TOIT

www.toit1.be

het vel bepaalt veel

Ik genoot van de laatste film van Pedro Almodovar, vooral de dag erna, net zoals een goede dansvoorstelling na een nacht slapen doordringt  en zijn geheimen prijsgeeft. Een hele boel Freudiaanse complexen en oerangsten van beide sexen, in een stijlvolle film, minder flamboyant dan we gewend zijn van hem. Wat ik zo interessant vind aan zijn films is de vermenging van kwaad en goed, waarbij het kwade een bijna aanvaardbare reden krijgt en de grens met het goede vervaagt. Dood en leven, goed en kwaad, geluk en ongeluk zijn overlappende waarden waartussen men geen keuze heeft maar waar we mee moeten leven, want wat op het eerste gezicht lijkt als een moord kan later een ongeluk of verdiend loon worden, voor zo ver de dood natuurlijk verdiend kan zijn. De opheffing van de kunstmatige categorisering van de mens leunt dichter aan bij de realiteit, zoals we tegenwoordig meer en meer kunnen ontdekken in de wereld, duidelijkheid is een illusie.

Heimat nonsens

Heimat Horror - acryl op canvas

suiker tegen de chaos

beeld uit 'Melancholia' van Lars Von Trier

volle maan, ik verwijt ze graag mijn gemoed dat volschiet zonder reden, mijn wakker liggen en zorgen maken rond bijvoorbeeld electriciteitskabels, stroeve communicatie met sommige mensen waarvan ik me dan afvraag of het sociale incompetentie zou kunnen zijn, die vette rekening die onze syndicus met veel stroop ons ongemerkt heeft aangesmeerd, vrije markt weet U, mijn lijf (is die lichte pijn in mijn ingewanden het begin van het einde?) glijdend een trage dood tegemoet... en meer  chaos terwijl ik probeer terug in te slapen waardoor droom, zorgen en wakker blijven zich in een niet te benoemen toestand van 'zijn' vermengen. Wat ben ik blij om op te staan, een lauwe douche te nemen en het huis te kuisen. Even alles afspoelen, alle kleverige smart van mijn lijf onder een lauwe douche en de door de gang lopende tumbleweeds met stofzuiger en dweil. Een shot onder mijn gat helpt ook natuurlijk... of als er iemand zin heeft in een tas koffie en een taartje met suikeren violetjes ergens in de stad, alvorens de ultieme storm nadert?

Antwerpen

Brussel in de regen

Brussel is een vreselijke stad als het regent en grijs is, hoogstwaarschijnlijk zoals elke stad elders. Ze helpt dan echt niet mee om haar kwaliteiten te ontdekken maar benadrukt de door geldzuchtige politiekers en architecten doorgedrukte stedenbouwkundige ingrepen, de slordige stellingen met zeildoek op de grote markt die een moderne kerstboom moeten voorstellen, niet toevallig gesponsord door Electrabel, één van de dictatoriale bedrijven die op handen worden gedragen. Permeke staat onvervaard met grote houten kop en donker blinkende verfkwakken achter dikke muren, Marietje stervend in het grote bed in een krans van wit licht dat zijn gelaat bevlekt. Buiten op het terras, beschut onder de zwarte zonnetent, drink ik dan toch uit noodzaak nog eens een glas rosé, twee, drie, in de ondertussen vijf jaar durende bouwwerf aan de overkant slijpen dubieuze aannemers wapening, een straal vonken stort de straat op, stank van verbrand staal. Op de Zavel doet iedereen gemaakt chique, franstalige menukaarten, dure chocolade en een parking vol auto's, hier en daar een verdwaalde palmboom ertussen in een houten bak. Ik wil naar huis, steek het haardvuur aan en laat de rolluiken naar beneden, sluit zo veel lelijkheid en kilheid buiten, linzen met look zeesla en shiitakes, wilde rijst met rode paprika en pijnboompitten, koolrabi gestoofd in sojasaus met rode ui, pompoen- en zonnebloempitten versterken mijn innerlijk systeem, ik val in een diepe slaap voor het vuur en droom van de zon. Dan keer ik terug naar Brussel.

