Vandaag schrijft Bart Van Peel in De Standaard en verdedigt er z'n vader Marc Van Peel tegen de snode kritiek van Gene Bervoets. Dat Gene als 'kunstenaar' niet verstaat wat het is om politieker te zijn, dat het belangrijkste voor een politieker erin bestaat aan de macht te blijven om de haven draaiende te houden, scholen en musea te bouwen, zoiets. En dat symboliseert nu net de triestheid in de huidige politiek. Het komt er gewoon op neer om ideeën, beloftes, en visies te laten vallen en desnoods 180° te draaien om de job te behouden. De verkiezingen starten, samen met de SPA, met de belofte aan de eventuele kiezer, vastgelegd in een olijke film, Bart De Wever uit het stadhuis te houden, om daarna samen met Bart De Wever in zee te gaan, is inderdaad toegeven dat beloftes er zijn om verbroken te worden, dat politieke slogans er enkel zijn om kiezers te lokken. Heeft Marc Van Peel misschien er al eens aan gedacht dat het doorgeven van de fakkel aan jonge mensen met visie, desnoods van een andere partij, ook een optie kan zijn? Of strijden voor een overtuiging wel mooi is aan een mens, ook al houdt dat dan in dat je offers moet maken? Het is nou net dat draaien met de wind dat de wereld de vernieling in stuurt, de ene keer is het probleem immens groot, enkele maanden later dan toch ook weer niet. Het wordt tijd om de koe bij de horens te vatten, windvaantjes hebben we echt niet nodig. Daarvoor worden de aankomende stormen te fel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten