onder de houten luifel met hertekop en een mand dennentakken naast de wilde rivier tussen de sparren al vermoeden dat er binnen meer was. De zwarte poedel snuffelt aan onze benen met zijn natte neus en wil naar buiten.

stift op papier

En dan stormt bekakt Nederland binnen, omhooggevallen foorkramers, en is alles plots heel leuk, luid en knullig. Op de parking buiten passeer ik een in de auto achtergebleven puberdochter als een soort omen-vrouw die me aanstaart vanachter het glas, griezeliger dan de afzichtelijke houten maskers uit het dal die de winter en het lawinemonster moeten verdrijven.
Ik stap verder, steek een kaars aan in de éénvoudige kapel van Gleis en voel de afzondering en het woeste landschap knagen, ongelooflijke onrust zonder reden, een stille hysterie. Ik vraag me af of het mijn karakter is, genetisch doorgegeven of de invloed van de woeste omgeving en herinner me dat ik dit gevoel moet toelaten en beschouwen om het te bezweren maar het valt me zwaar. Op de brug kijk ik vijftig meter dieper naar de kolkende bergrivier en beeld me in dat ik spring, enkele seconden intense paniek waarop mijn hoofd met een droge klap uiteenspat op de miljoenen jaren oude en door het water gepolijste keien. Ik huiver en stap verder.

sneeuw

Derde dag, sneeuwdag, het begint met enkele zachte vlokken hier en daar, zwelt aan tot mistig razende wolken die het zicht en mij doen terugtrekken rond de kachel. Lang duurt mijn berusting niet en ik trek de zware sneeuw in richting Binn, wegen, onderscheid en grenzen vervagen, alles wordt één geheel, het soort van uniformiteit in landschap en dus ook beleving waar ik alleen maar kon van dromen. De kleine mineralenwinkel wordt verlicht door enkele tl-lampen, ik koop een bleke steen die me van mijn boogschutter gerelateerde nervositeit, depressiviteit en haaruitval zou redden, hang hem in het pension naast mijn Maria-penning aan mijn halsketting en twijfel of ik op dit moment in mijn leven de voorkeur geef aan blind geloof in onwetendheid of de onschuldige spiritualiteit van stenen, de koekoeksklok koekoekt, de waardin schenkt Walisser bier in smalle fluitjes, angstige uilen in een met gouden krollen versierde kader, een handleiding voor de jacht, een kinderlijk lachende zon gekerft uit dennenhout, de oude stenen boogbrug verbindt het houten huis met z'n geraniums vol witte pakken sneeuw met de supermarkt waar ik twee worsten koop. Via een smal en kronkelig bergpad klim ik, stap voor stap, met de wandelstok vermijdend de diepte in te gaan, terug naar het bedevaartsoord Heiligkreuz, de ruige lieve koedieren met bel raspen met hun zerpe tong aan broek en handen, onder de immense sparren dwarrelt fijne stofsneeuw het donkere toneel neer, sneeuwwitje in de opera. Het bekende fenomeen in de Alpen van de tien minuten roze avondgloed doet de bergtoppen en de helderblauwe lucht verkleuren, dit is één van de mooiste beelden die ik ooit heb gezien, zuivere grafiek in een landschap, een perfecte ets met een onmenselijke balans in kleur, de drie feeën die niet kunnen beslissen of het kleed van doornroosje nu blauw dan wel roze moet zijn en het dus afwisselend van kleur omtoveren, recht naar mijn ziel die zich verblijdt bevrijd te zijn van enggeestigheid en bedrog.

Heiligkreuz dag 2

Vandaag is het de dag van de zwaardere bergtocht, een beklimming startend naast de kapel van Heiligkreuz op 1400m naar het stuwmeer op 2100m hoogte, vijfenveertig graden die mijn hart doen ontploffen stralend naar mijn arm toe. Afvragend of dit de voorbode is voor een plotse hartaanval en tegelijkertijd beseffend dat sterven op deze plek geen probleem vormt, steek ik de gammele brug over opgebouwd uit vermolmde boomstammen. Ik zie de vuurrode zachte bol met witte stippen tussen dennenkegels, even verder sneeuwt het gouden naalden stijgend door een tapijt van alpenrozen rond de grillige stammen van oude spooklorken. Een felle ijskoude wind valt van de hoger gelegen rotsen naar beneden en wringt zich een weg tussen de kieren van mijn kleding, "keer terug!". Onzekerheid neemt de overhand, dus wordt het boeiend, ik verwijder me van zekerheden en geniet van de vrijheid om verder te gaan. Vrijheid is een keuze waaraan ik moet werken door mezelf los te maken, hoger en hoger, uiteindelijk het bleekblauwe water van het stuwmeer aanschouwend, striemen harde sneeuw in mijn ogen. De weg loopt verder richting bergpas naar de Italiaanse grens maar de snel oprukkende grijze wolken die het beton wazig maken en het bloed dat uit mijn handen trekt doen me besluiten om onmiddellijk de afdaling aan te gaan, met fikse pas, terug naar tenminste één zekerheid: pijnlijke knieën, een houtkachel en mijn glas rode wijn dat 700 meter lager in het dal wacht.