Pieter Hugo

Pieter Hugo - photographer - Born 1976 in Johannesburg, lives in Cape Town.

het windvaantje

Vandaag schrijft Bart Van Peel in De Standaard en verdedigt er z'n vader Marc Van Peel tegen de snode kritiek van Gene Bervoets. Dat Gene als 'kunstenaar' niet verstaat wat het is om politieker te zijn, dat het belangrijkste voor een politieker erin bestaat aan de macht te blijven om de haven draaiende te houden, scholen en musea te bouwen, zoiets. En dat symboliseert nu net de triestheid in de huidige politiek. Het komt er gewoon op neer om ideeën, beloftes, en visies te laten vallen en desnoods 180° te draaien om de job te behouden. De verkiezingen starten, samen met de SPA, met de belofte aan de eventuele kiezer, vastgelegd in een olijke film, Bart De Wever uit het stadhuis te houden, om daarna samen met Bart De Wever in zee te gaan, is inderdaad toegeven dat beloftes er zijn om verbroken te worden, dat politieke slogans er enkel zijn om kiezers te lokken. Heeft Marc Van Peel misschien er al eens aan gedacht dat het doorgeven van de fakkel aan jonge mensen met visie, desnoods van een andere partij, ook een optie kan zijn? Of strijden voor een overtuiging wel mooi is aan een mens, ook al houdt dat dan in dat je offers moet maken? Het is nou net dat draaien met de wind dat de wereld de vernieling in stuurt, de ene keer is het probleem immens groot, enkele maanden later dan toch ook weer niet. Het wordt tijd om de koe bij de horens te vatten, windvaantjes hebben we echt niet nodig. Daarvoor worden de aankomende stormen te fel.

de modelstad

Vandaag dansten we, het genootschap, workshop met Eleanor Bauer in Cité Culture te Laken, het cultuurcentrum van 'la Cité modèle' een gigantisch complex sociale woningen, vanaf 1956 gebouwd vlakbij de site van de Expo '58, als toonbeeld aan de wereld van de nieuwe architectuur, gericht op de toekomst, de waardigheid van de mens en een harmonieus samenleven in een op zichzelf functionerende gemeenschap. De gebouwen op poten om de natuur te laten doorlopen, veel licht, lucht en eigen voorzieningen. Een lang en laag gebouw vormt een monoliete en bewoonde vestingsmuur die het project lijkt af te sluiten van de chaos aan individuele woningen en woonstijlen van de benedenstad. De geplande crèches, kerk, sportterreinen, bibliotheek en andere culturele paviljoenen werden uiteindelijk niet uitgevoerd, waardoor het project van autonome stad gedegradeerd werd tot een radicaal van het stadsleven afgesloten woonpark. We waren nog niet uitgestapt of een vriend in de wagen riep al snel uit dat het een schandelijk project was, klaar voor de sloop, zo lelijk, net een Berlijnse muur. Een uitspraak die zeer snel en gemakkelijk wordt gehanteerd, kijk maar naar de nieuwe stadshal in Gent. Ik probeer uit te leggen dat het geheel een uitermate fascinerende getuigenis is van het utopische denken 60 jaar geleden en een onvoorstelbaar geloof in de toekomst en vooruitgang voor iedereen. Niet zoals tegenwoordig, waar we allemaal uit schrik terug in de aanbidding van individuele vrijheid zijn gekropen, een vrijheid die ons blijkbaar niet maakt tot gelukkigere mensen. Ik loop door het project en neem foto's, geniet van deze visie die inmiddels niet meer aantrekkelijk wordt geacht, samenwonen en samenleven is ouderwets geworden. En of dit enorme 'expo'-project nu mooi of lelijk is doet echt niet ter zake, net zoals een leuke avond in gezelschap niet afhangt van de schoonheid der mensen, wel integendeel. 

Dat deze visie uit de optimistische expo-periode terug naar waarde wordt geschat bewijzen nieuwe projecten in onze huidige steden, kijk naar park spoor noord in Antwerpen waar verschillende functies en hoogbouw worden gegroepeerd in een nieuw gemeenschappelijk park. 

we can go to war

Sigur Larbi Rocks

Swedish director Christian Larson in collaboration with Antwerp-born choreographer 

Sidi Larbi Cherkaoui for Sigur Rós, the band from Reykjavík, Iceland.

photo

"First image from the shooting today. Good and intense. I had the idea to work on "El Greco" paintings with such a great model Geert Verbruggen, architect-painter-dancer. 

Hope you like it !"

José Manuel Alorda

CANDYWAR

Candywar, de titel van mijn nieuwe tentoonstelling in december, verscheen in mijn hoofd in maart van dit jaar toen ik het desbetreffende werk schilderde, net zoals ik dit jaar werkte vanuit mijn gevoel, gravend naar het diepste in mezelf, startend aan een werk zonder te weten wat het resultaat zou zijn. Na dit jaar hard zwoegen, soms afzien, soms euforisch, kreeg de titel meer betekenis en volgde het andere werk in dezelfde lijn. Een vriend wees me onlangs op 'la tendre guerre' uit het lied 'la chanson des vieux amants' van Jacques Brel, het gevecht in de liefde, tederheid en geweld. Een mengsel van opwinding en angst, 'heerlijke afschuw, een afschuwelijke vreugde', de dualiteit van het leven, triest en tegelijk vreugdevol, geweld en schoonheid, gevaar en vreugde, zwart en kleur, onlosmakelijk met elkaar verbonden, Sneeuwwitjes' moordlustige moeder was niet te vergeten de schoonste van het hele land (Sara Maitland - Stilte als antwoord). Het heelal is geen chaos, die zit in het hoofd als gevolg van opvoeding, informatie, media, trauma's, ervaringen en persoonlijke ontwikkeling. 

Laat dat U er zeker niet van weerhouden om te genieten van mijn nieuwe werk, in de Bleekhofstraat 44 te Borgerhout:

Vernissage op 14 december vanaf 20 uur met dj böky bros en expo op 15/16 en 22/23 december tussen 14 en 18 uur.

zelfportret

zelfportret - foto

Stilte als antwoord

zelfportret-stift op papier

Het bos heelt alle wonden, ook al schrijft Sara Maitland in 'Stilte als antwoord' dat het haar angst aanjaagt vanwege het ontbreken van een overzicht, een weids uitzicht over het landschap dat ze wel ervaarde toen ze zich 6 weken terugtrok op de woeste hoogten van Noord-Engeland. Het bos verbergt kleine verwrongen meisjes met lange mosslierten als haar, de vanwege de angst uitgeroeide wolf die priemend door oude takken het individu bespiedt, 'heerlijke Afschuw, een afschuwelijke Vreugde', een mengsel van opwinding en angst, de naam van mijn volgende tentoonstelling Candy War ligt in die lijn besef ik. Ik geniet ervan, de wereld is al oppervlakkig genoeg, de stilte is er menselijker dan in de woestijn bijvoorbeeld. Ik lees bij de houtkachel en zie buiten een wilde kat passeren, groter dan een normale huiskat, met zwarte en grijze strepen, een bredere kop en veel neerhangende snorharen eronder. Ze bekijkt me en loopt lenig weg, het veld in. 's Nachts lopen er muizen in de muren en het dak en blaft in de verte een hond. Sara vermeldt John Cage die muziekstukken componeerde enkel bestaande uit stilte, stilte die uiteindelijk geen stilte is maar een compositie van tonen. Eens teruggekeerd in de stad stak ik vorige nacht oorstoppen in mijn oren en luisterde, ik hoorde de lage bromtoon, het stromen van mijn bloed en de schelle hoge toon, mijn zenuwstelsel zoals de geluidtechnicus van Cage beweerde. Ik bemerk echter nog een derde geluid, namelijk een constante ruis, kosmische achtergrondstraling zou ik willen geloven. Stilte stopt het creatieve schrijfproces van Sara wat voor haar een verrassing is. Zich terugtrekken in stilte in combinatie met zich  losmaken en één worden met het universum versterkt inderdaad het creatieve proces niet. Het combineren van de twee, eigen trauma's, herinneringen, slechte en goede eigenschappen, waanbeelden en vastgeroeste normen opgelegd door enggeestige politieke partijen en maatschappijen aan de ene kant, en voldoende opzoeken van stilte om deze elementen te beschouwen en te verwerken door middel van een creatief proces aan de andere kant, werkt voor mij. De fantasie mag de overhand nemen, met mij sollen en lachen, me verdrietig maken of blij. Dan komt de afschuwelijke vreugde naar boven die er voor zorgt dat ik blijf leven.

het genootschap der edele delen

de film van ons optreden in september 2012